ανέβαινα στα κλαδιά των χεριών σου
τρέμοντας σαν το φύλλο κι εσυ ελεγες: πηγαινε λιγο πιο πάνω σε κρατώ στεγνός φαινόσουν απο την μέση κι απάνω κι όμως ... ο μισός, ησουν βρεγμένος μεσοπέλαγος βράχος κρεμασμένος απο τον ουρανό βούλιαζες σιγα - σιγά με τον καιρό ωσπου απο φύλλο, εγινα , φτερωτό.. αγαπημενε μου πατέρα ... με χρώμα μπλε βαφτηκα κατι να εχω συντροφιά, απο τον δικό σου ουρανό κι ανάμεσα μας τώρα, το άπειρο της αγάπης της μνημης της αθάνατης που γεννιέται αδιάκοπα σαν τις ανήσυχες φωνές των κυμάτων που θεμελιώνουν λιθο λιθο σταλα στάλα τον άνθρωπο ψιθυρος βροχής κι χάδι εσπερας απο δειλινου κλάμα... εμεινες εδω ... . . Κωνσταντία Φαγαδάκη |
Authorkonstantia fagadaki ArchivesCategories
All
|