Πάλι νύχτα η μνήμη που ήρθε στο νοτισμένο δωμάτιο η πυγολαμπίδα, σαν φλογισμένη στάχτη… πως μπήκε; Ήρθα… όπως σπρώχνει ο άνεμος το παραθυρο Στην πραγματικότητα – να ξέρεις- δεν εφυγα ποτέ από τον εξώστη μας παππού /Η βεράντα με την ανοιχτή πόρτα και τα φώτα όλα σβηστά Τα αστέρια εκείνα… Τα σκορπισμένα στάχυα από τον ταξιδιώτη του Ουρανου… Ο Ιορδάνης Ποταμός, ελεγες… θυμάσαι; Κι μετά το βλέμμα μας χαμήλωνε Κι ο Γκιώνης μας θύμιζε τον χαμένο του αδερφό Ηταν η ώρα … της γαλήνης σαν την φιγουρα της γιαγιάς Με το οπάλιο φως απο το άναμμα του καντηλιού με το λιτό μαντήλι που φανέρωνε τον κρυμμένο καταρράκτη των μαλλιων… την ατίθαση ωριμη νιοτη Σας διηγουμαι… για να μην σας χάσω και πλεον δεν εχω που αλλου να στρεψω το βλέμμα μου από την φθορά παρα μόνο στις κορυφές των βουνών εκεί που συμφιλιώνεται η μνημη με τον χρόνο . . Κωνσταντία Φαγαδάκη . https://www.youtube.com/watch?v=_QqfifH3-rk Μέσα – νύχτα
Σ’ αγαπώ άυλο Παντοτινό Ικανό να περάσεις από μέσα Ένα σ’ αγαπώ σε σκοτεινό δωμάτιο κι εσύ εκεί… Ψίθυρος μορφής Εκλιπαρείς φως Σκιά να γίνεις… Φως . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Κάτω απ’τα κεραμίδια
μέσα στις φωνές των τζακιών στα μάτια των γυάλινων ανθρώπων τα καθρεφτίσματα των παραθύρων … εντός κι εκτός. Οι τόσοι γνωστοί, άγνωστοι κάτω απ’το ρυθμό των εορτών Ένα αγόρι μελαγχολικό, χάνεται στο σκοτεινό δωμάτιο μαζί με το δειλινό. Κλεισμένες πόρτες εξω γιορτή φωτών Ο δρόμος χαράζεται από τις ραγες του καροτσιού ενός ρακοσυλλέκτη που δεν πρόλαβε την ευσπλαχνία των σκουπιδιών ένα ακόμα χειρουργείο στον γνωστό πόνο επούλωση χωρίς ιχνος νερό η ζωή που περνά στην οθόνη και μια μάνα που ηθελε ν’ακούει μόνο τo «σωστό» το παιδί που του έμαθαν από νωρίς την ομερτά η γιαγιά απλησίαστη εικόνα, για άγνωστους πλεον φτιάχνει γλυκά ο πατέρας κυνηγός, ήθελε η μέρα να έχει περισσότερα λεπτά … και το δέντρο ήθελε απλά…. μια αληθινή αγκαλιά … . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Στην απέναντι όχθη
που κοιτάς πισω απο καθε εικόνα γέλιου είναι το δέντρο που φυτεψες η αγωνία στους καιρους που το φροντιζες οι πονεμενοι ώμοι σου στους ουρανους που σήκωνες Τα χέρια... σαν κλαδιά στα φτερωτα που απλωνες Καταφυγιο, που προσφερες η νυχτα και η μέρα που γέννας, Όλη η διαδρομή που τικτεις . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Όμορφη πόλη
γεννημένη απ΄τα Όνειρα σου Τα μαρμάρινα Τα πέτρινα Τα λασπωμένα Τα κατατρεγμένα Τα εξόριστα Τα θαμμένα Φωνές Ρωγμές απ’το γκρεμισμένο αίμα της ελπίδας στην παντομίμα Όμορφη πόλη… αν μιλουσαν οι δρόμοι για τους έρωτες των ιδεών απ’τα σκουπίδια ως τις ακτές Λίγη εσανζ στην φλέβα της αιωνιότητας Οι ανώνυμες φλογίτσες στο πηδάλιο της ιστορίας ας μένουν… . . Κωνσταντία Φαγαδάκη photo:web άγγιγμα χιονιού
στο σχήμα σου πάνω αργά που λιώνω είναι ανάγκη ... η ανάσα, να κρυσταλλοποιηθεί Χειμώνας... μόνο να'ναι . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Σταθμευσε έξω από την ξεχασμένη πολη.
Το περιφραγμενο άλσος μπροστά ανοιγε τη σιδερένια πυλη του σαν ζωντανό όνειρο. Τα δέντρα πανυψηλα φρουρουσαν την μνήμη και τον ουρανό. Το βλέμμα έψαχνε τα προσωπα μαζί με το αναδυόμενο άρωμα που ποτιζε τα κυτταρα. Έκλεισε για λίγο τα μάτια και οι ήχοι φανερωναν τις σκιές, κι εκείνο το παιδι που χάθηκε στο παραμυθι του κυνηγιού πισω απο τις φυλλωσιες, γιατί εβγαλε την μάσκα. .. . . Κωνσταντία Φαγαδακη Ώρες κουρτίνες
στους 4 τοίχους τα χέρια της Κατερίνας μου Περιμένει τον άνεμο να περπατησει κι εγώ με τα μάτια γεμάτα ελπίδες... ποιω σεισμους μέχρι, να σε κρατήσω . . Κωνσταντία Φαγαδακη Κάποια μέρα κυανό φως γλυκιάς αυγής
θα σε φέρει στην χόβολη της Αναγέννησης θα ξυπνήσει η Ιστορία στον βυθό της καρδιάς σου σαν ψίθυρος βροχής… σαν μαρμάρινο γαλάζιο φεγγάρι… ο μεγαλύτερος τρούλος Αγκαλιά … μιας χρυσής κλωστής Η ρότα να υφάνεις βαθιά πληγή ν’ αναστηθείς… ν’ αναστηθείς… στους μυώνες της κατάδυσης Αγιόκλημα να ευωδιάζεις από τα μύχια της ψυχής η μουσική… Νύχτα Φυλάει το χρυσάφι, μην το βρει…, κανείς. . . Κωνσταντία Φαγαδάκη painting Florence : Konstantia Fagadaki Να εισαι
ενας χρόνος ακόμη ο πολικός αστέρας στον Ουρανό η πυξίδα στους δρομους των αδιεξοδων το αιώνιο κυνηγι του Ήλιου και του φεγγαριού το αρχέγονο πείσμα του Ωκεανού το μαυρο τριαντάφυλλο του απάτητου βυθού και να πεις στο κύμα για αλλη μια φορά.. που σ’εφερε και πάλι στην ακτή… γεννήθηκα ξανά μαμά . . Κωνσταντία Φαγαδάκη |
Authorkonstantia fagadaki ArchivesCategories
All
|