Οι δρόμοι έμοιαζαν με ράγες οδηγούσαν την βροχή για λίγο να ξαποστάσει στο ρολοϊ του χρόνου εντός στοάς, να ζεστάνει την πόλη που κρυώνει.
Οι άνθρωποι αναχωρούν ... αλλα αφήνουν ψυχή να αχνίζει...ήταν τότε.. ίσως ακόμη και σήμερα… που οι στοές έμοιαζαν, με σταθμούς τρένων, είναι φαίνεται για τους τουρίστες της ζωής... Κωνσταντία Φαγαδάκη *11-10-2015 (στοά του βιβλίου) Στην βόρεια πλευρά της ομίχλης αφανιζόταν μια πόλη .
Ένα πυκνό σύννεφο πρόσφατης μνήμης είχε ανοίξει το στόμα του και κατάπινε ήσυχα και αθόρυβα τα πρώτα σπίτια μέχρι το τελευταίο της αντίπερα όχθης. Ένα γιγάντιο ηχείο σαν μπότα τροφοδοτούσε το νου μόνο με τραγικές ειδήσεις . Οι άνθρωποι έκλειναν τα αυτιά τους κι έτρεχαν να σωθούν σαν τα μυρμήγκια στις τρύπες των σπιτιών τους. Αδυνατούσαν να κοιταχτούν μεταξύ τους από φόβο, ενώ άγρια ένστικτα άρχισαν να φωλιάζουν που συσσωρεύονταν και εκκολαπτόταν στα υπόγεια . Ο άρχοντας της πόλης πρόσφερε θέαμα στο Κολοσσαίο∙ είχαν βγει τα λιοντάρια από τα κλουβιά ͦ προς βρώση των θυμάτων των ειδήσεων η βοή του όχλου συντονιζόταν με χειροκροτήματα και συνθήματα. Όταν θα τελείωνε η παράσταση θα έβγαιναν τα λιοντάρια στους δρόμους. Ο αόρατος ιστός του τρόμου και της απελπισίας είχε καμπουριάσει τα πάντα. Σκυμμένοι δούλευαν σκυμμένοι προχωρούσαν σκυμμένοι ζούσαν. Κλειδώθηκαν και αποφάσισαν ότι και να άκουγαν, σύντομα να το ξεχνούν. Η πόλη νοσούσε βαριά καθώς έχανε την μνήμη μαζί και την συνείδηση. Η γέφυρα που συνέδεε την διπλανή πόλη κατέρρευσε οι δρόμοι μπερδεύτηκαν μεταξύ τους κι ένα παλιό ρολόι στην κεντρική πλατεία έδειχνε την ώρα του γεγονότος. Οι λεπτοδείκτες σταμάτησαν σαν να εξέπνευσαν με τον τελευταίο χτύπο της καμπάνας. Μια καταρρακτώδη βροχή ξέσπασε που έκανε τους δρόμους ποτάμια. Ο τεράστιος χάρτης που δέσποζε στο παλαιό βιβλιοπωλείο έσβησε την ύπαρξη της ∙ μεταμορφώθηκε σε βάρκα και με οδηγό τον ιδιοκτήτη του βιβλιοπωλείου και λίγους ηλικιωμένους που θυμόντουσαν τα αστέρια πήρε όσα παιδιά μπορούσε για την αυριανή μέρα.. . . Κωνσταντία Φαγαδάκη . πρώτη δημοσίευση : https://www.athlepolis.gr/stigma Μου ζητήθηκε να γράψω κάτι για την σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη.
Γιατί να γράψω; Σε μια κοινωνία που συνθλίβει ακόμα και τις φωνές των συγγενών των θυμάτων και ειρωνεύεται;. Σε μια κοινωνία που οι ίδιοι που χρόνια συντηρούν το σάπιο, μετα με κροκοδείλια δάκρυα κανιβαλίζουν πανω στον πόνο των ανθρώπων κάνοντας μικροπολιτική. Ας κοιτάξουμε όλοι μέσα μας ας δούμε τον άξονα των αξιών μας και αντί να κρίνουμε ας κριθούμε ΟΛΟΙ για όσα είχαμε την δυνατότητα να αλλάξουμε και δεν το κάναμε για όσα μέσα στο Εγω μας αφήσαμε τους μικρούς θανάτους γύρω μας να συμβαίνουν . Ο,τι κάνουμε και ο,τι δεν κάνουμε ο καθένας μας από τη θέση του βαγονιού μας ας σκεφτούμε λίγο παραπάνω χωρίς πια να σοκαριστούμε από τα κοράκια που γίναμε για να συντηρούμε τις σάρκες μας. Γιατί το εισιτήριο της ζωής μας δόθηκε αλλά χάσαμε τον εαυτό μας στην διαδρομή . Η γενιά μας Απέτυχε! Ας αφήσουμε την πρωτοβουλία στους νέους γιατί τους έχουμε βαριά πληγώσει σ’ένα πηγάδι από αγκάθια που τους αφήνουμε … ένα μεγάλο ΣΥΓΝΩΜΗ. Αν και είναι η νέα γενιά που εχει δεχθεί τις μεγαλύτερες προσβολές, είσαστε ΕΣΕΙΣ που δεν μείνατε απαθείς, ούτε θεατές στην οθόνη του κινητού σας. Αγγίξατε, βοηθήσατε, παλέψατε Πιστεύω ότι εσείς θα φέρετε ξανά τα χελιδόνια. Κωνσταντία Φαγαδάκη Πάντα πίστευα στην ζωή μου ότι το να βοηθάς δηλώνει ότι είσαι ανθρώπινος και όχι απαραίτητα δυνατός. Μπορεί και ο ίδιος να είσαι γεμάτος πληγές, όμως να βοηθάς. Δεν το κάνεις ούτε για να φανείς, ούτε για να επιδειχθείς ∙το κάνεις έτσι απλά σαν ένστικτο επιβίωσης ψυχής και ανθρώπου γενικότερα σαν ένα συν+δίπλα στον άνθρωπο που σε έχει ανάγκη (τον συνάνθρωπο) και που μπορεί (αυτή την βοήθεια) να μην σου την ζητήσει ο ίδιος ποτέ, αλλά μέσα σου να χτυπήσει ένα καμπανάκι συναγερμού. Όμως αυτό το καμπανάκι όσο και να φαίνεται παράξενο, δεν το έχουν όλοι. Είναι γεγονός αρκετές φορές ότι εκείνος που άπλωσε το χέρι για να βοηθήσει όχι μόνο δεν άκουσε ένα ευχαριστώ αλλά ορισμένοι προσπάθησαν και να τον αμαυρώσουν. Ας μην απορήσουμε λοιπόν αν δούμε τον ίδιο άνθρωπο να φεύγει μακριά από τον διπλανό του και να σιωπά η να γίνεται λιοντάρι ∙γιατί η καρδιά του στράγγισε από την αχαριστία ∙γιατί άκουσε τον εαυτό του στον καθρέφτη να του φωνάζει : «το να είσαι ανθρώπινος ...πες μου ...,που σε βοήθησε;;;»
… Αλίμονο αν χάσουμε αυτόν τον άνθρωπο… αλίμονο τελικά αν γίνουμε μια κοινωνία που εγκαταλείπει τον άλλον αιμόφυρτο ή τον φωτογραφίζει και φεύγει … Αλίμονο … Κωνσταντία Φαγαδάκη Πριν από κάποιες ημέρες μου εδειξε η κόρη μου μια αποψη ενός κοριτσιού σε social ότι όταν ενας άνδρας σε παρακαλάει να συνευρεθείς μαζί του και εσυ υποκύψεις είναι βιασμός. Στην συνέχεια κοιτώντας παρακάτω εκείνο που διαπίστωσα ήταν ότι το μεγαλύτερο μέρος συμφωνούσε με την άποψη.
Κι εγω αναρωτιέμαι: 1. Είναι βιασμός ή καταναγκασμός όταν ο άλλος χρησιμοποιεί την θέση του για να πάρει το ποθητόν; Όταν εχεις την εναλλακτική να σηκωθείς και να φύγεις χάνοντας ακόμη και την δουλειά σου και την καριέρα σου; 2. εχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει γυναίκα που να μην εχει βρεθεί λιγο – πολύ σε αυτην την θέση δυστυχώς… και για να μην γίνομαι μονοπλευρη , πιστεύω ότι και ορισμένοι άνδρες εχουν βρεθεί σε αυτην την θέση από γυναίκες. Να συμπληρώσω επίσης οτι η θέση εξουσίας που μπορεί να κατέχει κάποιος ξέρουμε καλά οτι μπορεί να λειτουργήσει πιεστικά και ψυχαναγκαστικά και προς ατομα ίδιου φύλου. 3. ο βιασμός είναι έγκλημα σαφέστατα. Εχεις παλέψει όμως και εχεις παγιδευτεί καθώς χάνεις όλο και πιο πολύ την αυτοπεποιθηση σου … νιώθεις τον εξευτελισμό. Από πού ξεκινάει όλο αυτό; Από την δομή ανθρωπων χωρίς προσωπικότητα χωρίς φωνή;. Και κατι τελευταίο, ο βιαστής φοράει πολλά προσωπεία στο καρναβαλι αυτό… ποιός φταίει; ποιός σε μαθαίνει να συμπεριφέρεσαι ετσι; . . Κωνσταντία Φαγαδάκη. Οι τοίχοι στο σπίτι της θαρρείς πως είχαν τις φλέβες της και το χρώμα της. Τα μαλλιά της ξέπλεκα κάθε που τα χτένιζε στην αυλή έμοιαζαν σαν τα κλαδιά της λεμονιάς και τα γκριζογάλανα μάτια της γεμάτα ακόμα από την μνήμη της ιστορίας είχαν εκείνη την θάλασσα του ξεριζωμού.
Πότε πότε τραγουδούσε τα τραγούδια του Καλδάρα. Θυμόταν … Σμύρνη 1922. Τότε το βλέμμα της κοιτούσε κατά το στενό ανάμεσα στα προσφυγικά σπίτια να φανούν φιγούρες που ποτέ δεν ερχόντουσαν … εκείνη όμως τις ζωντάνευε στην μνήμη της και χανόταν … Ταπεινή και αρχοντική, ολόκληρη ιστορία σαν την τελευταία κολώνα στήριζε την γειτονιά η φλόγα της, μην πέσει άδοξα από τόσες τιμές και λάβαρα, στο ναυάγιο εκείνο που θα αφήσει η χρυσόσκονη των λόγων πάνω στο κουφάρι των «πλοίων» που σαπίζουν στην στεριά. . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Ήσυχα κυλούσε ο δρόμος κάτω από τα πόδια μου για να ακούω την φωνή του νερού στο αυλάκι βαθιά κρυμμένο στην καρδιά των φθινοπωρινών φύλλων.
Κοιμόταν το δάσος στην θερινή του νάρκη μέχρι που ήρθε η εποχή που οι ευκάλυπτοι αλλάζουν δέρμα, καράβια να γίνουν των χελιδονιών στο κοκκίνισμα των εποχών. Οι δροσοσταλίδες γύρω μου με τυλίγουν σε μια πυκνή ομίχλη, με προσκαλούν να αποδημήσω χωρίς να γνωρίζω αν είναι το όνειρο ενός σύννεφου που με καλεί ή η δική μου ανάγκη να κρυφτώ από την εποχή που βρέχει ροδοπέταλα... . . Κωνσταντία Φαγαδάκη photo: Toni Diaz Δεν είναι τυχαίο το κακό, δεν νοσεί το κλίμα….
Νοσούν οι άνθρωποι … Δεν μας φταίνε οι άνεμοι που εμποδίζουν την πυρόσβεση είναι η απληστία που μας έχει βαρύνει τις συνειδήσεις…. Είναι η αλυσίδα σου άνθρωπε που σφυρηλατείς με τόση μαεστρία από την ώρα που φοβήθηκες τον διπλανό σου είναι η κώφωση που έχεις όταν σου μιλάει το παιδί σου, είναι ο θυμός σου από την φωνή της γιαγιάς σου που δεν συγχρονίζεται με τις εντολές στο ΑΤΜ είναι το ρολόι στο κεφάλι σου που τρέχει πιο γρήγορα από την καρδιά σου… είναι η μάνα σου νησίδα που χάνεται σιγά-σιγά από μπροστά σου Είναι η άλωση του «όλα στο μπλέντερ» των δήθεν επιλογών που σου δίνουν για να κατανοούν τις ανάγκες σου στα ηχογραφημένα τηλεφωνήματα σου καθώς εκμηδενίζεις κατατρώς τα σωθικά σου Καθώς αγριεύεις Καθώς αγριεύεις… Ολοένα ξεμακραίνεις… . . Κωνσταντία Φαγαδάκη photo : IamToniDiaz Υπάρχει ένας κρυμμένος κώδικας και ρυθμός πίσω από το δημιούργημα που δεν μπορεί να συγκρατήσει την αντίληψη του «εσω» εαυτού και «ξεσπά». Ο καλλιτέχνης «μιλά» όταν ταυτίζεται με αυτήν την ανάγκη και μόνο . Δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλον πέρα από τον εαυτό του. Είναι το δικό του «όραμα» που φέρνει στον κόσμο. Αυτό πολλοί το λένε ψέμα – το θεωρώ λάθος- και απαντώ με την ερώτηση :Ποιος μπορεί να μου πει ότι είναι ψέμα αφού το δημιουργώ; Πες μου σε συγκινώ; Μιλώ μέσα σου; Στέκεσαι για λίγο εδώ; Αυτό είναι… λοιπόν ∙ ένας… μαγνήτης, το αόρατο νήμα της Τέχνης, η σύνδεση η ταύτιση ανθρώπων σε μια κοινή γλώσσα που αντιλαμβάνεται κανείς με τα μάτια της ψυχής. Ο καλλιτέχνης (για εμένα) δεν μπορεί παρά να είναι… σε αυτό το «ταξίδι της ζωής» ένας ταξιδιώτης … ένας παράξενος, που φέρει την σκόνη του κόσμου, την σκόνη της σποράς και του θανάτου… ξεκλειδώνοντας πόρτες που ποτέ άλλοτε δεν έχεις δει . Αυτή είναι και η αλήθεια του. --------------- καθένας έχει το τιμόνι του, καθένας και την σιωπή του.- Κωνσταντία Φαγαδάκη Έτριζε το τζάκι ζεστασιά όσο χάιδευε απαλά τα πρόσωπα των παιδιών . Ανάμεσα τους και ο Αλέξανδρος, το παράξενο αγόρι που πάντα έφευγε από την παρέα τους για να εξερευνήσει τον κόσμο στις γραφές στις ιστορίες των μεγάλων. Διάβαζε διάβαζε και όσο διάβαζε όλο και πιο πολύ εξερευνούσε με το βλέμμα του το περιβάλλον σαν συνταγή που ανακάτευαν οι Μοίρες κι εκείνος έμεινε στο σύνορο της παρουσίας του μεταξύ συζητήσεων και ονείρου με το βλέμμα να αιωρείται και να απορροφά αντανακλάσεις και ήχους ...Αλήθεια… πόσες μορφές χωράνε σε μια Χριστουγεννιάτικη μπάλα; Πόσα σχήματα στα σύννεφα και εκείνη η μάχη με τον ήλιο κάθε δειλινό ; Τι είναι; Έρωτας με το πρώτο αστέρι; Ποια πόρτα θα ανοίξει και ποιος θα τον ακούσει; Aνέβηκε στην ταράτσα του σπιτιού του παππού και της γιαγιάς και ο καπνός από τα τζάκια του χωριού σήμερα παραμονή πρωτοχρονιάς ενωνόταν σε ένα μολυβί σύννεφο που ταξίδευε κατά την ανατολή γεμάτο ευχές. Ο ουρανός άφησε το πιο πορφυρό του άγγιγμα λίγο πριν φωτίζοντας με ένα χάδι ηλιαχτίδας το πρόσωπο του. Στην πλαγιά του απέναντι βουνού φωταγωγήθηκαν τα χωριά σαν καράβια μεσοπέλαγα που ταξιδεύουν. Σε λίγες ώρες θα ερχόταν ο νέος χρόνος και όλοι έτρεχαν να προλαβουν…με τόση αγωνία, θαρρείς ότι θα άλλαζαν στις 12 τα μεσάνυχτα . .. την ίδια την ζωή. Ωστόσο, οι κάτοικοι πιο ταπεινά και φοβισμένα φέτος δεν ξανοίγονταν για βεγγέρες ενώ στο γνωστό μονοπάτι ακούστηκαν τα βιαστικά βήματα της Θειας Ρηνιώς που αν και κούτσαινε είχε το χαμόγελο ζωγραφιστό μόνιμα στα χείλη της. Το χαμόγελό της και οι καθημερινές επισκέψεις στα σπίτια του χωριού, της είχαν «δωρίσει» την φήμη ότι ήταν ζαβή «παλι εδώ κυρα Ρηνιώ; Δεν φοβάσαι την ίωση ; της ελεγαν κι εκείνη απαντούσε : Μπαα εμένα δεν με πιάνει εχω άλλο DNA ίσως να ήμουν γάτα στην άλλη ζωή ποιος ξέρει…» και γελούσε όλο και πιο πολύ. Νύχτωσε απότομα και οι πρώτες νιφάδες χιονιού άρχισαν να σκεπάζουν τα πάντα. Κάθισε δίπλα στο τζάκι με την Θεια Ρηνιώ ενώ όλοι οι άλλοι κρατούσαν αποστάσεις ̇ τα πυρωμένα ξύλα φανέρωναν μορφές όσο τα κοιτούσε … Ένα λουλούδι στο τζάκι …! Φώναξε ο Αλεξανδρος το βλέπεις Θεια; Εκείνη του χαϊδεψε τα μαλλιά και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της χαμογελώντας . Πράγματι και πως φωτίζεται ε;! σαν κόκκινο Άστρο μέσα στις στάχτες… και μοιάζει τόσο πολύ με … Αλεξανδρινό λουλούδι να … σαν κι εσένα ! Ψέλλισε με ενθουσιασμό Αλλά μην το πεις σε κανέναν θα μας περάσουν για τρελούς εντάξει; Χαμογέλασαν και έριξαν μια γρηγορη ματιά στο περιβάλλον μηπως τους είδε κανείς. Το αγόρι κοιτούσε τους γύρω του και αναρωτιόταν. Τι είναι εκείνο που αποζητά την αγάπη ιδιαίτερα σήμερα…, τι είναι η αγάπη παραγγελία που θα σου την σερβίρουν για να την φας;. Η αγάπη έρχεται όταν βρίσκει την πόρτα ανοιχτή και ενώ όλοι την αποζητούν την θεωρούν στις μέρες μας τρελή… . . Κωνσταντία Φαγαδάκη |
Author
Κωνσταντία Φαγαδάκη Archives
October 2023
Categories
All
|