Στο ταξίδι της ζωής που μας χαρίστηκε, τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο ούτε η ίδια η ζωή.
Στη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή, ακροβάτες ισορροπούνε στο τεντωμένο σχοινί της αγάπης,
του έρωτα, της φιλίας, της τύχης, καταστάσεων και συγκρούσεων της μοίρας και του ίδιου μας του εαυτού.
Ταλαντευόμαστε και όταν πέφτουμε σε αδιέξοδα, το μόνο που επιθυμούμε είναι η λύτρωση, με ένα φιλί ζωής.
«Το φιλί της ζωής» είναι μια κατάδυση συναισθημάτων. Ποιημάτων που αγαπήσαμε παρέα μέσα από το προσωπικό μου προφίλ και άλλων αγνώστων που για πρώτη φορά βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Θέλω να ευχαριστήσω τον σύζυγό μου για την ενθάρρυνσή του να προχωρήσω στην έκδοση της συγκεκριμένης ποιητικής συλλογής και να του αφιερώσω το παρακάτω ποίημα :
«Δεν γνώρισα
πιο δυνατό άγγιγμα
παρά μόνο
το βέλος
της αγάπης σου
που διαπέρασε
κάθετα
όλες τις λέξεις μου...κ.φ.»
καθώς... και όλους τους αγαπημένους μου φίλους, παλιούς που μου στάθηκαν από τα πρώτα μου βήματα και συνεχίζουν να με στηρίζουν μέσα από την όμορφη καθημερινή συντροφιά τους όπως επίσης και τους νέους που γνωρίζω στην πορεία μιας διαδρομής, σε μια μοναδική συνάντηση ψυχής.
Τέλος, να ευχαριστήσω τον εκδοτικό οίκο Ιωλκό για την άριστη και επαγγελματική συνεργασία που έχουμε. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα να αγκαλιάζουν την ψυχή μου με απόλυτη υπευθυνότητα.
Εύχομαι καλό μας ταξίδι.
.
Κωνσταντία Φαγαδάκη
Στη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή, ακροβάτες ισορροπούνε στο τεντωμένο σχοινί της αγάπης,
του έρωτα, της φιλίας, της τύχης, καταστάσεων και συγκρούσεων της μοίρας και του ίδιου μας του εαυτού.
Ταλαντευόμαστε και όταν πέφτουμε σε αδιέξοδα, το μόνο που επιθυμούμε είναι η λύτρωση, με ένα φιλί ζωής.
«Το φιλί της ζωής» είναι μια κατάδυση συναισθημάτων. Ποιημάτων που αγαπήσαμε παρέα μέσα από το προσωπικό μου προφίλ και άλλων αγνώστων που για πρώτη φορά βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Θέλω να ευχαριστήσω τον σύζυγό μου για την ενθάρρυνσή του να προχωρήσω στην έκδοση της συγκεκριμένης ποιητικής συλλογής και να του αφιερώσω το παρακάτω ποίημα :
«Δεν γνώρισα
πιο δυνατό άγγιγμα
παρά μόνο
το βέλος
της αγάπης σου
που διαπέρασε
κάθετα
όλες τις λέξεις μου...κ.φ.»
καθώς... και όλους τους αγαπημένους μου φίλους, παλιούς που μου στάθηκαν από τα πρώτα μου βήματα και συνεχίζουν να με στηρίζουν μέσα από την όμορφη καθημερινή συντροφιά τους όπως επίσης και τους νέους που γνωρίζω στην πορεία μιας διαδρομής, σε μια μοναδική συνάντηση ψυχής.
Τέλος, να ευχαριστήσω τον εκδοτικό οίκο Ιωλκό για την άριστη και επαγγελματική συνεργασία που έχουμε. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα να αγκαλιάζουν την ψυχή μου με απόλυτη υπευθυνότητα.
Εύχομαι καλό μας ταξίδι.
.
Κωνσταντία Φαγαδάκη
κριτική - αξιολόγηση απο τον κο Κων/νο Καρούσο - Πρόεδρο της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
Το πρώτο ποιητικό της εξέδωσε η Κωνσταντία Φαγαδάκη από τις εκδόσεις Ιωλκός
Αθήνα 2015 με τίτλο ΄΄Το φιλί της ζωής΄΄, μια ιδιαίτερα συγκινητική-ποιητική Έκδοση με περιπλανόμενο οίστρο. Έντονης λυρικής αποτίμησης,ψυχικών και Συναισθηματικών δονήσεων, με πολλές και δυνατές εικαστικές πινελιές.Ένας κόσμος Πολυδάπανης κοινωνικής εμπειρίας,αναδεικνύεται, μεστίχους αιχμηρούς,χαρακτηριστικής- κοινωνικής πραγματικότητας,μέσα από τα προσωπικά στοιχεία της δημιουργού, με ποίηση καίριας αισθητικής περιεκτικότητας και ψυχικής ευφροσύνης και καρτερίας.Η ποιήτρια, άλλοτε έμμεσα, άλλοτε άμεσα, με σπουδή την
επικαιρότητα και την κοινωνικότητα -που προσδίδει το καθημερινό βίωμα -ιχνογραφεί τον άνθρωπο,τη μάνα, τον εικαστικό δημιουργό,την αμεσότητα και τη σχέση, που η ίδια διατηρεί με την αντικειμενική πραγματικότητα της ζωής. Κι΄όλο το πνεύμα της ποιητικής της καταγραφής,ουσιώνεται,στο να καταδείξει στοχαστικά και εικαστικά τη μεγάλη δύναμη της επικοινωνιακής δημιουργίας,της προσωπικής παρουσίας, της συναισθηματικής ακεραιότητας, στο κοινωνικό μας γίγνεσθαι.
Το εικαστικό κομμάτι της ποίησής της,καθορίζει όλον τον ψυχισμό και την δυναμική της εκφραστική.
Το ποίημα γίνεται ένα εικαστικό-εμπειρικό αποτύπωμα της συλλογής.
γράφει σελ.11-18-25 τους ακόλουθους στίχους,
΄΄Κρυσταλλωμένη
περιεκτικότητα //
πάνω στο παγοδρόμιο της καρδιάς //
..όπως οι ρυτίδες στην ψυχή΄΄..΄΄
Η ζωή μου..
κινούμενη ύπαρξη //
μες στον πίνακα //
της ίδιας μου της ζωής΄΄..
΄΄Το νερό..
εξατμίζεται και καθαγιάζεται //
πάνω σε ένα βασιλικό΄΄..
Ο δημιουργός-ποιητής εδώ γίνεται προπομπός,χαρακτηριστικών
επισημάνσεων-πολλών στοιχείων σχέσεων και παρουσίας --κοινωνικότητας και
επιλογικότητας στο ευρύτερο κοινωνικό μας γίγνεσθαι..και συνεχίζει σελ.34-36-37.
΄΄Ο δρόμος γέμισε μικρές λίμνες // μάτια //
που σκάφτηκαν με περισσή μανία //
..΄΄στη λευκή σιωπή των συνόρων //
άγριο κι΄ένσφαιρο το οξυγόνο της
ελευθερίας΄΄..
΄΄στόματα διψασμένα
//στάζουν
// μια δακρυσμένη
// ιδρωμένη ηδονή
// πάνω //στην ωρίμανση // της μέρας
΄΄ Εδώ ταυτόχρονα διαφαίνεται και κορυφώνεται--πίσω από την
περιεκτικότητα του λυρικού στίχου,το ανθρώπινο ενδιαφέρον-και για θέματα ποιότητας
ζωής και ελευθερίας,όπως στους στίχους
σελ΄41΄΄Ακέφαλοι εξουσιαστές //
με έλλειμμα το ύψος και το φως΄΄.
Η Κωνταντία Φαγαδάκη,
θέλει την ποίηση κοινωνία ψυχής- απόλυτης και συμπαντικής ανάτασης, της
ραγισμένης και πολυτρεμάμενης καθημερινότητάς μας.Πόσο πονεμένα
ηχούν οι στίχοι της για τα ερειπωμένα μας χωριά !!
΄΄Οι καμπάνες των ορεινών
χωριών // ήχησαν // ερήμωση // Αντίο είπανε//
σε φωνές-φλόγες // ιερής κυκλικής
επιβίωσης ΄΄!!.
Ποίηση αισθητικής ανέλιξης-καίριας εικαστικής παρουσίας-ψυχικής ωριμότητας-και
ηθογραφικής και εκφραστικής ποιότητας..
Εκλεκτή φίλη
Κωνσταντία Φαγαδάκη --ο καιρός και η ζωή θα σου δώσουν μεγαλύτερη επάρκεια
έκφρασης και αισθητικότητας στο έργο σου
----με την εκτίμησή μου---
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ
Αθήνα 16 / 4 / 2017
κριτική - αξιολόγηση απο τον κο Θανάση Λεμπέση
Αγαπητή μου φίλη και συνάδελφο Κωνσταντία,
διάβασα ξανά και ξανά τα θαυμάσια ποιήματά σου.
Η συγγραφική σου πένα διαπέρασε τον φλοιό του μυαλού μου και αιμορράγισε την καρδιά μου....
Κάποια κείμενα σου είχα τον φόβο να τα προσεγγίσω μήπως αποτύχω...
δεν ξέρω αν τα κατάφερα... το μυαλό μου και η καρδιά μου το ξέρει !
Αν απέτυχα εχω δικαιολογία,
Δεν είμαι ... Εσυ...
Υποκλίνομαι ειλικρινά στην βαθιά σύλληψη των νοημάτων σου,
κατάφερες και ... έσπασες τον παρθενικό υμένα της σκέψης μου
και με οδήγησες σε νοήματικό...οργασμό !
Μπραβο Κωνσταντία
Συνέχισε είσαι ... απαραίτητη !
με θαυμασμό
ΘΑΝΑΣΗΣ ΛΕΜΠΕΣΗΣ
Πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών
και Δημόσιας Διοίκησης
30/06/2015
Αγαπητή μου φίλη και συνάδελφο Κωνσταντία,
διάβασα ξανά και ξανά τα θαυμάσια ποιήματά σου.
Η συγγραφική σου πένα διαπέρασε τον φλοιό του μυαλού μου και αιμορράγισε την καρδιά μου....
Κάποια κείμενα σου είχα τον φόβο να τα προσεγγίσω μήπως αποτύχω...
δεν ξέρω αν τα κατάφερα... το μυαλό μου και η καρδιά μου το ξέρει !
Αν απέτυχα εχω δικαιολογία,
Δεν είμαι ... Εσυ...
Υποκλίνομαι ειλικρινά στην βαθιά σύλληψη των νοημάτων σου,
κατάφερες και ... έσπασες τον παρθενικό υμένα της σκέψης μου
και με οδήγησες σε νοήματικό...οργασμό !
Μπραβο Κωνσταντία
Συνέχισε είσαι ... απαραίτητη !
με θαυμασμό
ΘΑΝΑΣΗΣ ΛΕΜΠΕΣΗΣ
Πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών
και Δημόσιας Διοίκησης
30/06/2015
Κριτική - αξιολόγηση απο τον κο Σακελλάρη Καμπούρη
Στην πορεία μου στα γράμματα,πάντα προσέχω τις ξεχωριστές γραφές, τις όχι συνηθισμένες...τι νωχελικές και ανούσιες,τις προσπερνώ...
Όταν δε ο καλλιτέχνης διαθέτει πέραν του ενός ταλάντου,στέκω και χαιρετίζω τα δέοντα...
Στη συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν,κρατώ στα χέρια μου,το νεογέννητο βιβλίο,μια αξιόλογης ζωγράφου και ενώ είχα πρώτερα την ευκαιρία να αξιολογήσω τη γραφή της, μέσω ηλεκτρονικών αναρτήσεων ,και να την ονομάσω ποιήτρια, τώρα εντρυφώ στο ιερό, μιάς υπέροχης καλλιτεχνικής φύσης, με ακόμη περισσότερη ζέση, και προσοχή, με την ευκαιρία που μου δίνει πλέον ο παλιός, γνωστός, σωστός τρόπος του εντύπου και του χειροπιαστού. Το εξώφυλλο που κοσμεί το πνεύμα,είναι επίσης έργο δικό της!
Το βιβλίο λοιπόν,της φίλης και εκλεκτής ποιήτριας Κωνσταντίας Φαγαδάκη με τίτλο " Το Φιλί της Ζωής" ,κυκλοφόρησε απο τις εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ και είναι ένας θησαυρός ψυχής!
Ποιήματα,πετράδια πολύτιμα,καμβάδες γιομάτους συναίσθημα,που δεν στερούνται όμως και φιλοσοφικής σκέψης, η οποία αφομοιώνεται τακτικά, από τη μουσική ροή του λόγου και μέσω άξιας τεχνικής, αναδικνύεται το στέρεο δείγμα της καταγωγής της γράφουσας, εκείνο το γνήσιο, το γηγενές και το αυτόχθονο, επί της γης των ποιητών, στην οποία ορθά και δίκαια πατεί!
Ευδαιμονία στίχων, εκφρασμένη με γλώσσα που επιβάλλεται περισσότερο στο νου, χωρίς να εξαιρεί το συναίσθημα, ξεδιπλώνει την ουσία του λόγου,
ως αιθέρια σχήματα των πραγμάτων, επιτυγχάνοντας να υποβάλλει στον αναγνώστη, εκείνο που από την αρχή και υποσυνείδητα, η ίδια επιθυμεί...να ζωγραφίσει δηλαδή στην ψυχή και στο νου μας, τα θεσπέσια της...!
Αλλιώς τι ουσία θάχε, αν δεν πάντρευε τις δυό της τέχνες...!
Με ύφος απλό, αλλά και συναρπαστικό, απλώνει την ποίηση σε βάθος και με στοχασμό και διαύγεια, μας συνεπαίρνει στο δικό της ταξίδι, που γίνεται και δικό μας συνάμα, αφού μαζύ κατοικούμε τούτη τη γη και οι πόθοι και τα πάθη μας, με τα ίδια χρώματα βάφονται κοινά...
Απόλαυσα, γραφή ουσιαστική, εμπεριστατωμένη... Διάβασα ποίηση, άρτιας τεχνικής
και την ευχαριστώ εις διπλούν γι αυτό αλλά και για το τιμής ένεκεν,της προσφοράς της!
ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΗΣ
Ποιητής – Συγγραφέας
06/07/15
Στην πορεία μου στα γράμματα,πάντα προσέχω τις ξεχωριστές γραφές, τις όχι συνηθισμένες...τι νωχελικές και ανούσιες,τις προσπερνώ...
Όταν δε ο καλλιτέχνης διαθέτει πέραν του ενός ταλάντου,στέκω και χαιρετίζω τα δέοντα...
Στη συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν,κρατώ στα χέρια μου,το νεογέννητο βιβλίο,μια αξιόλογης ζωγράφου και ενώ είχα πρώτερα την ευκαιρία να αξιολογήσω τη γραφή της, μέσω ηλεκτρονικών αναρτήσεων ,και να την ονομάσω ποιήτρια, τώρα εντρυφώ στο ιερό, μιάς υπέροχης καλλιτεχνικής φύσης, με ακόμη περισσότερη ζέση, και προσοχή, με την ευκαιρία που μου δίνει πλέον ο παλιός, γνωστός, σωστός τρόπος του εντύπου και του χειροπιαστού. Το εξώφυλλο που κοσμεί το πνεύμα,είναι επίσης έργο δικό της!
Το βιβλίο λοιπόν,της φίλης και εκλεκτής ποιήτριας Κωνσταντίας Φαγαδάκη με τίτλο " Το Φιλί της Ζωής" ,κυκλοφόρησε απο τις εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ και είναι ένας θησαυρός ψυχής!
Ποιήματα,πετράδια πολύτιμα,καμβάδες γιομάτους συναίσθημα,που δεν στερούνται όμως και φιλοσοφικής σκέψης, η οποία αφομοιώνεται τακτικά, από τη μουσική ροή του λόγου και μέσω άξιας τεχνικής, αναδικνύεται το στέρεο δείγμα της καταγωγής της γράφουσας, εκείνο το γνήσιο, το γηγενές και το αυτόχθονο, επί της γης των ποιητών, στην οποία ορθά και δίκαια πατεί!
Ευδαιμονία στίχων, εκφρασμένη με γλώσσα που επιβάλλεται περισσότερο στο νου, χωρίς να εξαιρεί το συναίσθημα, ξεδιπλώνει την ουσία του λόγου,
ως αιθέρια σχήματα των πραγμάτων, επιτυγχάνοντας να υποβάλλει στον αναγνώστη, εκείνο που από την αρχή και υποσυνείδητα, η ίδια επιθυμεί...να ζωγραφίσει δηλαδή στην ψυχή και στο νου μας, τα θεσπέσια της...!
Αλλιώς τι ουσία θάχε, αν δεν πάντρευε τις δυό της τέχνες...!
Με ύφος απλό, αλλά και συναρπαστικό, απλώνει την ποίηση σε βάθος και με στοχασμό και διαύγεια, μας συνεπαίρνει στο δικό της ταξίδι, που γίνεται και δικό μας συνάμα, αφού μαζύ κατοικούμε τούτη τη γη και οι πόθοι και τα πάθη μας, με τα ίδια χρώματα βάφονται κοινά...
Απόλαυσα, γραφή ουσιαστική, εμπεριστατωμένη... Διάβασα ποίηση, άρτιας τεχνικής
και την ευχαριστώ εις διπλούν γι αυτό αλλά και για το τιμής ένεκεν,της προσφοράς της!
ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΗΣ
Ποιητής – Συγγραφέας
06/07/15
κριτική - αξιολόγηση απο τον κο Εμμανουήλ Χατζηιωαννίδη
Αθήνα 10-07-2015
«Εν αρχή ην ο Λόγος της» ένας κανόνας που καθορίζει την ποιητική καριέρα της αγαπητής Κωνσταντίας Φαγαδάκη καταξιώνοντας την στο καλλιτεχνικό στερέωμα, ως μια νέα πυγολαμπίδα ιδανικής ερμηνεύτριας νέων Ελλήνων δημιουργών με κορυφαία κοσμική ποιητική πένα.
Με βαθύ σεβασμό στο έργο της, πίνοντας το ήθος της και κοινωνώντας την ελληνική ψυχή της σφραγίζει άλλο ένα λιθαράκι στην δική μου καλλιτεχνική προσωπικότητα στη σύγχρονη δημιουργία της πατρίδας μας, ως “ ποιήτρια ” με απέριττο ύφος και δωρικότητα στην κοσμική ερμηνείας της, στοιχεία που έλκουν την καταγωγή της από την Σμύρνη και από την Νότια Ήπειρο που γεννήθηκε στην όμορφη Λαμία.
Προσφιλής και απλή, αθεράπευτη χρυσοθήρας της ουσίας, μια νέα ερασιτέχνης με την έννοια της αυθεντικότητας και της αγάπης της προς την τέχνη της ποίησης που σε καθηλώνει και σε φυλακίζει, πρωτεργάτισσα μιας πολυταξιδεμένης ποιητικής μπουάτ αισθήσεων, σεμνή στο ξεκίνημα της καριέρας της γεμάτη οικουμενικότητα και δυναμισμό.
Σε ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου.
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
Αρχιτέκτων Εσωτερικών Χώρων
Αθήνα 10-07-2015
«Εν αρχή ην ο Λόγος της» ένας κανόνας που καθορίζει την ποιητική καριέρα της αγαπητής Κωνσταντίας Φαγαδάκη καταξιώνοντας την στο καλλιτεχνικό στερέωμα, ως μια νέα πυγολαμπίδα ιδανικής ερμηνεύτριας νέων Ελλήνων δημιουργών με κορυφαία κοσμική ποιητική πένα.
Με βαθύ σεβασμό στο έργο της, πίνοντας το ήθος της και κοινωνώντας την ελληνική ψυχή της σφραγίζει άλλο ένα λιθαράκι στην δική μου καλλιτεχνική προσωπικότητα στη σύγχρονη δημιουργία της πατρίδας μας, ως “ ποιήτρια ” με απέριττο ύφος και δωρικότητα στην κοσμική ερμηνείας της, στοιχεία που έλκουν την καταγωγή της από την Σμύρνη και από την Νότια Ήπειρο που γεννήθηκε στην όμορφη Λαμία.
Προσφιλής και απλή, αθεράπευτη χρυσοθήρας της ουσίας, μια νέα ερασιτέχνης με την έννοια της αυθεντικότητας και της αγάπης της προς την τέχνη της ποίησης που σε καθηλώνει και σε φυλακίζει, πρωτεργάτισσα μιας πολυταξιδεμένης ποιητικής μπουάτ αισθήσεων, σεμνή στο ξεκίνημα της καριέρας της γεμάτη οικουμενικότητα και δυναμισμό.
Σε ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου.
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
Αρχιτέκτων Εσωτερικών Χώρων
κριτική - αξιολόγηση απο τον κο Γεώργιο Καμπουράκη
Κωνσταντία
Αν και αγόρασα άμεσα το βιβλίο σου, λόγω απουσίας μου σου γράφω κάπως καθυστερημένα. Το βιβλίο το διάβασα πολλές φορές και θέλω να σε συγχαρώ για την εξαίρετη εργασία σου. Έχω ελάχιστη σχέση με την ποίηση αλλά δεν μπορώ να μην πω ότι, όποιος διαβάζει το # το φιλί της ζωής # διαπιστώνει ότι είναι γραμμένο από ένα χαμογελαστό άνθρωπο που τον διακρίνει, η απλότητα ,η γενναιοδωρία ,η ταπεινότητα και γλυκύτητα που αγκαλιάζει και κερδίζει όλους όσους τον γνωρίζουν.
Το βιβλίο κατά την ταπεινή μου γνώμη διακρίνεται , για το στοχαστικό λυρισμό ,τον έντονο ανθρώπινο ψυχισμό , περπατάει και ανασαίνει αγγίζοντας τη φύση , έχοντας με τον κόσμο μια ερωτική και αισθησιακή σχέση.
Θερμά συγχαρητήρια ευχόμενος να μας χαρίσεις μελλοντικά περισσότερη πνευματική τροφή
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ
Αντιστράτηγος ε.α
02/08/15
Κωνσταντία
Αν και αγόρασα άμεσα το βιβλίο σου, λόγω απουσίας μου σου γράφω κάπως καθυστερημένα. Το βιβλίο το διάβασα πολλές φορές και θέλω να σε συγχαρώ για την εξαίρετη εργασία σου. Έχω ελάχιστη σχέση με την ποίηση αλλά δεν μπορώ να μην πω ότι, όποιος διαβάζει το # το φιλί της ζωής # διαπιστώνει ότι είναι γραμμένο από ένα χαμογελαστό άνθρωπο που τον διακρίνει, η απλότητα ,η γενναιοδωρία ,η ταπεινότητα και γλυκύτητα που αγκαλιάζει και κερδίζει όλους όσους τον γνωρίζουν.
Το βιβλίο κατά την ταπεινή μου γνώμη διακρίνεται , για το στοχαστικό λυρισμό ,τον έντονο ανθρώπινο ψυχισμό , περπατάει και ανασαίνει αγγίζοντας τη φύση , έχοντας με τον κόσμο μια ερωτική και αισθησιακή σχέση.
Θερμά συγχαρητήρια ευχόμενος να μας χαρίσεις μελλοντικά περισσότερη πνευματική τροφή
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ
Αντιστράτηγος ε.α
02/08/15
Κριτική - αξιολόγηση απο την κα Πρωτόπαπα Ελπίδα
Το Φιλί της Ζωής...
Που πονάει, που λυτρώνει. Ένας τίτλος που κρύβει τόσες αντιθέσεις, που προκαλεί τόσα συναισθήματα...Όπως ακριβώς και τα ποίηματα της Κωνσταντίας.
Ποιήματα με ένταση, εναλλαγές εικόνων και συναισθημάτων, με βάθος νοημάτων, γεμάτα αλήθειες που μπορούν να αγγίξουν τον καθένα μας και με συνοχή που κάνει τον αναγνώστη να αδημονεί για τη συνέχεια
Η Κωνσταντία μέσα από την πρώτη ποιητική της συλλογή καταφέρνει να “σκιαγραφήσει” την ψυχή της και τις σκέψεις της.
Οι Αξίες στις οποίες πιστεύει, όπως η Οικογένεια, η Φιλία, ο Έρωτας, η Αγάπη, ο ίδιος ο Άνθρωπος αποδίδονται με τον πιο δυνατό τρόπο μέσα από την γραφή της. «Φύσηξε, ανθρωπότητα, λίγη ακόμη «αγάπη»»...
Τελικά, αυτή είναι η μαγεία της ποίησης. Να μπορεί ο καθένας να βρει ένα κομμάτι του εαυτού του, της ψυχής του, των βιωμάτων του μέσα σε ένα ποίημα, σε ένα στίχο και μόνο... «Έκλεινες τα μάτια για να δεις και γω σ’ ακολουθούσα...»
Κωνσταντία σου εύχομαι από την καρδιά μου καλή αρχή και δημιουργική συνέχεια σε αυτό που τόσο πολύ αγαπάς. Πάντα με το ίδιο χαμόγελο, με την ίδια ψυχή...
Με εκτίμηση,
ΠΡΩΤΟΠΑΠΑ ΕΛΠΙΔΑ
Καθηγήτρια Γαλλικής Γλώσσας
16/09/15
Το Φιλί της Ζωής...
Που πονάει, που λυτρώνει. Ένας τίτλος που κρύβει τόσες αντιθέσεις, που προκαλεί τόσα συναισθήματα...Όπως ακριβώς και τα ποίηματα της Κωνσταντίας.
Ποιήματα με ένταση, εναλλαγές εικόνων και συναισθημάτων, με βάθος νοημάτων, γεμάτα αλήθειες που μπορούν να αγγίξουν τον καθένα μας και με συνοχή που κάνει τον αναγνώστη να αδημονεί για τη συνέχεια
Η Κωνσταντία μέσα από την πρώτη ποιητική της συλλογή καταφέρνει να “σκιαγραφήσει” την ψυχή της και τις σκέψεις της.
Οι Αξίες στις οποίες πιστεύει, όπως η Οικογένεια, η Φιλία, ο Έρωτας, η Αγάπη, ο ίδιος ο Άνθρωπος αποδίδονται με τον πιο δυνατό τρόπο μέσα από την γραφή της. «Φύσηξε, ανθρωπότητα, λίγη ακόμη «αγάπη»»...
Τελικά, αυτή είναι η μαγεία της ποίησης. Να μπορεί ο καθένας να βρει ένα κομμάτι του εαυτού του, της ψυχής του, των βιωμάτων του μέσα σε ένα ποίημα, σε ένα στίχο και μόνο... «Έκλεινες τα μάτια για να δεις και γω σ’ ακολουθούσα...»
Κωνσταντία σου εύχομαι από την καρδιά μου καλή αρχή και δημιουργική συνέχεια σε αυτό που τόσο πολύ αγαπάς. Πάντα με το ίδιο χαμόγελο, με την ίδια ψυχή...
Με εκτίμηση,
ΠΡΩΤΟΠΑΠΑ ΕΛΠΙΔΑ
Καθηγήτρια Γαλλικής Γλώσσας
16/09/15
η ομιλία του κου Αριστείδη Παπατόλη στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής
Αθήνα, Polis Art Cafe, 11/10/15
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί προσκεκλημένοι.Μαζευτήκαμε απόψε σε αυτήν τη ξεχωριστή εκδήλωση για την παρουσίαση του πρώτου ποιητικού έργου της Κωνσταντίας Φαγαδάκη.Η γνωριμία μου με την Κωνσταντία έγινε πρωτού εκδώσει τη ποιητική της συλλογή και μου είχε ζητήσει, άμα της εκδόσεως του βιβλίου και στην παρουσίαση του να προλογίσω και εγώ. Δέχτηκα με μεγάλη χαρά και όταν έγινε η έκδοση και πήγα να πάρω το βιβλίο, είχα ξεχάσει να πάρω τα κοντινά γυαλυά μαζί μου.Ετσι δηλαδή να διαβάσω εκεί μπροστά της έστω και ένα ποιήμα και να της πω τη πρώτη εντύπωση.Με προιδέασε όμως ευχάριστα η προσωπογραφία του εξώφυλλου και όταν μου είπε οτι το θέμα είναι παρμένο απο δικό της πίνακα, σκέφτηκα μέσα μου... δεν μπορεί... αφού μπορεί με το πινέλο της να προσδίδει με τόση φαντασία πάνω σε ένα πρόσωπο συναισθήματα πόνου, αλλα συγχρόνως να αφήνει απο τα χείλη του να βγαίνουν μόνο λέξεις αγάπης...δεν μπορεί..... παρα να γράφει όπως ζωγραφίζει όπως γράφει.Και πράγματι φτάνοντας στο σπίτι μου το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βάλω τα γυαλυά μου και να καθίσω να διαβάσω τα ποιήματα της Κωνσταντίας.Απο το πρώτο ποιημα ένιωσα σαν περιπατητής μέσα στο δάσος, που πέφτεις επάνω σε καταπράσινο φουντωτό δέντρο και απο κάθε του κλαδί ακούγονται διάφορετικά κελαϊδίσματα πουλιών και μένεις έκθαμβος να το απολαμβάνεις.Αυτό ένιωσα και εγώ όταν άρχισα να διαβάζω της Κωνσταντίας Φαγαδάκη τα ποιήματα.Ποιήματα δύσκολα που πρέπει να εμβαθύνεις τις λέξεις. Λέξεις καλά κοσκινισμένες και αριστουργήματικά τοποθετημένες στις γραμμές τους που κρύβουν ολόκληρες ιστορίες. Ιστορίες που για να ειπωθούν στο πεζό λόγο χρειάζεται ολόκληρο βιβλίο.Θα σας διαβάσω τρία μικρά ποιηματάκια της Κωνσταντίας που θα διαπιστώσετε και εσεις οτι τι κι αν είναι μικρά μοιάζουν σαν εκείνους τους πολύ μικρούς αστέρες του σύμπαντος που έχουν ανυπολόγιστη συμπύκνωση και τεράστια βαρύτητα ....Και ξεκινάω αμέσως με το πρώτο ποίημα σελίδα 20.Τίτλος : "ένα παιδί είναι η ζωή"Και προσέξτε παρακαλώ εδώ πόσο απλά προσεγγίζει η Κωνσταντία το περπάτημα της ζωής....(ακολουθεί το ποίημα)Για το δεύτερο ποίημα που θα σας διαβάσω γυρίζω πίσω στη σελίδα 15 τίτλος ποιήματος : Η σιωπή της τελιεότητας της βιτρίνας (ακολουθεί το ποίημα)Εδω η Κωνσταντία ξεθάβει μια κοινωνική παραφωνία με το άψυχο τέλειο που αναδικνύεται παντού και καθημερινά. Ένα άψυχο τέλειο που βαδίζει αντίθετα και μπερδεύει την απλότητα στη καθημερινή μας ζωή.Ας πάμε τώρα στο τρίτο ποίημα στη σελίδα 56, τίτλος : Η πίστη των υψομέτρων (ακολουθεί το ποιήμα)Εδω η Κωνσταντία θα έλεγα δεν γράφει με το μολύβι της ζωγραφίζει με το πινέλο της. Διότι πιάνει το Θέμα της ερήμωσης της υπαίθρου που λίγο πολύ φταίμε όλοι οι Έλληνες.Η Κωνσταντία όμως χωρίς να ρίχνει ευθύνες σε κανέναν, μας κάνει να αισθανόμαστε ποιό βαριά την ευθύνη απο ότι μας αναλογεί και μας σπρώχνει να προσπαθήσουμε να επανορθώσουμε.Τελειώνοντας θέλω να πω στην Κωνσταντία τούτο.Κωνσταντια τον ήλιο μόνο στην ανατολή του μπορείς να τον κοιτάξεις, όταν αναιβεί η λάμψη σε στραβώνει. Τώρα λοιπόν που μπορώ να σε κοιτάω σου λέω: Να συνεχίσεις να γράφεις ζωγραφίζοντας και να ζωγραφίζεις γράφοντας.
Σε ευχαριστώ Κωνσταντία που με κάλεσες να προλογίσω τη πρώτη συλλογή των ποιημάτων σου !
Αθήνα, Polis Art Cafe, 11/10/15
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί προσκεκλημένοι.Μαζευτήκαμε απόψε σε αυτήν τη ξεχωριστή εκδήλωση για την παρουσίαση του πρώτου ποιητικού έργου της Κωνσταντίας Φαγαδάκη.Η γνωριμία μου με την Κωνσταντία έγινε πρωτού εκδώσει τη ποιητική της συλλογή και μου είχε ζητήσει, άμα της εκδόσεως του βιβλίου και στην παρουσίαση του να προλογίσω και εγώ. Δέχτηκα με μεγάλη χαρά και όταν έγινε η έκδοση και πήγα να πάρω το βιβλίο, είχα ξεχάσει να πάρω τα κοντινά γυαλυά μαζί μου.Ετσι δηλαδή να διαβάσω εκεί μπροστά της έστω και ένα ποιήμα και να της πω τη πρώτη εντύπωση.Με προιδέασε όμως ευχάριστα η προσωπογραφία του εξώφυλλου και όταν μου είπε οτι το θέμα είναι παρμένο απο δικό της πίνακα, σκέφτηκα μέσα μου... δεν μπορεί... αφού μπορεί με το πινέλο της να προσδίδει με τόση φαντασία πάνω σε ένα πρόσωπο συναισθήματα πόνου, αλλα συγχρόνως να αφήνει απο τα χείλη του να βγαίνουν μόνο λέξεις αγάπης...δεν μπορεί..... παρα να γράφει όπως ζωγραφίζει όπως γράφει.Και πράγματι φτάνοντας στο σπίτι μου το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βάλω τα γυαλυά μου και να καθίσω να διαβάσω τα ποιήματα της Κωνσταντίας.Απο το πρώτο ποιημα ένιωσα σαν περιπατητής μέσα στο δάσος, που πέφτεις επάνω σε καταπράσινο φουντωτό δέντρο και απο κάθε του κλαδί ακούγονται διάφορετικά κελαϊδίσματα πουλιών και μένεις έκθαμβος να το απολαμβάνεις.Αυτό ένιωσα και εγώ όταν άρχισα να διαβάζω της Κωνσταντίας Φαγαδάκη τα ποιήματα.Ποιήματα δύσκολα που πρέπει να εμβαθύνεις τις λέξεις. Λέξεις καλά κοσκινισμένες και αριστουργήματικά τοποθετημένες στις γραμμές τους που κρύβουν ολόκληρες ιστορίες. Ιστορίες που για να ειπωθούν στο πεζό λόγο χρειάζεται ολόκληρο βιβλίο.Θα σας διαβάσω τρία μικρά ποιηματάκια της Κωνσταντίας που θα διαπιστώσετε και εσεις οτι τι κι αν είναι μικρά μοιάζουν σαν εκείνους τους πολύ μικρούς αστέρες του σύμπαντος που έχουν ανυπολόγιστη συμπύκνωση και τεράστια βαρύτητα ....Και ξεκινάω αμέσως με το πρώτο ποίημα σελίδα 20.Τίτλος : "ένα παιδί είναι η ζωή"Και προσέξτε παρακαλώ εδώ πόσο απλά προσεγγίζει η Κωνσταντία το περπάτημα της ζωής....(ακολουθεί το ποίημα)Για το δεύτερο ποίημα που θα σας διαβάσω γυρίζω πίσω στη σελίδα 15 τίτλος ποιήματος : Η σιωπή της τελιεότητας της βιτρίνας (ακολουθεί το ποίημα)Εδω η Κωνσταντία ξεθάβει μια κοινωνική παραφωνία με το άψυχο τέλειο που αναδικνύεται παντού και καθημερινά. Ένα άψυχο τέλειο που βαδίζει αντίθετα και μπερδεύει την απλότητα στη καθημερινή μας ζωή.Ας πάμε τώρα στο τρίτο ποίημα στη σελίδα 56, τίτλος : Η πίστη των υψομέτρων (ακολουθεί το ποιήμα)Εδω η Κωνσταντία θα έλεγα δεν γράφει με το μολύβι της ζωγραφίζει με το πινέλο της. Διότι πιάνει το Θέμα της ερήμωσης της υπαίθρου που λίγο πολύ φταίμε όλοι οι Έλληνες.Η Κωνσταντία όμως χωρίς να ρίχνει ευθύνες σε κανέναν, μας κάνει να αισθανόμαστε ποιό βαριά την ευθύνη απο ότι μας αναλογεί και μας σπρώχνει να προσπαθήσουμε να επανορθώσουμε.Τελειώνοντας θέλω να πω στην Κωνσταντία τούτο.Κωνσταντια τον ήλιο μόνο στην ανατολή του μπορείς να τον κοιτάξεις, όταν αναιβεί η λάμψη σε στραβώνει. Τώρα λοιπόν που μπορώ να σε κοιτάω σου λέω: Να συνεχίσεις να γράφεις ζωγραφίζοντας και να ζωγραφίζεις γράφοντας.
Σε ευχαριστώ Κωνσταντία που με κάλεσες να προλογίσω τη πρώτη συλλογή των ποιημάτων σου !
η ομιλία της κας Μαρίας Γκούμα στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής
Αθήνα, Polis Art Cafe 11/10/15
Καλησπέρα σας…..Μαζευτήκαμε απόψε για να τιμήσουμε τη φίλη μου Κ.Φ. καλοτάξιδος ο νέος δρόμος που ορίζεις με τη γραφή σου.Μακάρι το βιβλίο σου, να είναι για τους αναγνώστες ,«ένα φιλί ζωής».Ψυχής ταξίδια, που στις βαλίτσες τους κουβαλούν, όνειρα , ελπίδες, αγάπες, έρωτες μα και πόνο, θλίψη, δάκρυα…. Όσα ένας άνθρωπος μπορεί, να νιώσει και ν’άντέξει. Οι λέξεις της Κωνσταντίας πλέκονται, αρμονικά και σύνθετα, φτιάχνοντας ηφαίστεια έτοιμα να εκραγούν σπήλαια ανεξερεύνητα θάλασσες ανταριασμένες.
Διάλεξα, κάποιους στίχους που δείχνουν, έντονα την προσωπικότητα της ποιήτριας και χαρτογραφούν την ψυχή της. Ας απολαύσουμε λοιπόν, όλοι παρέα, μια ζωγραφιά της φίλης μου…Μιας και ζωγράφος, θα καταλάβει τις πινελιές μου….με τα χρώματα της ψυχής της…
«Μόνο με την πιο ψηλή κορυφή συνομιλούσε παρέα με τις άγριες περήφανες υπάρξεις τη μοναξιά του να μοιραστεί την ιερή στιγμή της τρυφερής καρδιάς του κανένας… να μη δει»
Χρώμα λευκό ,της ευαισθησίας της.
«Τη δύναμη των τρελών ποτέ με τη λογική μη ζυγίζεις. Θα σε ρημάξει, θα σε ξεσκίσει. Όπως η καρδιά της…αιμόφυρτο θα σε αφήσει
Η ψυχή ενός ανθρώπου –ακόμα και τρελού-δεν είναι παιχνίδι.»
Χρώμα κόκκινο, της δύναμης της, στα όρια ,μεταξύ λογικής και τρέλας.
«Άνθρωποι κρεμάστηκαν από τον ουρανό ανάποδα Άνθρωποι, που τα χνότα τους μολύνουν την ατμόσφαιρακι ότι αγνό υπάρχει. Χρόνια τώρα τη δικαίωση… περιμένει, η ανθρωπότητα απ’ αυτό το χρώμα»
Μαύρο του πόνου και της δυστυχίας που βλέπει γύρω της … Απαιτεί δικαιοσύνη
«Με το φόβο φίλη έγινε και πιάνοντάς τον απ΄ το χέρι ξεκίνησε πάλι να ζει.»
Το γκρι των φόβων της το βάφει καθαρό πράσινο της ζωής.
«Μέσα σε ήχους απόκοσμους και μαγικούς σκυφτοί πιστοί ακολουθούν-ακολουθώ κι εγώ Προσκυνώ το Όνειρό μου»
Στο γαλάζιο του ουρανού ονειρεύεται….
«Λάτρεψα Το άγγιγμα που με πόνεσε Μέχρι το μεδούλι της ψυχής μου».
Χρώμα μωβ, της βαθιάς αγάπης της.
«Σήμερα Σεπτέμβρη τέλους, κύκλου κλείσιμο,μια ακόμη αρχή ζωής πιστεύω».
Στο μπλε της θάλασσας, πεθαίνει και ξαναγεννιέται.
Κωνσταντία ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς για το κάλεσμα και τη συμμετοχή μου σε μια τόσο ξεχωριστή μέρα της ζωής σου.
Αγαπητό ακροατήριο ελπίζω να με αντέξατε ευχάριστα Καλό σας βράδυ…
Αθήνα, Polis Art Cafe 11/10/15
Καλησπέρα σας…..Μαζευτήκαμε απόψε για να τιμήσουμε τη φίλη μου Κ.Φ. καλοτάξιδος ο νέος δρόμος που ορίζεις με τη γραφή σου.Μακάρι το βιβλίο σου, να είναι για τους αναγνώστες ,«ένα φιλί ζωής».Ψυχής ταξίδια, που στις βαλίτσες τους κουβαλούν, όνειρα , ελπίδες, αγάπες, έρωτες μα και πόνο, θλίψη, δάκρυα…. Όσα ένας άνθρωπος μπορεί, να νιώσει και ν’άντέξει. Οι λέξεις της Κωνσταντίας πλέκονται, αρμονικά και σύνθετα, φτιάχνοντας ηφαίστεια έτοιμα να εκραγούν σπήλαια ανεξερεύνητα θάλασσες ανταριασμένες.
Διάλεξα, κάποιους στίχους που δείχνουν, έντονα την προσωπικότητα της ποιήτριας και χαρτογραφούν την ψυχή της. Ας απολαύσουμε λοιπόν, όλοι παρέα, μια ζωγραφιά της φίλης μου…Μιας και ζωγράφος, θα καταλάβει τις πινελιές μου….με τα χρώματα της ψυχής της…
«Μόνο με την πιο ψηλή κορυφή συνομιλούσε παρέα με τις άγριες περήφανες υπάρξεις τη μοναξιά του να μοιραστεί την ιερή στιγμή της τρυφερής καρδιάς του κανένας… να μη δει»
Χρώμα λευκό ,της ευαισθησίας της.
«Τη δύναμη των τρελών ποτέ με τη λογική μη ζυγίζεις. Θα σε ρημάξει, θα σε ξεσκίσει. Όπως η καρδιά της…αιμόφυρτο θα σε αφήσει
Η ψυχή ενός ανθρώπου –ακόμα και τρελού-δεν είναι παιχνίδι.»
Χρώμα κόκκινο, της δύναμης της, στα όρια ,μεταξύ λογικής και τρέλας.
«Άνθρωποι κρεμάστηκαν από τον ουρανό ανάποδα Άνθρωποι, που τα χνότα τους μολύνουν την ατμόσφαιρακι ότι αγνό υπάρχει. Χρόνια τώρα τη δικαίωση… περιμένει, η ανθρωπότητα απ’ αυτό το χρώμα»
Μαύρο του πόνου και της δυστυχίας που βλέπει γύρω της … Απαιτεί δικαιοσύνη
«Με το φόβο φίλη έγινε και πιάνοντάς τον απ΄ το χέρι ξεκίνησε πάλι να ζει.»
Το γκρι των φόβων της το βάφει καθαρό πράσινο της ζωής.
«Μέσα σε ήχους απόκοσμους και μαγικούς σκυφτοί πιστοί ακολουθούν-ακολουθώ κι εγώ Προσκυνώ το Όνειρό μου»
Στο γαλάζιο του ουρανού ονειρεύεται….
«Λάτρεψα Το άγγιγμα που με πόνεσε Μέχρι το μεδούλι της ψυχής μου».
Χρώμα μωβ, της βαθιάς αγάπης της.
«Σήμερα Σεπτέμβρη τέλους, κύκλου κλείσιμο,μια ακόμη αρχή ζωής πιστεύω».
Στο μπλε της θάλασσας, πεθαίνει και ξαναγεννιέται.
Κωνσταντία ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς για το κάλεσμα και τη συμμετοχή μου σε μια τόσο ξεχωριστή μέρα της ζωής σου.
Αγαπητό ακροατήριο ελπίζω να με αντέξατε ευχάριστα Καλό σας βράδυ…
Η ομιλία του κου Χρήστου Παπουτσή στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής
Αθήνα, Polis Art Cafe 11/10/15
-Απαγγελία ποιήματος «ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ»
Στο πιο ψηλό κλαδί του δέντρου βρίσκεται η ελευθερία μας. Από εκεί πέσαμε και την χάσαμε και εκεί, εάν θέλουμε να την ξαναβρούμε, οφείλουμε να σκαρφαλώσουμε πάλι.
Οι ποιητές κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Το πρωί, τους αναγνωρίζεις από τα μάτια. Το βράδυ, τους συναντάς στο δασος της ποίησης , να ονειρεύονται πάνω στο δέντρο των ποιητών.
Έτσι συνάντησα κι εγώ, σε ένα από τα ταξιδια μου στον παραλληλο κόσμο των δημιουργών, την ποιήτρια Κωνσταντία Φαγαδάκη να ζωγραφίζει με λέξεις τα όνειρα.
Γεννήματα εκείνης της ζωγραφικής είναι και τα ποιήματα που παρουσιάζονται απόψε. Ποιήματα που απευθύνονται στην νόηση και στην ευαισθησία μας. Ποιήματα που γράφτηκαν με προδιαγραφές καρδιάς και νου. Ας τους επιτρέψουμε να φωλιάσουν στις δικές μας καρδιές και να αγγίξουν τον νου μας. Ας τους επιτρέψουμε να
μας οδηγήσουν πέρα από την εμπειρία των αισθήσεων.
Κραυγες μεταμορφώνονται σε λέξεις και κλείνονται στις κιβωτους των ποιηματων. Κιβωτούς, που διασωζουν τις στιγμές των συναισθημάτων, των σκέψεων της ποιήτριας και όλων εκείνων που αποτέλεσαν την αφορμή.
Λόγος , ώρες αιχμηρός, αφήνει στον μελετητή τα ίχνη της γλυκύτητας και της αγάπης, υλικά της δημιουργού του.
Τα χρωματικα ίχνη των στίχων πάνω στον ποιητικό καμβά, δεν είναι άλλα από τα ίχνη της ζωής, ουλές – ρυτίδες, πάνω στον καμβά της ψυχής.
-Απόσπασμα από το ποίημα «Οι ρυτίδες τηςψυχής»:
«Σαν μια λίμνη παγωμένη και θρυμματισμένη μοιάζει η ψυχή,
που πάνω της οι λεπίδες χορέψανε με θράσος κι ορμή.
Ο χορευτης πάντα με τον πάγο αναμετριεται και γοητευεται
πίστα να εχει...
Με φιγουρες να εντυπωσιασει και να εκφραστει
κι αν καταφερει,τελικα,σε ισορροπία να διατηρηθει.
Στο τελος αυτο που μένει ειναι το παγοδρόμιο χαραγμένο...
όπως οι ρυτιδες στην ψυχη»
Οι χορευτές, εμεις, καλούμαστε να διατηρησουμε την ισορροπία μας πάνω στον πάγο. Αλλιώς, ο πάγος θα ανανεώνεται και εμεις θα συνεχισουμε να χορευουμε...
Η Κωνσταντία εγκλωβιζει τα συναισθηματά της στις κιβωτους των ποιημάτων της κι εκεινες ταξιδευουν με προορισμό τις καρδιες και τον νου μας. Η καρδια του καθε μελετητή, ας θυμάται με τον δικό της τρόπο την εξαιρετική δημιουργό τους.
Η δική μου καρδιά, επέλεξε να θυμαται ένα αγρίμι με ανθρώπινο περίγραμμα, μοναχικό, που κωδικοποιεί με στίχους και με ζωγραφιές την τρυφερότητα της ψυχής του.
-Απαγγελία ποιήματος «Το φτερωτο αγρίμι των βουνων»
Σε εποχές που πλήττουν την υπόσταση του ανθρώπου στο σύνολό της, οι πνευματικές δημιουργίες λειτουργούν σαν σωσίβιο και σχεδία και σαν την μοναδική στεριά στον ορίζοντα.
Αξίζει να κάνουμε το ταξίδι στο οποίο μας προσκαλεί η ποιήτρια Κωνσταντία Φαγαδάκη, μελετώντας το έργο της. Στην αρχή,θα περάσουμε...δυσκολα. Άλλωστε, το φιλί της ζωής είναι πικρό. Άλλωστε και η ιδια η δημιουργός πέρασε δύσκολα γράφοντας το, δηλαδη κωδικοποιώντας τα επώδυνα συναισθήματα που αναδύθηκαν από την καρδιά της. Έτσι ,όμως, συνηθως ,γραφονται τα ποιήματα.
Αξίζει τον κόπο το ταξίδι. Στο τέλος, θα νοιώσουμε αγαλλίαση.
Άλλωστε, το φιλί της ζωής είναι γλυκό.
Σας ευχαριστώ πολύ !
Αθήνα, Polis Art Cafe 11/10/15
-Απαγγελία ποιήματος «ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ»
Στο πιο ψηλό κλαδί του δέντρου βρίσκεται η ελευθερία μας. Από εκεί πέσαμε και την χάσαμε και εκεί, εάν θέλουμε να την ξαναβρούμε, οφείλουμε να σκαρφαλώσουμε πάλι.
Οι ποιητές κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Το πρωί, τους αναγνωρίζεις από τα μάτια. Το βράδυ, τους συναντάς στο δασος της ποίησης , να ονειρεύονται πάνω στο δέντρο των ποιητών.
Έτσι συνάντησα κι εγώ, σε ένα από τα ταξιδια μου στον παραλληλο κόσμο των δημιουργών, την ποιήτρια Κωνσταντία Φαγαδάκη να ζωγραφίζει με λέξεις τα όνειρα.
Γεννήματα εκείνης της ζωγραφικής είναι και τα ποιήματα που παρουσιάζονται απόψε. Ποιήματα που απευθύνονται στην νόηση και στην ευαισθησία μας. Ποιήματα που γράφτηκαν με προδιαγραφές καρδιάς και νου. Ας τους επιτρέψουμε να φωλιάσουν στις δικές μας καρδιές και να αγγίξουν τον νου μας. Ας τους επιτρέψουμε να
μας οδηγήσουν πέρα από την εμπειρία των αισθήσεων.
Κραυγες μεταμορφώνονται σε λέξεις και κλείνονται στις κιβωτους των ποιηματων. Κιβωτούς, που διασωζουν τις στιγμές των συναισθημάτων, των σκέψεων της ποιήτριας και όλων εκείνων που αποτέλεσαν την αφορμή.
Λόγος , ώρες αιχμηρός, αφήνει στον μελετητή τα ίχνη της γλυκύτητας και της αγάπης, υλικά της δημιουργού του.
Τα χρωματικα ίχνη των στίχων πάνω στον ποιητικό καμβά, δεν είναι άλλα από τα ίχνη της ζωής, ουλές – ρυτίδες, πάνω στον καμβά της ψυχής.
-Απόσπασμα από το ποίημα «Οι ρυτίδες τηςψυχής»:
«Σαν μια λίμνη παγωμένη και θρυμματισμένη μοιάζει η ψυχή,
που πάνω της οι λεπίδες χορέψανε με θράσος κι ορμή.
Ο χορευτης πάντα με τον πάγο αναμετριεται και γοητευεται
πίστα να εχει...
Με φιγουρες να εντυπωσιασει και να εκφραστει
κι αν καταφερει,τελικα,σε ισορροπία να διατηρηθει.
Στο τελος αυτο που μένει ειναι το παγοδρόμιο χαραγμένο...
όπως οι ρυτιδες στην ψυχη»
Οι χορευτές, εμεις, καλούμαστε να διατηρησουμε την ισορροπία μας πάνω στον πάγο. Αλλιώς, ο πάγος θα ανανεώνεται και εμεις θα συνεχισουμε να χορευουμε...
Η Κωνσταντία εγκλωβιζει τα συναισθηματά της στις κιβωτους των ποιημάτων της κι εκεινες ταξιδευουν με προορισμό τις καρδιες και τον νου μας. Η καρδια του καθε μελετητή, ας θυμάται με τον δικό της τρόπο την εξαιρετική δημιουργό τους.
Η δική μου καρδιά, επέλεξε να θυμαται ένα αγρίμι με ανθρώπινο περίγραμμα, μοναχικό, που κωδικοποιεί με στίχους και με ζωγραφιές την τρυφερότητα της ψυχής του.
-Απαγγελία ποιήματος «Το φτερωτο αγρίμι των βουνων»
Σε εποχές που πλήττουν την υπόσταση του ανθρώπου στο σύνολό της, οι πνευματικές δημιουργίες λειτουργούν σαν σωσίβιο και σχεδία και σαν την μοναδική στεριά στον ορίζοντα.
Αξίζει να κάνουμε το ταξίδι στο οποίο μας προσκαλεί η ποιήτρια Κωνσταντία Φαγαδάκη, μελετώντας το έργο της. Στην αρχή,θα περάσουμε...δυσκολα. Άλλωστε, το φιλί της ζωής είναι πικρό. Άλλωστε και η ιδια η δημιουργός πέρασε δύσκολα γράφοντας το, δηλαδη κωδικοποιώντας τα επώδυνα συναισθήματα που αναδύθηκαν από την καρδιά της. Έτσι ,όμως, συνηθως ,γραφονται τα ποιήματα.
Αξίζει τον κόπο το ταξίδι. Στο τέλος, θα νοιώσουμε αγαλλίαση.
Άλλωστε, το φιλί της ζωής είναι γλυκό.
Σας ευχαριστώ πολύ !
Κριτική - Αξιολόγηση απο τον κο Κωνσταντίνο Ηλιόπουλο
Αθήνα, 20-11-15
Κυρία Φαγαδάκη,
Αυτές είναι κάποιες απλές σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν διαβάζοντας - απλός αναγνώστης και όχι ειδικός - το πρόσφατο ποιητικό σας έργο :
Μφχ,
Κ.Ηλιόπουλος
Αθήνα, 20-11-15
Κυρία Φαγαδάκη,
Αυτές είναι κάποιες απλές σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν διαβάζοντας - απλός αναγνώστης και όχι ειδικός - το πρόσφατο ποιητικό σας έργο :
- Βαθειά νοήματα
- εναλλαγή εικόνων
- λιτός αλλά υποβλητικός στίχος
- ρέουσα γλώσσα
Μφχ,
Κ.Ηλιόπουλος
Παρουσίαση κου Τζόκα Λευτέρη, Προέδρου της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών
Planet Physics, Βριλήσσια 19/03/2016
«Μια ανάσα άγγιγμα λίγο πριν το βύθισμα των χειλιών σου στο διψασμένο σώμα μου μια τρικυμία προσμένει …»
Ο λόγος της Κωνσταντίας Φαγαδάκη στην ποιητική συλλογή «το φιλί της ζωής», είναι μι’αρμονία ιριδισμών και ενσταλάζει φως πρωτεϊκό στην ψυχή μας και την γη, την πολύκαρπη και φρυγμένη, από την αγάπη για τη δίψα των χειλιών. Νανούρισμα στον κόρφο του ανέμου για να σαρώσει το σκοτάδι ο ήλιος ποιητής, για να πάρει τ’όνειρο στη ζωή και στην κλίνη κι έτσι να ξυπνήσει σπασμούς του κορμιού σε μια ώρα μυροφόρα.
Ύμνος είναι στη ζωή κι αγγίζει όλες τις πτυχές παρουσίας μ’ένα πλούσιο λεξιλόγιο, που αξιοποιεί τις ηχητικές εννοιολογικές και εκφραστικές δυνατότητες της γλώσσας και εισέρχεται βαθιά στην ψυχή μας. Μιλώντας για το έργο «το φιλί της ζωής» της Κωνσταντίας Φαγαδάκη εξεταζόμενο από το ερωτικό στοιχείο στην ποίηση της, ανακαλύπτουμε το πόσο τρυφερή είναι η ψυχή της, «στην ιερή στιγμή που κανένας… να μην δει» όπως λέει πλημμυρισμένα τα ποιήματα από αγάπη που ανθίζει εδώ σ’όλες τις αποχρώσεις. Τα μοντέρνα γραφής ποιήματα ηλιοσταλάζουν τον αγώνα για το δίκιο στα ηδύποτα του Μάη και την άναρχη μήτρα του κάλλους. Ευλίγιστα κι αρμονικά απολήγουν σε διθυραμβικό αίνο. Αν εξετάσει κανείς την παγκόσμια λογοτεχνία, θα διαπιστώσει πως ο Έρωτας κατέχει σημαντικότατη θέση στην κοινωνία.
Ενώ παλαιότερα τελούσε υπό διωγμό. Σήμερα αποτελεί το αποκορύφωμα του λυρισμού. Το ερωτικό στοιχείο και η λειτουργία της Ποίησης – κατά τον Έλιοτ – είναι να δώσει ευχαρίστηση. Και αν με ρωτήσετε τι είδους ευχαρίστηση, το μόνο που μπορώ να σας απαντήσω είναι το είδος της ευχαρίστησης που δίνει η Ποίηση. Θα τον οδηγήσει στην συμπαντική του καταξίωση και σε άλλες σφαίρες αισθήσεων, σκέψεων και πορείας, στο χώρο και στο χρόνο. Η αγάπη και ο έρωτας για την Ποιήτρια Κωνσταντία Φαγαδάκη είναι η δύναμη για να μεταγγίσει την καρδιά της στην καρδιά μας.
Στο ποιήμα «Μια ευχή» θα πει «στο αστέρι / εκείνο το βράδυ/ που έπεσε και σε έκανε να γελάς / στις μέρες/ που το χέρι μου θα λείπει/ από κοντά σου/ ευχή/ σου αφήνω/φως/ στο δρόμο σου να γίνω/να χρωματίζομαι/ευτυχισμένη σκιά/από το χαμόγελό σου». Πραγματικά η ποιήτρια δεν δίνει την αγάπη στη ζωή, αλλά την ζωή στην αγάπη! . Πιστεύουμε ότι θα διαστρώσει με την ποίησή της η Κωνσταντία Φαγαδάκη, την πορεία της σύγχρονης ανέλιξης στην Ποίησή μας. Οι λέξεις της, τα νοήματα, αποτελούν την αναντίρρητη εκείνη αξία που δικαιώνει την παρουσία της. Είναι μια κρυστάλλινη διαύγεια με την γλυκύτητα των έναρθρων φθόγγων της, την ανθρώπινη υπόσταση, για μια συνομιλία με το χρόνο και τον τόπο. Έχει η ποίηση μια καθαρότητα, μηνύματα, φορτωμένη από την αθώα μέθη και την ημέρωση της ανθρώπινης μοίρας. Είναι: έκρηξη/φωνές ηδονής/το ξύπνημα της ζωής», θα γράψει πιο κάτω.
ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ την πολύτιμη ισορροπία, που πασχίζουμε να δαμάσουμε, για να μη χάσουμε, μέσα στις αναζητήσεις με την άδολη εκείνη δροσούλα, θα πει η ποιήτρια στη «Γεύση απείρου» πολύ όμορφο « όπως έκοβε την κορδέλα του ορίζοντα/ ο ήλιος κάθε πρωί/ ξυπνούσες και ξεδιψούσες / τα κύτταρά σου / με ένα ποτήρι θάλασσα γεύση απείρου να έχεις/ κι εγώ/ με άλογο ένα δελφίνι/ θα καλπάζω και σήμερα ανάμεσα/ στα κύματά σου».
ΕΡΩΤΙΚΗ απόλαυση είναι η Ποίηση που καθρεφτίζονται όλα μαζί τα συναισθήματα κι επισημαίνει στο ποίημα της «ο Φυγάς» με την έννοια της λαχτάρας θα πει η Κωνσταντία Φαγαδάκη γ’αυτό : «Ερωτευμένος με το δρόμο/ κυνηγούσε ορίζοντες…/…Σαν μια απέραντη ροδοδάχτυλη αγκαλιά γυναίκας/γύρευε μέσα της να χαθεί/ κι εκείνη, όποτε τη ζητούσε, ήταν πάντα εκεί…». Η ερωτική ποίηση σημαδεύτηκε σε κάθε εποχή από τις αντιλήψεις που επικρατούσαν για το θέμα του έρωτα. Μόνο στον σουρεαλισμό υμνήθηκε η Γυναίκα και η ελευθερία. Οι δάσκαλοι του καλυμμένου ερωτισμού στη σουρεαλιστική ποίηση είναι ο Αντρέ Μπρετόν, Πολ Ελυάρ, Ρομπέρ Ντενό, Ο Ρενέ Σαρ. Πρώτη ερωτική ποιήτρια της αρχαιότητας η Σαπφώ που είχε πολλούς μιμητές.
Ακολούθησαν κι άλλες Ελληνίδες που οι ωδές τους έχουν πάθος του έρωτα. Ύμνος στη Γυναίκα είναι το ποίημα «Η ΘΑΛΠΩΡΗ ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ» για τη Κωνσταντία Φαγαδάκη. Λέει: «Γλυκές νύχτες/σας βελούδινες γυναίκες/το ολόγραμμά τους/μια διάχυση/θαλπωρής/της κοιτάς/και ξεχνάς να μιλήσεις/απλά /για να νιώσεις».
Είναι μια ποιήτρια με τον ορίζοντα πυρακτωμένον, που δίνει τα ποιήματα μ’ενστάλαξη της αλήθειας και την ποίηση στην θεματική αφετηρία. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι ο έρωτας, ύστερ’άπ’την απομυθοποίηση και τη λεηλασία της ψυχικής δόνησης, πάσχει από κενό, από μοναξιά κι από ακυρότητα αισθημάτων, ενώ ο σύγχρονος άνθρωπος αναζητάει, ακριβώς, την κατάφαση αυτών των αξιών, για ν’αντιμετωπίσει την άβυσσο που χάσκει κάτω από το τρομαγμένο βλέμμα στη χοάνη του καιρού μας.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ο λόγος που μας καταθέτει η Φαγαδάκη, διϋλισμένος. Σε μια κοινωνία απογυμνωμένη και κωδικοποιημένη. Θα πει στο ποίημα «ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ…» ευθέως: «Στην εκπνοή/του τελευταίου μου/αγνοούμενου ποιήματος/ έκρυψα/το φιλί της ζωής».
ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ το σημείωμα αυτό βλέπουμε ότι η ποιήτρια δίνει στην ποίησή της έντονο χρώμα και φόντο ατμόσφαιρας, χαράζοντας συνάμα, μια καθαρή κι ευθεία προοπτική, που ανταποκρίνεται στα αιτήματα και στις προσδοκίες των ανθρώπων της εποχής μας. Ο κόσμος της Κωνσταντίας Φαγαδάκη οδηγεί προς το βάθος του εαυτού μας και ξυπνάει πηγές μέσα μας και δίνουν νόημα στην ίδια μας την ύπαρξη. Η ποιήτρια με «το φιλί της ζωής» υψώνεται και σηκώνει το φορτίο κοιτώντας κατάματα τον κόσμο. Η Φαγαδάκη έιναι μια φωνή, που στο άκουσμά της ο κόσμος μετασχηματίζεται και τον οδηγεί στην σφαίρα του Καλού. Είναι η δημιουργός που κοιτάζει στο υψωμένο φως νιώθοντας το αναστημένο φύσημα του ουρανού!
Planet Physics, Βριλήσσια 19/03/2016
«Μια ανάσα άγγιγμα λίγο πριν το βύθισμα των χειλιών σου στο διψασμένο σώμα μου μια τρικυμία προσμένει …»
Ο λόγος της Κωνσταντίας Φαγαδάκη στην ποιητική συλλογή «το φιλί της ζωής», είναι μι’αρμονία ιριδισμών και ενσταλάζει φως πρωτεϊκό στην ψυχή μας και την γη, την πολύκαρπη και φρυγμένη, από την αγάπη για τη δίψα των χειλιών. Νανούρισμα στον κόρφο του ανέμου για να σαρώσει το σκοτάδι ο ήλιος ποιητής, για να πάρει τ’όνειρο στη ζωή και στην κλίνη κι έτσι να ξυπνήσει σπασμούς του κορμιού σε μια ώρα μυροφόρα.
Ύμνος είναι στη ζωή κι αγγίζει όλες τις πτυχές παρουσίας μ’ένα πλούσιο λεξιλόγιο, που αξιοποιεί τις ηχητικές εννοιολογικές και εκφραστικές δυνατότητες της γλώσσας και εισέρχεται βαθιά στην ψυχή μας. Μιλώντας για το έργο «το φιλί της ζωής» της Κωνσταντίας Φαγαδάκη εξεταζόμενο από το ερωτικό στοιχείο στην ποίηση της, ανακαλύπτουμε το πόσο τρυφερή είναι η ψυχή της, «στην ιερή στιγμή που κανένας… να μην δει» όπως λέει πλημμυρισμένα τα ποιήματα από αγάπη που ανθίζει εδώ σ’όλες τις αποχρώσεις. Τα μοντέρνα γραφής ποιήματα ηλιοσταλάζουν τον αγώνα για το δίκιο στα ηδύποτα του Μάη και την άναρχη μήτρα του κάλλους. Ευλίγιστα κι αρμονικά απολήγουν σε διθυραμβικό αίνο. Αν εξετάσει κανείς την παγκόσμια λογοτεχνία, θα διαπιστώσει πως ο Έρωτας κατέχει σημαντικότατη θέση στην κοινωνία.
Ενώ παλαιότερα τελούσε υπό διωγμό. Σήμερα αποτελεί το αποκορύφωμα του λυρισμού. Το ερωτικό στοιχείο και η λειτουργία της Ποίησης – κατά τον Έλιοτ – είναι να δώσει ευχαρίστηση. Και αν με ρωτήσετε τι είδους ευχαρίστηση, το μόνο που μπορώ να σας απαντήσω είναι το είδος της ευχαρίστησης που δίνει η Ποίηση. Θα τον οδηγήσει στην συμπαντική του καταξίωση και σε άλλες σφαίρες αισθήσεων, σκέψεων και πορείας, στο χώρο και στο χρόνο. Η αγάπη και ο έρωτας για την Ποιήτρια Κωνσταντία Φαγαδάκη είναι η δύναμη για να μεταγγίσει την καρδιά της στην καρδιά μας.
Στο ποιήμα «Μια ευχή» θα πει «στο αστέρι / εκείνο το βράδυ/ που έπεσε και σε έκανε να γελάς / στις μέρες/ που το χέρι μου θα λείπει/ από κοντά σου/ ευχή/ σου αφήνω/φως/ στο δρόμο σου να γίνω/να χρωματίζομαι/ευτυχισμένη σκιά/από το χαμόγελό σου». Πραγματικά η ποιήτρια δεν δίνει την αγάπη στη ζωή, αλλά την ζωή στην αγάπη! . Πιστεύουμε ότι θα διαστρώσει με την ποίησή της η Κωνσταντία Φαγαδάκη, την πορεία της σύγχρονης ανέλιξης στην Ποίησή μας. Οι λέξεις της, τα νοήματα, αποτελούν την αναντίρρητη εκείνη αξία που δικαιώνει την παρουσία της. Είναι μια κρυστάλλινη διαύγεια με την γλυκύτητα των έναρθρων φθόγγων της, την ανθρώπινη υπόσταση, για μια συνομιλία με το χρόνο και τον τόπο. Έχει η ποίηση μια καθαρότητα, μηνύματα, φορτωμένη από την αθώα μέθη και την ημέρωση της ανθρώπινης μοίρας. Είναι: έκρηξη/φωνές ηδονής/το ξύπνημα της ζωής», θα γράψει πιο κάτω.
ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ την πολύτιμη ισορροπία, που πασχίζουμε να δαμάσουμε, για να μη χάσουμε, μέσα στις αναζητήσεις με την άδολη εκείνη δροσούλα, θα πει η ποιήτρια στη «Γεύση απείρου» πολύ όμορφο « όπως έκοβε την κορδέλα του ορίζοντα/ ο ήλιος κάθε πρωί/ ξυπνούσες και ξεδιψούσες / τα κύτταρά σου / με ένα ποτήρι θάλασσα γεύση απείρου να έχεις/ κι εγώ/ με άλογο ένα δελφίνι/ θα καλπάζω και σήμερα ανάμεσα/ στα κύματά σου».
ΕΡΩΤΙΚΗ απόλαυση είναι η Ποίηση που καθρεφτίζονται όλα μαζί τα συναισθήματα κι επισημαίνει στο ποίημα της «ο Φυγάς» με την έννοια της λαχτάρας θα πει η Κωνσταντία Φαγαδάκη γ’αυτό : «Ερωτευμένος με το δρόμο/ κυνηγούσε ορίζοντες…/…Σαν μια απέραντη ροδοδάχτυλη αγκαλιά γυναίκας/γύρευε μέσα της να χαθεί/ κι εκείνη, όποτε τη ζητούσε, ήταν πάντα εκεί…». Η ερωτική ποίηση σημαδεύτηκε σε κάθε εποχή από τις αντιλήψεις που επικρατούσαν για το θέμα του έρωτα. Μόνο στον σουρεαλισμό υμνήθηκε η Γυναίκα και η ελευθερία. Οι δάσκαλοι του καλυμμένου ερωτισμού στη σουρεαλιστική ποίηση είναι ο Αντρέ Μπρετόν, Πολ Ελυάρ, Ρομπέρ Ντενό, Ο Ρενέ Σαρ. Πρώτη ερωτική ποιήτρια της αρχαιότητας η Σαπφώ που είχε πολλούς μιμητές.
Ακολούθησαν κι άλλες Ελληνίδες που οι ωδές τους έχουν πάθος του έρωτα. Ύμνος στη Γυναίκα είναι το ποίημα «Η ΘΑΛΠΩΡΗ ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ» για τη Κωνσταντία Φαγαδάκη. Λέει: «Γλυκές νύχτες/σας βελούδινες γυναίκες/το ολόγραμμά τους/μια διάχυση/θαλπωρής/της κοιτάς/και ξεχνάς να μιλήσεις/απλά /για να νιώσεις».
Είναι μια ποιήτρια με τον ορίζοντα πυρακτωμένον, που δίνει τα ποιήματα μ’ενστάλαξη της αλήθειας και την ποίηση στην θεματική αφετηρία. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι ο έρωτας, ύστερ’άπ’την απομυθοποίηση και τη λεηλασία της ψυχικής δόνησης, πάσχει από κενό, από μοναξιά κι από ακυρότητα αισθημάτων, ενώ ο σύγχρονος άνθρωπος αναζητάει, ακριβώς, την κατάφαση αυτών των αξιών, για ν’αντιμετωπίσει την άβυσσο που χάσκει κάτω από το τρομαγμένο βλέμμα στη χοάνη του καιρού μας.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ο λόγος που μας καταθέτει η Φαγαδάκη, διϋλισμένος. Σε μια κοινωνία απογυμνωμένη και κωδικοποιημένη. Θα πει στο ποίημα «ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ…» ευθέως: «Στην εκπνοή/του τελευταίου μου/αγνοούμενου ποιήματος/ έκρυψα/το φιλί της ζωής».
ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ το σημείωμα αυτό βλέπουμε ότι η ποιήτρια δίνει στην ποίησή της έντονο χρώμα και φόντο ατμόσφαιρας, χαράζοντας συνάμα, μια καθαρή κι ευθεία προοπτική, που ανταποκρίνεται στα αιτήματα και στις προσδοκίες των ανθρώπων της εποχής μας. Ο κόσμος της Κωνσταντίας Φαγαδάκη οδηγεί προς το βάθος του εαυτού μας και ξυπνάει πηγές μέσα μας και δίνουν νόημα στην ίδια μας την ύπαρξη. Η ποιήτρια με «το φιλί της ζωής» υψώνεται και σηκώνει το φορτίο κοιτώντας κατάματα τον κόσμο. Η Φαγαδάκη έιναι μια φωνή, που στο άκουσμά της ο κόσμος μετασχηματίζεται και τον οδηγεί στην σφαίρα του Καλού. Είναι η δημιουργός που κοιτάζει στο υψωμένο φως νιώθοντας το αναστημένο φύσημα του ουρανού!
Παρουσίαση κου Στέλιου Στυλιανού, Συγγραφέα και Σκηνοθέτη
Planet Physics, Βριλήσσια 19/03/2016
Κυρίες και κύριοι, απόψε έχω τη χαρά και τη τιμή να παρουσιάσω μια σημαντική ποιήτρια, την εξαίρετη κι αγαπητή μου φίλη Κωνσταντία Φαγαδάκη.
Διαβάζοντας τα ποιήματα της Κωνσταντίας, από τις πρώτες κιόλας σελίδες, από τους πρώτους στίχους των ποιημάτων της, ανακάλυπτα ότι έχω στα χέρια μου μια ποιητική συλλογή, εντελώς διαφορετική από όλες τις εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες, που κυκλοφορούν στις μέρες μας. Προσωπικά δέχομαι καθημερινά προτάσεις για να παρουσιάσω ποίηση, ιδιαίτερα γυναικών, (αυτές ειδικά θεωρούν εαυτούς ποιήτριες) κι από τις πρώτες αράδες συνειδητοποιώ πως δεν πρόκειται περί ποιητριών αλλά περί ανέραστων καταφρονεμένων, αμόρφωτων, δυστυχισμένων, στερημένων συναισθηματικά και ιδιαίτερα σεξουαλικά, όπου στόχος τους, είναι να παρουσιάσουν μέσα από τα δήθεν ποιήματά τους, τον τάχα όμορφο και γοητευτικό τους εαυτό, ξερνώντας στα μούτρα του αναγνώστη, κάθε συναισθηματική τους αποτυχία και κάθε σεξουαλικό τους απωθημένο.
Η Κώνσταντία με τη συλλογή της «ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ», ξεχωρίζει κι επάξια μπορεί να αποκαλείται ποιήτρια, αφού πραγματικά είναι το κάτι άλλο. Το κάτι εντελώς διαφορετικό, γι’ αυτό κι εγώ πρόθυμα βρίσκομαι εδώ για να την παρουσιάσω… Στο πόνημά της αυτό η ποιήτρια Κωνσταντία Φαγαδάκη, περίτεχνα και με επιτυχία κατορθώνει να ισορροπεί μεταξύ του ονειρικού και του πραγματικού. Ανάμεσα στο φανταστικό και το ρεαλιστικό και πετυχαίνει να δώσει απλά και κατανοητά την αλήθεια της ψυχής της, μέσα από κάθε της στίχο. Μελετώντας αυτή της τη ποίηση, που πραγματικά είναι αυστηρώς προσωπική, κανείς μας δεν μπορεί να την κατατάξει, ή να τη συγκρίνει μέσα στους σωρούς των περισσοτέρων νέων συγχρόνων μας δήθεν ποιητριών γι’ αυτό και ξεχωρίζει…. Ξεχωρίζει σε ευαισθησία, όπου δίχως την συνηθισμένη ομοιοκαταληξία, ανακαλύπτει το μέτρο. Το δικό της προσωπικό μέτρο, όπου μέσα από τις λέξεις παρατηρεί κανείς κι αισθάνεται μια ασυνήθιστη μελωδία. Μια μελωδία ψυχής και πνεύματος που τον συνεπαίρνει. Οι λέξεις προσεκτικά τοποθετημένες, δημιουργούν στίχους σε μια χορευτική παράταξη. Ο ήχος μελωδικός. Χορωδιακός. Η γλώσσα πέρα για πέρα ελληνική. Μάστορας τρανός η Κωνσταντία στη γλώσσα και στον στίχο. Ο στίχος της λιτός. Δωρικός, που όμως μέσα από την λιτότητά του επιτυγχάνει να ανυψώνεται σε μια δυναμική στήλη κάλλους, που θυμίζει κίονες Κορινθιακού ρυθμού. Αλήθεια, διερωτήθηκα μελετώντας την ποίησή της. Πού μπορεί κανείς να κατατάξει αυτή την πανδαισία ομορφιάς που περίτεχνα δημιουργούν οι στίχοι της;…
Η Κωνσταντία είναι ρομαντική, αλλά είναι κι επική. Τα ποιήματά της ένα προς ένα, είναι αγάπη. Είναι έρωτας. Είναι πάθος. Είναι ομορφιά αλλά κι αλλοφροσύνη. Είναι μια πλήρης ισορροπία ζωής και βιωμάτων ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον σουρεαλισμό… Πώς αλήθεια να μην ερωτευθεί κανείς αυτή την ποίηση, όπου ακόμα και τον πόνο ψυχής, θα πρέπει να τον ψάξει για να τον ανακαλύψει;… Κι ακόμα πώς να μην αγαπήσει και να μην αισθανθεί τον ερωτισμό αυτής της ψυχής, που αυτοβιογραφείται και ξεγυμνώνεται μπροστά σε ένα Σύμπαν, άγνωστο ακόμα και στην ίδια, που όμως με μιας μας έχει κατακτήσει; Σας παραθέτω ένα από τα ποιήματά της στη σελίδα 21 που τιτλοφορείται «ΜΙΑ ΓΕΝΝΑ, ΕΝΑΣ ΣΕΙΣΜΟΣ», ένα μικρό της ποίημα, αλλά μεγάλο. Τεράστιο σε έννοιες που εμένα ειλικρινά με έχει συναρπάσει, με συγκίνησε και με έκανε να δακρύσω, αφού μέσα από τους στίχους του με χτύπησε σαν γροθιά στο στομάχι, δημιουργώντας μου χίλιες δυο αναμνήσεις:
«Στα μάτια που κοιτούσα, έβλεπα, τα μάτια που θα γεννούσα, και μετά από λίγο σαν σε θαύμα … ένα φως είχε στο σώμα μου κρυφτεί. Ήταν που θα κυοφορούσα τη δική μας ψυχή…Με το πρώτο της φτερούγισμα ένοιωσα σαν τη γη που τρέμει σε σεισμό, περιμένοντας με τον καιρό αυτή τη ενέργεια της ψυχής μας, σαν ηφαίστειο να εκραγεί, να φωτίσει… και νέα δεδομένα να γεννήσει.»
Αλήθεια σας λέω αγαπητοί μου… Πώς μπορεί να αντέξει το σώμα αυτής της ποιήτριας μια τέτοια ψυχή; Ένα τέτοιο πνεύμα, όπου σε κάθε του στιγμή και σε κάθε λέξη. Σε κάθε στίχο. Σε κάθε σελίδα ρέει η ψυχή της, πότε σαν χείμαρρος κι άλλοτε σαν ήρεμο ποταμάκι, ή ακόμα σαν μια θάλασσα που χύνεται σε μια άλλη θάλασσα και ξεπετιέται σαν αντικατοπτρισμός στη έρημο;…. Η ποίησή σου αγαπητή μου Κωνσταντία , είναι φως που ξεπηδάει απ’ την άβυσσο του χάους και το εξαφανίζει. Είναι το φως που σπερματικά ενυπάρχει στο είναι μας. Οι στίχοι σου είναι ήχοι. Είναι φωνές. Είναι εικόνες. Είναι κραυγές. Είναι τραγούδι. Τολμάς αυτό που άλλοι δεν τόλμησαν. Τολμάς να πετάξεις τα πέπλα της ψυχής σου και να χορέψεις γυμνή, λιτή, κι αληθινή μπροστά μας. Κατορθώνεις μέσα από τους στίχους σου το ακατόρθωτο. Μας δίνεσαι όμορφη, γλυκιά ψυχή και, πνεύμα ανήσυχο κι ονειροπόλο… Ας μου επιτραπεί να παραθέσω ακόμα ένα ποίημά σου με τίτλο «Η ΥΠΟΤΕΙΝΟΥΣΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ», στη σελίδα 42:
«Δεν έγραφε για να σοκάρει. Ήταν σοκαρισμένη η ίδια από τον εκκωφαντικό ήχο των αμίλητων λέξεων που βομβαρδίζονταν από το ύψος κάποιων βάθρων. Από τα σοφά κοφτερά βλέμματα των μελλοθανάτων που συνομίλησαν με το άπειρο. Από τις απρόβλεπτες διακλαδώσεις της ζωής. Από τις κάθετες και οριζόντιες τομές. Σοκαρίστηκε, όταν κουρασμένη ακούμπησε σαν υποτείνουσα τη ζωή της.»
Ειλικρινά μέσα από τα ποιήματά της βρίσκουμε εκείνη την ίδια να μας χαϊδεύει. Είναι εκεί η Κωνσταντία, που ερωτοτροπεί με τις λέξεις. Είναι εκεί σαν μια ονειρική συνουσία λέξεων, που γεννούν στίχους, όπου μέσα από ένα πόνο γεννά ποίηση, τραγούδι, χρώμα, πανδαισία. Είναι εκεί μέσα στις σελίδες της η ίδια η ποιήτρια που βγάζει τη ψυχή της κι εξομολογείται στο δικό της είναι. Συνομιλεί με τη ψυχή της σαν να απογυμνώνεται απέναντι απ’ τον καθρέφτη. Ερωτοτροπεί με το είδωλό της. Αναπολεί κι απομακρύνεται καθώς ζωγραφίζει το πορτραίτο της… Ή μάλλον το πορτραίτο της ψυχής της με λέξεις καρδιάς. Τελικά μέσα από την ποίηση αυτή ανακαλύπτω πως ο ποιητής δεν εφευρίσκει, αλλά μόνο αισθάνεται. Βλέπει κι αφουγκράζεται τις νότες της ζωής κι ενδόμυχα αποτυπώνει στο χαρτί τη ψυχή της. Θα ήταν παράλειψή μου τέλος να μην αναφέρω τον τελευταίο στίχο από το ποίημά της με τίτλο:
«Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΜΙΑΣ ΤΡΕΛΗΣ», όπου μέσα σ’ αυτό το στίχο δίνει το παν σε έννοιες και διδαχές ζωής:… Η ψυχή ενός ανθρώπου – ακόμα και τρελού – δεν είναι παιχνίδι…
Αγαπητή μου Κωνσταντία. Δεν σε γνώριζα. Σε γνώρισα όμως μέσα από τα ποιήματά σου. Με δίδαξες. Με αναστάτωσες. Με έκανες να αισθανθώ ό,τι ποτέ άλλοτε δεν αισθάνθηκα. Γι’ αυτό και τώρα που σε ξέρω θα σου ζητήσω μια μεγάλη χάρη: «Σε παρακαλώ πολύ, όπως δεν αρνείσαι ποτέ τα χρώματα στη ζωγραφική σου…
ΜΗΝ ΑΡΝΗΘΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΠΟΙΗΣΗ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ!!!»….
Planet Physics, Βριλήσσια 19/03/2016
Κυρίες και κύριοι, απόψε έχω τη χαρά και τη τιμή να παρουσιάσω μια σημαντική ποιήτρια, την εξαίρετη κι αγαπητή μου φίλη Κωνσταντία Φαγαδάκη.
Διαβάζοντας τα ποιήματα της Κωνσταντίας, από τις πρώτες κιόλας σελίδες, από τους πρώτους στίχους των ποιημάτων της, ανακάλυπτα ότι έχω στα χέρια μου μια ποιητική συλλογή, εντελώς διαφορετική από όλες τις εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες, που κυκλοφορούν στις μέρες μας. Προσωπικά δέχομαι καθημερινά προτάσεις για να παρουσιάσω ποίηση, ιδιαίτερα γυναικών, (αυτές ειδικά θεωρούν εαυτούς ποιήτριες) κι από τις πρώτες αράδες συνειδητοποιώ πως δεν πρόκειται περί ποιητριών αλλά περί ανέραστων καταφρονεμένων, αμόρφωτων, δυστυχισμένων, στερημένων συναισθηματικά και ιδιαίτερα σεξουαλικά, όπου στόχος τους, είναι να παρουσιάσουν μέσα από τα δήθεν ποιήματά τους, τον τάχα όμορφο και γοητευτικό τους εαυτό, ξερνώντας στα μούτρα του αναγνώστη, κάθε συναισθηματική τους αποτυχία και κάθε σεξουαλικό τους απωθημένο.
Η Κώνσταντία με τη συλλογή της «ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ», ξεχωρίζει κι επάξια μπορεί να αποκαλείται ποιήτρια, αφού πραγματικά είναι το κάτι άλλο. Το κάτι εντελώς διαφορετικό, γι’ αυτό κι εγώ πρόθυμα βρίσκομαι εδώ για να την παρουσιάσω… Στο πόνημά της αυτό η ποιήτρια Κωνσταντία Φαγαδάκη, περίτεχνα και με επιτυχία κατορθώνει να ισορροπεί μεταξύ του ονειρικού και του πραγματικού. Ανάμεσα στο φανταστικό και το ρεαλιστικό και πετυχαίνει να δώσει απλά και κατανοητά την αλήθεια της ψυχής της, μέσα από κάθε της στίχο. Μελετώντας αυτή της τη ποίηση, που πραγματικά είναι αυστηρώς προσωπική, κανείς μας δεν μπορεί να την κατατάξει, ή να τη συγκρίνει μέσα στους σωρούς των περισσοτέρων νέων συγχρόνων μας δήθεν ποιητριών γι’ αυτό και ξεχωρίζει…. Ξεχωρίζει σε ευαισθησία, όπου δίχως την συνηθισμένη ομοιοκαταληξία, ανακαλύπτει το μέτρο. Το δικό της προσωπικό μέτρο, όπου μέσα από τις λέξεις παρατηρεί κανείς κι αισθάνεται μια ασυνήθιστη μελωδία. Μια μελωδία ψυχής και πνεύματος που τον συνεπαίρνει. Οι λέξεις προσεκτικά τοποθετημένες, δημιουργούν στίχους σε μια χορευτική παράταξη. Ο ήχος μελωδικός. Χορωδιακός. Η γλώσσα πέρα για πέρα ελληνική. Μάστορας τρανός η Κωνσταντία στη γλώσσα και στον στίχο. Ο στίχος της λιτός. Δωρικός, που όμως μέσα από την λιτότητά του επιτυγχάνει να ανυψώνεται σε μια δυναμική στήλη κάλλους, που θυμίζει κίονες Κορινθιακού ρυθμού. Αλήθεια, διερωτήθηκα μελετώντας την ποίησή της. Πού μπορεί κανείς να κατατάξει αυτή την πανδαισία ομορφιάς που περίτεχνα δημιουργούν οι στίχοι της;…
Η Κωνσταντία είναι ρομαντική, αλλά είναι κι επική. Τα ποιήματά της ένα προς ένα, είναι αγάπη. Είναι έρωτας. Είναι πάθος. Είναι ομορφιά αλλά κι αλλοφροσύνη. Είναι μια πλήρης ισορροπία ζωής και βιωμάτων ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον σουρεαλισμό… Πώς αλήθεια να μην ερωτευθεί κανείς αυτή την ποίηση, όπου ακόμα και τον πόνο ψυχής, θα πρέπει να τον ψάξει για να τον ανακαλύψει;… Κι ακόμα πώς να μην αγαπήσει και να μην αισθανθεί τον ερωτισμό αυτής της ψυχής, που αυτοβιογραφείται και ξεγυμνώνεται μπροστά σε ένα Σύμπαν, άγνωστο ακόμα και στην ίδια, που όμως με μιας μας έχει κατακτήσει; Σας παραθέτω ένα από τα ποιήματά της στη σελίδα 21 που τιτλοφορείται «ΜΙΑ ΓΕΝΝΑ, ΕΝΑΣ ΣΕΙΣΜΟΣ», ένα μικρό της ποίημα, αλλά μεγάλο. Τεράστιο σε έννοιες που εμένα ειλικρινά με έχει συναρπάσει, με συγκίνησε και με έκανε να δακρύσω, αφού μέσα από τους στίχους του με χτύπησε σαν γροθιά στο στομάχι, δημιουργώντας μου χίλιες δυο αναμνήσεις:
«Στα μάτια που κοιτούσα, έβλεπα, τα μάτια που θα γεννούσα, και μετά από λίγο σαν σε θαύμα … ένα φως είχε στο σώμα μου κρυφτεί. Ήταν που θα κυοφορούσα τη δική μας ψυχή…Με το πρώτο της φτερούγισμα ένοιωσα σαν τη γη που τρέμει σε σεισμό, περιμένοντας με τον καιρό αυτή τη ενέργεια της ψυχής μας, σαν ηφαίστειο να εκραγεί, να φωτίσει… και νέα δεδομένα να γεννήσει.»
Αλήθεια σας λέω αγαπητοί μου… Πώς μπορεί να αντέξει το σώμα αυτής της ποιήτριας μια τέτοια ψυχή; Ένα τέτοιο πνεύμα, όπου σε κάθε του στιγμή και σε κάθε λέξη. Σε κάθε στίχο. Σε κάθε σελίδα ρέει η ψυχή της, πότε σαν χείμαρρος κι άλλοτε σαν ήρεμο ποταμάκι, ή ακόμα σαν μια θάλασσα που χύνεται σε μια άλλη θάλασσα και ξεπετιέται σαν αντικατοπτρισμός στη έρημο;…. Η ποίησή σου αγαπητή μου Κωνσταντία , είναι φως που ξεπηδάει απ’ την άβυσσο του χάους και το εξαφανίζει. Είναι το φως που σπερματικά ενυπάρχει στο είναι μας. Οι στίχοι σου είναι ήχοι. Είναι φωνές. Είναι εικόνες. Είναι κραυγές. Είναι τραγούδι. Τολμάς αυτό που άλλοι δεν τόλμησαν. Τολμάς να πετάξεις τα πέπλα της ψυχής σου και να χορέψεις γυμνή, λιτή, κι αληθινή μπροστά μας. Κατορθώνεις μέσα από τους στίχους σου το ακατόρθωτο. Μας δίνεσαι όμορφη, γλυκιά ψυχή και, πνεύμα ανήσυχο κι ονειροπόλο… Ας μου επιτραπεί να παραθέσω ακόμα ένα ποίημά σου με τίτλο «Η ΥΠΟΤΕΙΝΟΥΣΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ», στη σελίδα 42:
«Δεν έγραφε για να σοκάρει. Ήταν σοκαρισμένη η ίδια από τον εκκωφαντικό ήχο των αμίλητων λέξεων που βομβαρδίζονταν από το ύψος κάποιων βάθρων. Από τα σοφά κοφτερά βλέμματα των μελλοθανάτων που συνομίλησαν με το άπειρο. Από τις απρόβλεπτες διακλαδώσεις της ζωής. Από τις κάθετες και οριζόντιες τομές. Σοκαρίστηκε, όταν κουρασμένη ακούμπησε σαν υποτείνουσα τη ζωή της.»
Ειλικρινά μέσα από τα ποιήματά της βρίσκουμε εκείνη την ίδια να μας χαϊδεύει. Είναι εκεί η Κωνσταντία, που ερωτοτροπεί με τις λέξεις. Είναι εκεί σαν μια ονειρική συνουσία λέξεων, που γεννούν στίχους, όπου μέσα από ένα πόνο γεννά ποίηση, τραγούδι, χρώμα, πανδαισία. Είναι εκεί μέσα στις σελίδες της η ίδια η ποιήτρια που βγάζει τη ψυχή της κι εξομολογείται στο δικό της είναι. Συνομιλεί με τη ψυχή της σαν να απογυμνώνεται απέναντι απ’ τον καθρέφτη. Ερωτοτροπεί με το είδωλό της. Αναπολεί κι απομακρύνεται καθώς ζωγραφίζει το πορτραίτο της… Ή μάλλον το πορτραίτο της ψυχής της με λέξεις καρδιάς. Τελικά μέσα από την ποίηση αυτή ανακαλύπτω πως ο ποιητής δεν εφευρίσκει, αλλά μόνο αισθάνεται. Βλέπει κι αφουγκράζεται τις νότες της ζωής κι ενδόμυχα αποτυπώνει στο χαρτί τη ψυχή της. Θα ήταν παράλειψή μου τέλος να μην αναφέρω τον τελευταίο στίχο από το ποίημά της με τίτλο:
«Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΜΙΑΣ ΤΡΕΛΗΣ», όπου μέσα σ’ αυτό το στίχο δίνει το παν σε έννοιες και διδαχές ζωής:… Η ψυχή ενός ανθρώπου – ακόμα και τρελού – δεν είναι παιχνίδι…
Αγαπητή μου Κωνσταντία. Δεν σε γνώριζα. Σε γνώρισα όμως μέσα από τα ποιήματά σου. Με δίδαξες. Με αναστάτωσες. Με έκανες να αισθανθώ ό,τι ποτέ άλλοτε δεν αισθάνθηκα. Γι’ αυτό και τώρα που σε ξέρω θα σου ζητήσω μια μεγάλη χάρη: «Σε παρακαλώ πολύ, όπως δεν αρνείσαι ποτέ τα χρώματα στη ζωγραφική σου…
ΜΗΝ ΑΡΝΗΘΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΠΟΙΗΣΗ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ!!!»….
Παρουσίαση κου Γεωργίου Ρέππα, Ποιητή
Planet Physics, Βριλήσσια 19/03/2016
Όταν μου είπαν να προλογίσω το Φιλί της ζωής ένιωσα πραγματικά υπέροχα και ξεχωριστά. Θέλω μέσα απτή καρδιά μου να ευχαριστήσω την Κωνσταντία και τον Μιχάλη Μεταξά γι αυτήν την τιμή. Ένιωσα πράγματι υπέροχα γιατί είχα ήδη διαβάσει κάθε σελίδα και είχα ήδη σκιαγραφήσει κάποια πράγματα,κάποιες αξίες για τη δημιουργό του εγχειρήματος αυτού. Διαβάζοντας το φιλί της ζωής έκανα το εξής απλό.Διάβασα πίσω απ τις γραμμές κι ερμήνευσα όσο κατάφερα την Κωνσταντία.Πίσω απ τις γραμμές υπάρχει κάθε νόημα και σκέψη κάθε ποιητή.Ο καθρέφτης της ψυχής του. Ο καθρέφτης όμως είναι κοινός παρονομαστής για όλους εμάς. Μοιραζόμαστε τον ίδιο καμβά.Όλοι μας νιώθουμε,όλοι αγαπάμε,όλοι πονάμε,αγαπάμε,συγχωρούμε,θυμώνουμε και τόσα ακόμα συναισθήματα.Η διαφορά είναι πως η Κωνσταντία ακούμπησε κάθε της σκέψη και συναίσθημα,κάθε της προβληματισμό στο Φιλί της ζωής και μέσα από αυτό όσοι το διαβάσουμε θα ταυτιστούμε σε πολλά.
Ο τίτλος από μόνος του έχει όλες τις πινελιές αισιοδοξίας κι όσα μας δίνει απλόχερα ή μας στερεί η ίδια μας η ζωή.Μέσα από τις πρωινές στιγμές διαβάζουμε:
Ξημερώνει στο θαύμα μπροστά Γέννημα η μέρα που έρχεται, περιστρέφονται σημαντικές αρμονίες όταν οι Τιτάνες ερωτεύονται τον ήλιο. Έκρηξη, ηδονής το ξύπνημα της ζωής.
Εδώ πανηγυρικά τονίζει την απλότητα της ζωής που πολλοί από μας αγνοούμε ή αποφεύγουμε παρακάμπτοντας το αυθεντικό νόημα.Ναι,ένα ξημέρωμα είναι συνηθισμένο.Το να σε βρίσκει όμως εκεί δυνατό με όλα τα όνειρα και τις ελπίδες στη φαρέτρα της ψυχής μας είναι το Φιλί της ζωής. Καταπιάνεται με ό,τι υπάρχει γύρω μας και χρωματίζει τη ζωή μας. Με τα λουλούδια ή τα βουνά κι ολάκερη τη φύση. Εκεί αφήνει λεύτερη τη σκέψη της να καλπάσει στο πιο αγνό τοπίο που μόνο ο άνθρωπος όχι μόνο δε βλέπει αλλά συνάμα καταστρέφει.
“Κάποια παιδιά μεγαλώσανε μόνα τους κάτω απ το δέντρο. Τρέφονταν με ρίζες σπάσανε με τόλμη τα κελύφη των καρπών, λούζανε τα μαλλιά τους στη βροχή κι όποτε θέλανε ελευθερία ανεβαίναμε στο πιο ψηλό κλαδί, έκλειναν τα μάτια τους κι ονειρεύονταν Έτσι μεγάλωσαν με τα παραμύθια της γης.
Μέσα απ αυτούς τους στίχους η Κωνσταντία βγάζει την εσωτερική της δύναμη με την πλευρά της ανεξαρτησίας και της καθημερινής πάλης με το άγνωστο και το πεπρωμένο.
“Σ΄ ένα παιδικό χαμόγελο κρύψαμε την κιβωτό της ευτυχίας μας κι από τότε θαλασσοδέρνεται ανάμεσα στη γη και τον ουρανό. Κάθε μέρα ένας προορισμός που άραξε όταν αντικρίσαμε το κλάμα της πρώτης μας στεριάς.”
Το παιδικό χαμόγελο πάντα την εξιτάρει. Εναποθέτει τις ελπίδες της στα παιδιά όλου του κόσμου. Αμόλυντα κι αγνά με ατόφιο γέλιο και δίψα για ζωή. Η προσποίηση άγνωστη λέξη. Σε αυτά στηρίζει το αύριο του κόσμου.
Η Κωνσταντία μέσα απο το φιλί της ζωής κάνει το υπέροχο ταξίδι που έχει χρόνια ονειρευτεί. Ίσως ένας μονόλογος για αυτά που ήθελε να πει ή να φωνάξει μα ποτέ δεν τόλμησε. Ίσως είναι μια χαραμάδα ελπίδας για ό,τι άφησε στην μέση. Οι εικόνες που τόσο ζωντανά περιγράφει υπάρχουν γύρω μας. Κάπου μέσα στις σελίδες της θα βρούμε και θα συναντήσουμε τον εαυτό μας.Κάποιες κρυφές αλήθειες θα τις ανασύρουμε απο τα ναυάγια της ψυχής μας.
Μέσα απο τις τόσες αράδες όλες οι εκφάνσεις της ζωής μας, της ύπαρξής μας ή ακόμα και του προορισμού μας.
Ρομαντική, ταξιδιάρα σε έρωτα και συναισθήματα, ρεαλίστρια σε ο,τι βιώνουμε οχι μόνο ως άνθρωποι αλλά και ως κοινωνία.Κυνική με τους άδειους ανθρώπους που οχι μόνο έχουν μηδαμινή προσφορά αλλά λερώνουν την αγνότητα που έχουμε μέσα μας απο παιδιά. Ορθώνει τείχος αντίστασης κι όχι αντίδρασης σε ο,τι βολεύει το Εγώ μας. Αγκαλιάζει τους άλλους ως εμάς με μαχαιριές και κριτική στον εγωισμό που πάντα πίσω μας κρατά αιχμάλωτους.
Μέσα απο το Φιλί της ζωής θέτουμε ερωτήματα ακόμη και σε μας που αμέτοχοι μένουμε σε ο,τι μας αφορά.
Επιθετική στα αδιόρθωτα, καυστική στους δήθεν δυνατούς που με τον μανδύα του «φαίνεσθαι» θέλουν να μας κυριεύσουν.
Μέσα απο τα μάτια της Κωνσταντίας βλέπουμε κι εμείς όσα υπομένουμε ή διεκδικούμε.
Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω πως όσοι καταθέτουν την ψυχή τους σε κάποιες άψυχες σελίδες δεν έχουν σκοπό μόνο την εξύψωση του έρωτα, της αρμονίας της φύσης ή τη ρίψη ευθυνών στο σύνολο. Μέσα απο τα γραφόμενα τους υπάρχει και το στοιχείο της αυτοκριτικής κι αν θέλετε και της μεταμέλειας. Δεν ζουν οι ποιητές σε ένα παράλληλο σύμπαν αλλά σ’ενα κοινό κόσμο που όλοι μοιράζονται. Ίσως τον ονειρεύονται διαφορετικό...
Planet Physics, Βριλήσσια 19/03/2016
Όταν μου είπαν να προλογίσω το Φιλί της ζωής ένιωσα πραγματικά υπέροχα και ξεχωριστά. Θέλω μέσα απτή καρδιά μου να ευχαριστήσω την Κωνσταντία και τον Μιχάλη Μεταξά γι αυτήν την τιμή. Ένιωσα πράγματι υπέροχα γιατί είχα ήδη διαβάσει κάθε σελίδα και είχα ήδη σκιαγραφήσει κάποια πράγματα,κάποιες αξίες για τη δημιουργό του εγχειρήματος αυτού. Διαβάζοντας το φιλί της ζωής έκανα το εξής απλό.Διάβασα πίσω απ τις γραμμές κι ερμήνευσα όσο κατάφερα την Κωνσταντία.Πίσω απ τις γραμμές υπάρχει κάθε νόημα και σκέψη κάθε ποιητή.Ο καθρέφτης της ψυχής του. Ο καθρέφτης όμως είναι κοινός παρονομαστής για όλους εμάς. Μοιραζόμαστε τον ίδιο καμβά.Όλοι μας νιώθουμε,όλοι αγαπάμε,όλοι πονάμε,αγαπάμε,συγχωρούμε,θυμώνουμε και τόσα ακόμα συναισθήματα.Η διαφορά είναι πως η Κωνσταντία ακούμπησε κάθε της σκέψη και συναίσθημα,κάθε της προβληματισμό στο Φιλί της ζωής και μέσα από αυτό όσοι το διαβάσουμε θα ταυτιστούμε σε πολλά.
Ο τίτλος από μόνος του έχει όλες τις πινελιές αισιοδοξίας κι όσα μας δίνει απλόχερα ή μας στερεί η ίδια μας η ζωή.Μέσα από τις πρωινές στιγμές διαβάζουμε:
Ξημερώνει στο θαύμα μπροστά Γέννημα η μέρα που έρχεται, περιστρέφονται σημαντικές αρμονίες όταν οι Τιτάνες ερωτεύονται τον ήλιο. Έκρηξη, ηδονής το ξύπνημα της ζωής.
Εδώ πανηγυρικά τονίζει την απλότητα της ζωής που πολλοί από μας αγνοούμε ή αποφεύγουμε παρακάμπτοντας το αυθεντικό νόημα.Ναι,ένα ξημέρωμα είναι συνηθισμένο.Το να σε βρίσκει όμως εκεί δυνατό με όλα τα όνειρα και τις ελπίδες στη φαρέτρα της ψυχής μας είναι το Φιλί της ζωής. Καταπιάνεται με ό,τι υπάρχει γύρω μας και χρωματίζει τη ζωή μας. Με τα λουλούδια ή τα βουνά κι ολάκερη τη φύση. Εκεί αφήνει λεύτερη τη σκέψη της να καλπάσει στο πιο αγνό τοπίο που μόνο ο άνθρωπος όχι μόνο δε βλέπει αλλά συνάμα καταστρέφει.
“Κάποια παιδιά μεγαλώσανε μόνα τους κάτω απ το δέντρο. Τρέφονταν με ρίζες σπάσανε με τόλμη τα κελύφη των καρπών, λούζανε τα μαλλιά τους στη βροχή κι όποτε θέλανε ελευθερία ανεβαίναμε στο πιο ψηλό κλαδί, έκλειναν τα μάτια τους κι ονειρεύονταν Έτσι μεγάλωσαν με τα παραμύθια της γης.
Μέσα απ αυτούς τους στίχους η Κωνσταντία βγάζει την εσωτερική της δύναμη με την πλευρά της ανεξαρτησίας και της καθημερινής πάλης με το άγνωστο και το πεπρωμένο.
“Σ΄ ένα παιδικό χαμόγελο κρύψαμε την κιβωτό της ευτυχίας μας κι από τότε θαλασσοδέρνεται ανάμεσα στη γη και τον ουρανό. Κάθε μέρα ένας προορισμός που άραξε όταν αντικρίσαμε το κλάμα της πρώτης μας στεριάς.”
Το παιδικό χαμόγελο πάντα την εξιτάρει. Εναποθέτει τις ελπίδες της στα παιδιά όλου του κόσμου. Αμόλυντα κι αγνά με ατόφιο γέλιο και δίψα για ζωή. Η προσποίηση άγνωστη λέξη. Σε αυτά στηρίζει το αύριο του κόσμου.
Η Κωνσταντία μέσα απο το φιλί της ζωής κάνει το υπέροχο ταξίδι που έχει χρόνια ονειρευτεί. Ίσως ένας μονόλογος για αυτά που ήθελε να πει ή να φωνάξει μα ποτέ δεν τόλμησε. Ίσως είναι μια χαραμάδα ελπίδας για ό,τι άφησε στην μέση. Οι εικόνες που τόσο ζωντανά περιγράφει υπάρχουν γύρω μας. Κάπου μέσα στις σελίδες της θα βρούμε και θα συναντήσουμε τον εαυτό μας.Κάποιες κρυφές αλήθειες θα τις ανασύρουμε απο τα ναυάγια της ψυχής μας.
Μέσα απο τις τόσες αράδες όλες οι εκφάνσεις της ζωής μας, της ύπαρξής μας ή ακόμα και του προορισμού μας.
Ρομαντική, ταξιδιάρα σε έρωτα και συναισθήματα, ρεαλίστρια σε ο,τι βιώνουμε οχι μόνο ως άνθρωποι αλλά και ως κοινωνία.Κυνική με τους άδειους ανθρώπους που οχι μόνο έχουν μηδαμινή προσφορά αλλά λερώνουν την αγνότητα που έχουμε μέσα μας απο παιδιά. Ορθώνει τείχος αντίστασης κι όχι αντίδρασης σε ο,τι βολεύει το Εγώ μας. Αγκαλιάζει τους άλλους ως εμάς με μαχαιριές και κριτική στον εγωισμό που πάντα πίσω μας κρατά αιχμάλωτους.
Μέσα απο το Φιλί της ζωής θέτουμε ερωτήματα ακόμη και σε μας που αμέτοχοι μένουμε σε ο,τι μας αφορά.
Επιθετική στα αδιόρθωτα, καυστική στους δήθεν δυνατούς που με τον μανδύα του «φαίνεσθαι» θέλουν να μας κυριεύσουν.
Μέσα απο τα μάτια της Κωνσταντίας βλέπουμε κι εμείς όσα υπομένουμε ή διεκδικούμε.
Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω πως όσοι καταθέτουν την ψυχή τους σε κάποιες άψυχες σελίδες δεν έχουν σκοπό μόνο την εξύψωση του έρωτα, της αρμονίας της φύσης ή τη ρίψη ευθυνών στο σύνολο. Μέσα απο τα γραφόμενα τους υπάρχει και το στοιχείο της αυτοκριτικής κι αν θέλετε και της μεταμέλειας. Δεν ζουν οι ποιητές σε ένα παράλληλο σύμπαν αλλά σ’ενα κοινό κόσμο που όλοι μοιράζονται. Ίσως τον ονειρεύονται διαφορετικό...
Παρουσίαση κου Εμμανουήλ Χατζηιωαννίδη, Αρχιτέκτονα εσωτερικών χώρων
Planet Physics, Βριλήσσια 19/03/2016
Ταξιδεύοντας μαζί της στο δικό της κόσμο ένα κόσμο αλληλουχία συναισθημάτων,
μιας κοσμογονίας χρωμάτων και αντιδράσεων μας καθηλώνει σε μια ιδιαίτερη αφήγηση,
σε μια τελετουργία χωρίς αναστολές.
Ζώντας η ίδια στο έργο της τον δυναμισμό της, αγκυλώνει κάθε χυμό της ποιητικής παλέτας δαμάζοντας κάθε λέξη, κάθε νόημα, παρουσιάζοντας μια προσωπική γραφή προδιαγράφοντας την υψηλή κριτική. Αξιώνει τους αναγνώστες μεταφορικά να βιώνουν κάθε δραστηριότητα κάθε αναφορά της ίδιας της ζωής, μέσα από τα σταυροδρόμια της ανασφάλειας τους. Ξεκλειδώνοντας την ερμηνεία σε μια αφηγηματική σουρεαλιστική σαμπάνια δροσίζει την σημειολογία συλλέγοντας κάθε στοιχείο της φύσης δαμάζοντας τα ποιήματα της.
Σπάζοντας τα στεγανά, μας δίνει το οξυγόνο οδηγώντας μας στο πεδίο της μετεξέλιξης
κάθε αρνητικού δεδομένου σε θετικό, χωρίς συμβιβασμούς και ανταλλάγματα
συλλέγοντας όλα τα φύλλα της χρωματικής τράπουλας της δική μας ψυχικής ανάτασης.
Ως σκηνοθέτης η ίδια η δημιουργός καταφέρνει να πυροδοτεί εκείνα τα σημεία επικοινωνίας
που ενεργοποιούν τις πύλες του υποσυνείδητου τοποθετώντας τους αναγνώστες κομπάρσους
σε μια τελετουργία κοσμογονίας συναισθημάτων.
Χωρίς υπερβολές είναι μία μουσική άρια της ποίησης γεμάτο ζωτικές δυνητικές γραμμές επικοινωνίας
που σκόπιμα μας μεταφέρει τη φλόγα της αγάπης μέσα από έντονες σημειολογικές αναφορές.
Με την ποιητική της χορδή, μας οδηγεί αρμονικά στο μυστηριώδη κόσμο της δόκιμης γραφής
αποκωδικοποιώντας ζωτικά μηνύματα στο ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
‘’ ΈΝΑ ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ’’ ΥΔΩΡ ΣΤΑ ΔΙΨΑΣΜΕΝΑ ΜΑΣ ΧΕΙΛΙ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΛΙΓΗ …. ΟΜΩΣ ΑΓΑΠΗ !!!
Κλείνοντας θα ήθελα να αφιερώσω στην Ποιήτρια και Ζωγράφο
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑ ΦΑΓΑΔΑΚΗ
ένα απόσπασμα από την ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Καβάφη, με τίτλο
« ΤΟ ΣΚΑΛΙ »
« Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει νάσαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι• τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.»
ΕΝΑ ΣΚΑΛΙ
ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ ΕΠΑΞΙΑ
ΠΟΥ ΤO ΑΞΙΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ.
Planet Physics, Βριλήσσια 19/03/2016
Ταξιδεύοντας μαζί της στο δικό της κόσμο ένα κόσμο αλληλουχία συναισθημάτων,
μιας κοσμογονίας χρωμάτων και αντιδράσεων μας καθηλώνει σε μια ιδιαίτερη αφήγηση,
σε μια τελετουργία χωρίς αναστολές.
Ζώντας η ίδια στο έργο της τον δυναμισμό της, αγκυλώνει κάθε χυμό της ποιητικής παλέτας δαμάζοντας κάθε λέξη, κάθε νόημα, παρουσιάζοντας μια προσωπική γραφή προδιαγράφοντας την υψηλή κριτική. Αξιώνει τους αναγνώστες μεταφορικά να βιώνουν κάθε δραστηριότητα κάθε αναφορά της ίδιας της ζωής, μέσα από τα σταυροδρόμια της ανασφάλειας τους. Ξεκλειδώνοντας την ερμηνεία σε μια αφηγηματική σουρεαλιστική σαμπάνια δροσίζει την σημειολογία συλλέγοντας κάθε στοιχείο της φύσης δαμάζοντας τα ποιήματα της.
Σπάζοντας τα στεγανά, μας δίνει το οξυγόνο οδηγώντας μας στο πεδίο της μετεξέλιξης
κάθε αρνητικού δεδομένου σε θετικό, χωρίς συμβιβασμούς και ανταλλάγματα
συλλέγοντας όλα τα φύλλα της χρωματικής τράπουλας της δική μας ψυχικής ανάτασης.
Ως σκηνοθέτης η ίδια η δημιουργός καταφέρνει να πυροδοτεί εκείνα τα σημεία επικοινωνίας
που ενεργοποιούν τις πύλες του υποσυνείδητου τοποθετώντας τους αναγνώστες κομπάρσους
σε μια τελετουργία κοσμογονίας συναισθημάτων.
Χωρίς υπερβολές είναι μία μουσική άρια της ποίησης γεμάτο ζωτικές δυνητικές γραμμές επικοινωνίας
που σκόπιμα μας μεταφέρει τη φλόγα της αγάπης μέσα από έντονες σημειολογικές αναφορές.
Με την ποιητική της χορδή, μας οδηγεί αρμονικά στο μυστηριώδη κόσμο της δόκιμης γραφής
αποκωδικοποιώντας ζωτικά μηνύματα στο ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
‘’ ΈΝΑ ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ’’ ΥΔΩΡ ΣΤΑ ΔΙΨΑΣΜΕΝΑ ΜΑΣ ΧΕΙΛΙ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΛΙΓΗ …. ΟΜΩΣ ΑΓΑΠΗ !!!
Κλείνοντας θα ήθελα να αφιερώσω στην Ποιήτρια και Ζωγράφο
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑ ΦΑΓΑΔΑΚΗ
ένα απόσπασμα από την ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Καβάφη, με τίτλο
« ΤΟ ΣΚΑΛΙ »
« Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει νάσαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι• τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.»
ΕΝΑ ΣΚΑΛΙ
ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ ΕΠΑΞΙΑ
ΠΟΥ ΤO ΑΞΙΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ.