Κι ήρθε ο καιρός να δούμε πολύ μακριά . Όσο απέχει μια τηγανιά πατάτες.. απο άλλη. Όσο μια μέρα … από την άλλη . Τροφή να έχουμε μόνο… ανάμεσα στα χαρακώματα κι ένα καλντερίμι μνήμης για τα χέρια που κάποτε κρατήθηκαν .
Δεν είναι οι μέρες παράξενες είναι που όσο κι αν σιωπούν οι δρόμοι, τα μπαλκόνια φλυαρούν γιατί οι άνθρωποι θέλουν τον ήλιο συνομιλητή όπως ο Έρωτας τον σπόρο… όπως η γοητεία να είσαι ζωντανός μέσα στο περίβλημα . Να ακούς το τρίξιμο από το Ανοιχτό Παράθυρο που κάθε φορά για εσένα … είναι τα ανοιχτά παράθυρα του κόσμου σαν τα άνθη της φετινής Άνοιξης και ο κάθε γενετήσιος κώδικας συνεπιβάτης …σε ένα ταξίδι που το πλέγμα των αποστάσεων υφαίνει το δίχτυ της θάλασσας… Κι ο ήλιος ψηλά… μίλησε από το αστεροσκοπείο του και κοίταξε 360ͦ ͦ και άλλες τόσες … Μοίρες που δεν ξέραμε και βρήκε από τις 365 ανατολές να περισσεύουν μέρες χωρίς Μοίρες. Την τελευταία ονόμασε Μούσα πριν κλείσει ο κύκλος σαν τις συμπληγάδες πέτρες για να εμπνέει τους ορφανούς προορισμούς να συνεχίζει η ζωή και το πλήρωμα να ονειρεύεται όπως αναζητούν τα μάτια το Φως … Κι όσο κι αν μοιάζει η ομορφιά έξω με κάλεσμα σειρήνων εμείς μάθαινουμε καλύτερα τον δημιουργό στον μύθο και στην αλήθεια . Γι’ αυτό μη μιλάς μην αγγίζεις μάθε έτσι ν’ αγαπάς να λαχταράς να κάνεις τραγούδι τα λεπτά... να εμπνέεσαι με ένα χελιδόνι όταν αλλάζει η εποχή. Άσε μόνο ένα οροπέδιο Λασιθίου να σε προσγειώνει στον Ουρανό του Τάλω και μια Ιθάκη. Έτσι για να θυμάται ο εχθρός τα όρια του και να προσκυνά αυτό το χώμα που άνθισε στον εγκλεισμό του. Έχει κάτι από ενδυνάμωση ηλίου αυτό το πέρασμα και δεν θα σταματήσουμε εδώ … . . Κωνσταντία Φαγαδάκη πρώτη δημοσίευση: http://www.athlepolis.gr/stigma/stigma-no-17-anoiksi-2020/ . φωτογραφία : οροπέδιο Λασιθίου Τα παιδιά μου κολυμπούν γύρω μου σαν χρυσόψαρα. Πόσο όμορφα είναι μέσα στο σπίτι! Τα κοιτώ ώρες να κολυμπούν γύρω μου να γλιστρούν ανάμεσα στα δάχτυλα μου μέχρι που μ’ έπεισαν… ότι ζούμε σ’ ενυδρείο … κι όμως πως ήρθαν εκείνα τα δάκρυα στα μάτια μου όταν ένιωσα τα χέρια μου… Θαρρώ κανείς δεν τα είδε κι αλήθεια είναι… ότι σαν είσαι ψάρι τι σημασία έχουν τα δάκρυα…
Δεν ξέρω… είναι κι αυτή η φωτογραφία που μου τα θυμίζει…. . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Τι τραγική ειρωνεία...ο άνθρωπος – ο κατα τ’αλλα Θεοσεβούμενος και κυνηγός των λέξεων και των εντυπώσεων με το βιβλιαρακι σωτηρίας στα χερια – ο ίδιος άνθρωπος που σήκωσε το χέρι να χτυπήσει το παιδί επειδή τον ενοχλούσε ο ψίθυρος της φωνής του στον ψαλμό των Παθών και απειλούσε να το πετάξει έξω, αυτός που συνέθλιψε τα μωβ λουλούδια σαν τα κράτησε ανάμεσα στα αφράτα λιπόσαρκα δάχτυλά του
Έπνιξε την Άνοιξη μόλις χτες... Αυτός, ο ίδιος δειλός δήμιος που ολοκλήρωσε τον ρόλο του... Για το νόημα της σημερινής μέρας μην τον ρωτάτε, Ανέκαθεν απο «ψηλά» κι απόμακρα έβλεπε τα στεφάνια... . . Kωνσταντία Φαγαδάκη . ο ιός μας απαντά για το μέλλον που πετάξαμε :- μια εικόνα απο τον συνωστισμό... . https://www.youtube.com/watch?v=rSRQvg7OHnI . στην φωτογραφία το αγκάθινο στεφάνι |
Author
Κωνσταντία Φαγαδάκη Archives
October 2023
Categories
All
|