Πάντα πίστευα στην ζωή μου ότι το να βοηθάς δηλώνει ότι είσαι ανθρώπινος και όχι απαραίτητα δυνατός. Μπορεί και ο ίδιος να είσαι γεμάτος πληγές, όμως να βοηθάς. Δεν το κάνεις ούτε για να φανείς, ούτε για να επιδειχθείς ∙το κάνεις έτσι απλά σαν ένστικτο επιβίωσης ψυχής και ανθρώπου γενικότερα σαν ένα συν+δίπλα στον άνθρωπο που σε έχει ανάγκη (τον συνάνθρωπο) και που μπορεί (αυτή την βοήθεια) να μην σου την ζητήσει ο ίδιος ποτέ, αλλά μέσα σου να χτυπήσει ένα καμπανάκι συναγερμού. Όμως αυτό το καμπανάκι όσο και να φαίνεται παράξενο, δεν το έχουν όλοι. Είναι γεγονός αρκετές φορές ότι εκείνος που άπλωσε το χέρι για να βοηθήσει όχι μόνο δεν άκουσε ένα ευχαριστώ αλλά ορισμένοι προσπάθησαν και να τον αμαυρώσουν. Ας μην απορήσουμε λοιπόν αν δούμε τον ίδιο άνθρωπο να φεύγει μακριά από τον διπλανό του και να σιωπά η να γίνεται λιοντάρι ∙γιατί η καρδιά του στράγγισε από την αχαριστία ∙γιατί άκουσε τον εαυτό του στον καθρέφτη να του φωνάζει : «το να είσαι ανθρώπινος ...πες μου ...,που σε βοήθησε;;;»
… Αλίμονο αν χάσουμε αυτόν τον άνθρωπο… αλίμονο τελικά αν γίνουμε μια κοινωνία που εγκαταλείπει τον άλλον αιμόφυρτο ή τον φωτογραφίζει και φεύγει … Αλίμονο … Κωνσταντία Φαγαδάκη |
Author
Κωνσταντία Φαγαδάκη Archives
October 2023
Categories
All
|