Αντικρυ
θρηνουν βουνά... βουνά όπως αδέλφια... αδέλφια Σε κρανίου τόπο κι ανάμεσα τους... μια Ανασταση απ το Γένος των Ηρώων κι εσυ νιπτεις στα αποκαιδια ...τας χείρας σου .. ενώ παραθεριζεις Τους αμφισβητείς ; Χάδι γης στα βήματα τους η ελπίδα που βλέπεις πισω τους ν ανθίζει... Εσυ, Μπορείς; . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Εξόριστος
γαλάζιος ήλιος Δελφίνι … ρίζα απ’ την γέννηση της Αφροδίτης Ταξίδι στα Κύθηρα Στους Θώρακες τους μεθυσμένους Στις πετρωμένες λάβες των ακτών Στα ίχνη του χρόνου των ερώτων Τα ναυάγια στοιχειώνουν οι Μαινάδες Πηδάλιο αγιασμένο από όλες τις θυελλες Αλμυρίκι κρεμασμένο από ένα πείσμα στο γκρεμό Θεού παιχνίδι... ο ορίζοντας που βλέπω Πυρά μου και φιλί μου Κάθε μέρα εσυ μια νύχτα μέσα της να σε σβήνει . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Οι δρόμοι
έξω από το σπίτι μου οδηγουν στον καθρεφτη του κήπου μου Είναι, που ... ώρες - ώρες οι λέξεις φλυαρουν σαν ζιζάνια γυρω μου Ξέρεις, δεν σου το 'πα Αγαπώ την φροντίδα της σιωπής μου λέει τόσα για τις πραξεις Ένα καλοκαιρι - φετος- Σκοτεινιάζει τους ισκιους του πιο πολυ Ένα ηλιοβασίλεμα υποθηκευεται για το αυριο Δεν κουράζομαι να ποτιζω τον κήπο μου Καμιά φορά, ξέρεις... το παρακανω... Αφήνω την βρυση να σταξει λίγο παραπανω ζωή κι ας μην απορροφηθεί Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις έτσι είμαι εγώ Υπερχειλιζω... Χωρίς να φλυαρω. . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Η εικόνα σου
Ήλιος στην σάκα σου Ενός παιδιού που αγαπά να ταχυδρομεί Χαμόγελα Ντριν-ντριν Το ποδήλατο σου στις γειτονιές του κόσμου σε περιμένουμε να’ρθεις νύχτα – μέρα κρεμασμένη προσμονή στο κατώφλι τα ταξίδια που νοσταλγήσαμε στις βεράντες ως το προσκεφάλι μας τα ποντοπόρα της ψυχής Σαν χελιδόνι οταν σε βλέπουμε σε ρωτάμε πότε θα ξανα’ρθείς; . . Κωνσταντία Φαγαδάκη ---------------------------------- Κάθε φορά που γεννιέται ένα ποιοτικο βιβλίο είναι αγγελιοφορος Άνοιξης. Με αφορμή την επικείμενη έκδοση του αγαπημένου μας Κώστα Βασιλακου. Ενός ποιητη και συγγραφέα που μας χαρίζει φτερά στο νου, έγραψα το παραπανω ποιημα και του το αφιερωνω με την ευχή να συνεχίσει να πετα σε ανοιξιατικους ουρανους ακόμα κι όταν η ερήμωση θα έχει φτάσει. . πείτε μου την ιστορία σας θα σας ονομάσω γη αφου δεν έχετε "όνομα" θα είμαι καπου εκεί να σας ακουω... σιωπώντας θα μελετησω την χροιά της φωνής σας Μόνο θα σας ζητήσω μια χάρη να σταθείτε στη μέση ενός προβολέα να περιστραφείτε γύρω απο τον εαυτό σας κ μετα γύρω απο τον προβολέα αρκεί να κινείστε στο "σύμπαν" με τον ρυθμό που επιθυμείτε θα σας παρατηρώ θα σας μελετήσω ωσπου στο τέλος...θα πω οτι μπορώ να σας μάθω σε καθε βημα φωτός και σκιάς είστε οι δημιουργοί της αλήθειας σας μπορείτε; να γίνετε γη ; . . Κωνσταντία Φαγαδάκη σίδερο σώμα
αγκαλιάζω σήμερα δεν τρέμω εγώ αλλά τα μουγκρητά του θηρίου που με αμφισβήτησαν εγω κι εσυ εσυ κι εγω δυο δάσκαλοι στην τελειο-ποίηση μας -------------------------- όπλιση πρώτη ελευθερία ποίημα . . Κωνσταντία Φαγαδάκη ευγένειας στάλες
η θλίψη στρογγυλεμένο χρυσάφι που διηγείται καμβάς που γράφει στο σεντόνι σου στο βλέμμα όλη η ποίηση . . Κωνσταντία Φαγαδάκη . drawing with charcoal (Jeremy Irons portrait): Konstantia Fagadaki ανέβαινα στα κλαδιά των χεριών σου
τρέμοντας σαν το φύλλο κι εσυ ελεγες: πηγαινε λιγο πιο πάνω σε κρατώ στεγνός φαινόσουν απο την μέση κι απάνω κι όμως ... ο μισός, ησουν βρεγμένος μεσοπέλαγος βράχος κρεμασμένος απο τον ουρανό βούλιαζες σιγα - σιγά με τον καιρό ωσπου απο φύλλο, εγινα , φτερωτό.. αγαπημενε μου πατέρα ... με χρώμα μπλε βαφτηκα κατι να εχω συντροφιά, απο τον δικό σου ουρανό κι ανάμεσα μας τώρα, το άπειρο της αγάπης της μνημης της αθάνατης που γεννιέται αδιάκοπα σαν τις ανήσυχες φωνές των κυμάτων που θεμελιώνουν λιθο λιθο σταλα στάλα τον άνθρωπο ψιθυρος βροχής κι χάδι εσπερας απο δειλινου κλάμα... εμεινες εδω ... . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Εκείνοι μιλούσαν
Μιλούσαν Μιλούσαν Μιλούσαν Για ζωές άλλων. Πάντα για τους άλλους . Ψιθύριζαν πίσω απ’τις πόρτες σαν φοβισμένα ανθρωπάκια μην ακουστουν … Εκείνοι μιλούσαν φωνές αντρών και γυναικών αναμιγνύονταν στον αέρα που διαχεόταν σαν δηλητήριο στους διαδρόμους της εταιρείας. Εκείνοι μιλούσαν για την Μαρία για μια Μαρία … πάντα για μια Μαρία Την κακή που η μάνα της της ειχε πει: φροντισε παιδί μου να είσαι δυνατή Την Μαρία που δεν ήθελε να παντρευτεί Την Μαρία που τύλιξε το καλύτερο παιδί Την Μαρία που χώρισε , που χήρεψε, που ερωτεύτηκε, Την μεγαλοκοπέλα την ξινή Αυτην που έμεινε στο ράφι – Την Μαρία που εκανε κορίτσι και όχι παιδί Την Μαρία που γκαστρώθηκε χωρίς να παρει την άδεια του Διευθυντή Την Μαρία την άτεκνη, την πολυτεκνη Την Μαρία που εγινε Διευθυντρια νωρίς εκείνη την στρίγκλα που συνέχεια απαιτεί Την Μαρία την αβγαλτη, την προκλητική Την Μαρία την μοναχική, την παραξενη Αυτην …. Μια Μαρία Κι εκείνοι Μαριοι και Μαρίες συνεχεια μιλουν για μια …Μαρία Την Μαρία που αγαπα την ζωή… . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Απρόσωπη πόλη
Συλλέκτης ρολογιών Κρεμασμένων λουλουδιών στις πόρτες … Ποτίζουν με άρωμα τον καιρό που ζεις σήμερα; Η επαναστατημένη φλέβα Κοκκίνισε το βλέμμα με σιωπές μην απορείς που λιγοστεύουν οι σελίδες… σύντομα θα κλείσω το βιβλίο με ένα τικ- τακ ήσυχο και διακριτικό Αποσύνδεση τα μάτια Αποσύνδεση τα χέρια ------------------------------------------- Μόνο μην πείτε ότι δεν σας γνώρισα . . Κωνσταντία Φαγαδάκη |
Authorkonstantia fagadaki ArchivesCategories
All
|