Τι τραγική ειρωνεία...ο άνθρωπος – ο κατα τ’αλλα Θεοσεβούμενος και κυνηγός των λέξεων και των εντυπώσεων με το βιβλιαρακι σωτηρίας στα χερια – ο ίδιος άνθρωπος που σήκωσε το χέρι να χτυπήσει το παιδί επειδή τον ενοχλούσε ο ψίθυρος της φωνής του στον ψαλμό των Παθών και απειλούσε να το πετάξει έξω, αυτός που συνέθλιψε τα μωβ λουλούδια σαν τα κράτησε ανάμεσα στα αφράτα λιπόσαρκα δάχτυλά του
Έπνιξε την Άνοιξη μόλις χτες... Αυτός, ο ίδιος δειλός δήμιος που ολοκλήρωσε τον ρόλο του... Για το νόημα της σημερινής μέρας μην τον ρωτάτε, Ανέκαθεν απο «ψηλά» κι απόμακρα έβλεπε τα στεφάνια... . . Kωνσταντία Φαγαδάκη . ο ιός μας απαντά για το μέλλον που πετάξαμε :- μια εικόνα απο τον συνωστισμό... . https://www.youtube.com/watch?v=rSRQvg7OHnI . στην φωτογραφία το αγκάθινο στεφάνι Ας μην τρώμε παραμύθιασμα …
Το ανθρώπινο σώμα που αυτές τις ώρες λειτουργεί ως ζωντανό όπλο στα σύνορά μας έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Δεν είναι η πίεση στα Ευρωπαϊκά Σύνορα, είναι η πίεση στα Δικά Μας Σύνορα. Δεν είναι τυχαίο που η Τουρκία στέλνει εδώ τους μετανάστες. Είναι η συνέχεια μιας πολιτικής που βράζει το καζάνι χρόνια… Είναι ο Νταϊσμός του γείτονα προς το σπίτι μας που θέλει να κάνει κατάληψη εκμεταλλευόμενος την Δυστυχία των ανθρώπων που έχουν χάσει τα πάντα… Και το ξέρουμε όλοι καλά… ότι ο απελπισμένος γίνεται αγρίμι για να Δει λίγο Ήλιο. Εν ολίγης… καλά κοιμόμαστε στα κοψίδια μας και στην δήθεν νηστεία μας… Αν ανοίξουμε τα σύνορα , Δεν είναι το ναι στο πέρασμα, γιατί δεν είναι πέρασμα …είναι μια χώρα ανθρώπων πάνω σε μια χώρα … που τα παιδιά της ακόμη λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία . Είναι η τρύπια πολιτική της Ευρώπης και οι φίλοι μας Ευρωπαίοι που ενώ δήθεν μας φυ(ι)λουν, ψιθυρίζουν μυστικά στο αυτί της Τουρκίας…: μην μιλάς τώρα που κάνω δηλώσεις, θα σου πάρω δαχτυλίδι… Ξέρετε…η ατάκα του Αυλωνίτη προς την ερωμένη του… Κάπως ετσι μου φάνηκε η υπεράσπιση των «φίλων» μας όταν την ώρα που κρατάμε την πόρτα μας μην σπάσει, ακουστήκαν να λένε … 3000 θέσεις εργασίας ελευθερώνουμε για τους μετανάστες. Για ποια Ευρώπη λοιπόν μιλάμε ποια Ένωση και για ποιόν «αδελφό» ; . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Καμιά φορά όσο πλησιάζουν αυτές οι μέρες, σαν flash back ξυπνούν εικόνες από την παιδική μου ηλικία. Θυμάμαι, εκείνες τις φιγούρες που ξεπηδούσαν από την οθόνη της τηλεόρασης κάθε απόγευμα μετά τις 5:30. Τα κινούμενα σχέδια του Walt Disney με τις χαρακτηριστικές φωνές τους…! Αλήθεια, πόσο ποσοστό κατείχε η φωνή στην γνησιότητα του ήρωά μας…! Μπορούσες να κλείσεις τα μάτια και να είσαι σίγουρος ότι ναι, αυτός είναι ο ήρωάς μου! Η φωνή πιστοποιούσε ακόμη και χωρίς να είναι το σκίτσο απόλυτα σωστό, γιατί η φωνή ήταν ταυτότητα ήξερε τα πάντα για τον χαρακτήρα του ήρωα, γνώριζε τον τόνο, την χροιά, το παιχνίδισμα, τις παύσεις, αλλά το αντίστροφο όχι. Κατέληγε σε απογοήτευση και τραγωδία και έφευγες στα πρώτα λεπτά… Άρα χίλιες φορές η βουβή εικόνα, παρά μια απομίμηση φωνής.
Γι’ αυτό σε εμάς που μεγαλώσαμε με εκείνη την παραξενιά της παιδικότητάς μας, Εσυ ήρωά μου, να θυμάσαι τούτο, αν είναι να με συναντήσεις όπως τότε, να μου μιλήσεις με εκείνη την φωνή που σ’ έμαθα, διαφορετικά… δεν θα σε αναγνωρίσω. . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Μέσα στην χειμωνιάτικη σιωπηλή νύχτα αναβόσβηνε μια φωνούλα 8 χρονών από το τελευταίο σπίτι του χωριού σαν βεγγαλικό κινδύνου σχίζοντας το χιόνι που έπεφτε εκείνη την ώρα απαλό και σιωπηλό σκεπάζοντας τα πάντα με μια μαγική λευκή ησυχία … .
Ήταν η μικρή Χριστίνα που φώναζε για τον μπαμπά της. Ένα παιδί που ωρίμαζε νωρίς αλλά οι φόβοι της παρέμεναν παιδικοί, όλοι αδάμαστα θηρία ιδιαίτερα την νύχτα που έμενε μόνη από τότε που έχασε την μαμά της στοιχειώνοντας το πέτρινο σπίτι που είχε χτίσει ο μπαμπάς της. Κάθε γωνιά και μια σκιά που την πάγωνε... όμως, φρόντιζε να το κρατάει πάντα ζεστό για εκείνον που θα ερχόταν κουρασμένος από την δουλειά. Κάθε βράδυ μετά τα διαβάσματα της, άναβε το τζάκι και αφού είχε κάνει τις δοκιμές της στην μαγειρική σερβίριζε το φαγητό στο ξυλόγλυπτο τραπέζι ανυπομονώντας να ανταμειφθεί με εκείνο το φωτεινό βλέμμα του, το γεμάτο ικανοποίηση και αγάπη. Τα χρόνια εκείνα ... ήταν πέτρινα αλλά περήφανα. Μεταπολεμικές πληγές στον δρόμο της ιστορίας που σε γυμνάζουν για να αντέχεις και να συνεχίζεις με o,τι σου έχει απομείνει, έστω κι αν καμιά φορά αυτά τα εφόδια είναι μόνο τα χνότα σου ...για όσο καιρό μπάζει το κρύο. Το χιόνι έτριζε στα τζάμια καθώς αντιφέγγιζαν οι φλόγες από το τζάκι, ενώ τέτοιες ώρες η μόνη της παρηγοριά ήταν το θαυματουργό εκκλησάκι στην απέναντι πλαγιά. Είχε ακούσει τόσες ιστορίες για αυτό . Όμως, τι κρίμα ... μοναχικό και μελαγχολικό στεκόταν τώρα, χωρίς ούτε ένα κεράκι μέσα του να φωτίζει. Ένιωθε τόσο μόνη… που το σπίτι πλέον φάνταζε εχθρικό. Ξεκλείδωσε την ξύλινη πόρτα φόρεσε την μάλλινη κάπα του πατέρα της και βγήκε έξω αψηφώντας το κρύο. Στάθηκε στο ύψωμα στην άκρη της αυλής και φώναξε με όλη της την δύναμη. - Μπαμπά, μπαμπά φώναζε ασταμάτητα !Η τραγική φωνή της μικρής Χριστίνας βρήκε στην άλλη άκρη του χωριού, την πληγωμένη όραση του πατέρα της να αγωνίζεται να βρει τα βήματα της επιστροφής του μέσα στο πυκνό χιόνι, με μόνο οδηγό την δυνατή σκέψη του : « … αυτό το παιδί που φωνάζει, είναι το δικό μου !» - Έρχομαι Χριστίνα έρχομαι ! Μπες μέσα στο σπίτι ! μ’ ακούς ; μπες μέσα κάνει κρύο. Απάντησε ο πατέρας της Ξεροβήχοντας χωρίς να μπορεί η φωνή του να ακουστεί ως εκεί.Η μικρή Χριστίνα αποφάσισε να προχωρήσει στο χιονισμένο σοκάκι. Θα της έπαιρνε λίγη ώρα μέχρι να βρεθεί μέσα στο χωριό . Δεν υπήρχε ψυχή. Μόνο το χιόνι που τώρα είχε σκεπάσει στα λευκά την ίδια. Ήξερε την συνήθεια του πατέρα της να κόβει δρόμο από ένα στενό πέρασμα. Θα τον περίμενε εκεί. Τα σπίτια ήταν τόσο κοντά το ένα στο άλλο και σε εκείνο το σημείο δεν είχε πολύ χιόνι. Κάθισε σε ένα πεζούλι και έτριβε τα χέρια της να ζεσταθεί. Μοσχοβολούσε ο αέρας Χριστούγεννα. - Κάποιος θα έφτιαχνε μπακλαβά Αχ! Μαμά… σκέφτηκε και ένα δάκρυ κύλησε.Το σπίτι απέναντι είχε φώς και κόσμο. Μιλούσαν και γελούσαν . Της ξύπνησε αναμνήσεις. Σηκώθηκε να φύγει. Άκουσε βήματα βαριά πολύ κοντά της. Και πριν προλάβει να γυρίσει - Χριστίνα! Παιδί μου τι κάνεις μέσα στο κρύο; Ήταν ο μπαμπάς κάτασπρος από το χιόνι αλλά πάντα με το χαμόγελο που όλα τα λιώνει. Όμως έβηχε ασταμάτητα. - Μπαμπάκα μπαμπάκα έπεσε στην αγκαλιά του - Πάμε παιδάκι μου πάμε σε παρακαλώ στο σπίτι γρήγορα, θα μας παγώσει το χιόνι . Αχ! με λαχτάρησες…! Και της τσίμπησε τα κόκκινα μάγουλα. Γελώντας από χαρά η Χριστίνα κοιτούσε τον μπαμπά της ταλαιπωρημένο αλλά και ρωμαλέο σαν ήρωα από παραμύθι. Είχε φτάσει το χιόνι έξω από την πόρτα μέχρι την γάμπα. Μπαίνοντας μέσα… Τώρα όλα ήταν διαφορετικά. Γέμισε το σπίτι, το τραπέζι είχε αγάπη, τα μάτια γλύκαναν και η λάμπα πετρελαίου σαν να δυνάμωσε κι εκείνη το φως της. Καθόντουσαν στο παράθυρο και κοιτούσανε το χιόνι. - Σε λίγες μέρες θα γιορτάζεις παιδί μου να χαρείς θέλω! Όπως σου πρέπει !… και τότε, τι παράξενο … ένα φως προχωρούσε αφύσικα αργά και σταθερά… στην απέναντι πλαγιά αψηφώντας τον άσχημο καιρό. Δεν ξεχωρίζανε άνθρωπο ούτε καν σκιά να το κρατά… Φώτισε το εκκλησάκι σαν άστρο για λίγα δευτερόλεπτα και μετά χάθηκε … - Το είδες αυτό μπαμπά; Το είδες; Τον ρώτησε - Το είδα ..! και της χάιδεψε απαλά τα μαλλιά χαμογελώντας. To θέλει και ο Θεός ψιθύρισε . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Μην βιάζεσαι δεξιοτεχνία είναι να μαθαίνεις ν’ αργείς και να χάνεις. Να συνηθίζεις να σου χτυπούν απαλά την πλάτη για παρηγοριά για τα οράματά σου που κάποιοι παζαρεύουν όσο – όσο και να σου λένε…, εκείνοι που ανοίγουν την στρόφιγγα των δηλητηρίων να ζήσεις μεταλλαγμένος, ενώ θα σε κατηγορήσουν που σηκώθηκες από την καρέκλα σου και με το δάχτυλο στην σκανδάλη θα πυροβολούν, την συνείδησή σου !
. . Κωνσταντία Φαγαδάκη . photo is Greta Tunberg Μην ψάχνεις για τίτλο σήμερα.
Μακριά θάβονται οι μνήμες. Το τέρας εξημερώνεται και ζει ανάμεσά μας. Πότε κλαίει, πότε γελάει. Θα το δεις να ξεκλειδώνει συρτάρια του παρελθόντος. Να σκίζει μελανιασμένες εκτελέσεις δεμένο στο καλοριφέρ των σπιτιών . Το παιδί μέσα του θα ουρλιάζει για τις έγκλειστες γκρίζες ιστορίες του αρχείου… κ όταν ίχνος αίμα δεν θα ζει, στην κλεψύδρα της χαράς, ένας joker θα «διαβάζει» το πρόσωπό σου. -Γιατί; -Μιλούσε στον τοίχο. Οι «πέτρινοι» τοίχοι πλέον, δεν χρειάζονται στρατόπεδα. . Κωνσταντία Φαγαδάκη Σκόνταφταν τα φύλλα ήσυχα ενώ η νύχτα προσπαθούσε να κοιμηθεί. Βλέπεις… – είναι σημαντικό να χάνεσαι στην ασημαντότητα σου – θα έρθει και η ώρα που θα σε κατηγορήσουν γιατί ζεις, στην αναμονή, για ένα παραμύθι που περπατά στο στέρνο του δέντρου, γδέρνοντας τον κορμό του, μια μπουρού… Πως μεγαλώσαμε έτσι αδερφέ μου..., μ’ ένα όνειρο βουτηγμένο στο μέλι της ανθρώπινης στόφας βγαλμένο απ΄τα χείλη της κακής συνήθειας: να φεύγεις και ν’ αφήνεις ανοιχτό το φως Η ποίηση κάποια στιγμή, πρέπει να πληρώσει... τον λογαριασμό . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Εκείνο που με λυπεί περισσότερο, είναι, το αλφάβητο της ζωής που χάνουμε μέρα με την μέρα… ώρα με την ώρα. Εκείνη η σκυτάλη που έμεινε στα χέρια … σαν μπάλωμα ελπίδας … στο ρούχο της ομοιομορφίας
. Κωνσταντία Φαγαδάκη . Painting by Pawel Kuczynski Ντύσου μια προσποίηση μάτια μου και έλα να μου κρατήσεις το χέρι όπως τότε στο ακροθαλάσσι. Μίλα μου για την τρυφερότητα που διατρέχει τα κόκκαλα μέχρι να σπάσουν από το ρίγος του χαδιού… μίλα μου για τους ανθρώπους που δεν ψεύδονται όταν με κοιτούν… κράτα με στην αγκαλιά σου όπως τότε… και χόρεψε με … και πες μου… πες μου ότι δεν έχασες το εισιτήριο που σου άφησα στην τσέπη από εκείνη την εποχή που φανταστήκαμε.
. Κωνσταντία Φαγαδάκη Το χτες, είναι σήμερα και αύριο…
και πάλι από την αρχή την Δευτέρα… Με αυτό… της έλεγε χαριτολογώντας κάθε πρωί καλημέρα. Κοιτάζονταν για λίγο με νόημα και μετά μαζί προχωρούσαν ως το σχολείο. Στην διαδρομή τραγουδούσαν κομμάτια που τους μιλούσαν για το μάταιο …εκείνο, που όλοι οι μεγάλοι καταλογίζουν αναγκαίο. Ετσι κοιτούσαν τον κόσμο… Περνούσαν όμορφα μαζί ήταν και διπλανές αλλά τον τελευταίο καιρό μιλούσε όλο και πιο λίγο. Κλεινόταν όλο και πιο πολύ στην σιωπή της. Σαν το σπίτι που το τυλίγει νωρίς η νύχτα. Ετσι ήταν…Τα λαμπερά φώτα δεν γέμιζαν τα κενά της έφηβης καρδιάς της καθώς κανείς δεν ήταν δίπλα της αυτήν την ώρα ... Μόνο κάτι γνώριμες κουρδισμένες φωνές που ρωτούσαν τα ίδια πράγματα …την ίδια ώρα. Κι όμως όλα μέσα της …πάνω της άλλαζαν σαν σεισμός που όφειλε να αντέξει … Πληθώρα ενημέρωσης από τα social media εικόνες τέλειες φίλτρα και φωνές αγνώστων που της μιλούσαν για συναισθήματα. .. Να θυμηθεί ότι Δεν πρέπει να πιστέψει. Στο μυαλό της όλα μια βοή να γεμίζει με την κραυγή που της έμαθαν από μικρή : Να μην ξεχάσει : - ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΙΣ όλα στο μυαλό της περιστρέφονταν φοβισμένα και από την άλλη μεριά οι μέρες ίδιες ακολουθούσαν, την καλολαδομένη μηχανή της καθημερινότητας. Μέρες σε Χαμένη Πυξίδα και τα χέρια της ένα πρωινό έδειχναν χαρακωμένα… . . Κωνσταντία Φαγαδάκη |
Author
Κωνσταντία Φαγαδάκη Archives
October 2023
Categories
All
|