Το χτες, είναι σήμερα και αύριο…
και πάλι από την αρχή την Δευτέρα… Με αυτό… της έλεγε χαριτολογώντας κάθε πρωί καλημέρα. Κοιτάζονταν για λίγο με νόημα και μετά μαζί προχωρούσαν ως το σχολείο. Στην διαδρομή τραγουδούσαν κομμάτια που τους μιλούσαν για το μάταιο …εκείνο, που όλοι οι μεγάλοι καταλογίζουν αναγκαίο. Ετσι κοιτούσαν τον κόσμο… Περνούσαν όμορφα μαζί ήταν και διπλανές αλλά τον τελευταίο καιρό μιλούσε όλο και πιο λίγο. Κλεινόταν όλο και πιο πολύ στην σιωπή της. Σαν το σπίτι που το τυλίγει νωρίς η νύχτα. Ετσι ήταν…Τα λαμπερά φώτα δεν γέμιζαν τα κενά της έφηβης καρδιάς της καθώς κανείς δεν ήταν δίπλα της αυτήν την ώρα ... Μόνο κάτι γνώριμες κουρδισμένες φωνές που ρωτούσαν τα ίδια πράγματα …την ίδια ώρα. Κι όμως όλα μέσα της …πάνω της άλλαζαν σαν σεισμός που όφειλε να αντέξει … Πληθώρα ενημέρωσης από τα social media εικόνες τέλειες φίλτρα και φωνές αγνώστων που της μιλούσαν για συναισθήματα. .. Να θυμηθεί ότι Δεν πρέπει να πιστέψει. Στο μυαλό της όλα μια βοή να γεμίζει με την κραυγή που της έμαθαν από μικρή : Να μην ξεχάσει : - ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΙΣ όλα στο μυαλό της περιστρέφονταν φοβισμένα και από την άλλη μεριά οι μέρες ίδιες ακολουθούσαν, την καλολαδομένη μηχανή της καθημερινότητας. Μέρες σε Χαμένη Πυξίδα και τα χέρια της ένα πρωινό έδειχναν χαρακωμένα… . . Κωνσταντία Φαγαδάκη |
Author
Κωνσταντία Φαγαδάκη Archives
October 2023
Categories
All
|