Εκείνο το Πάσχα, στο μπαλκόνι των χελιδονιών, της καλημέρας και της καληνύχτας. Στη ροή του ποταμιού που χαϊδευε την ώρα όταν καθόμασταν αγνάντια την εσπέρα, κι είχαμε θυμάμαι ...τόσες λέξεις να πούμε παππού...εκεί που λαχταρά η μέρα πριν μας χαιρετίσει ! κάθε μέρα μια Μεγάλη εβδομάδα - πως περνούν τα ποτάμια παππού...? που πηγαίνουν ? ρώταγα... - φεύγουν σαν τους ανθρώπους- ελεγες- απο μπροστά μας, σαν ένα πέρασμα χαμόγελου στον αέρα και μετά χάνονται στο λαγούμι... και εγω...., γιατι σε νιώθω τώρα... Παππού? . 17/03/17 . Κωνσταντία Φαγαδάκη . Χαραγμένο το όνομα μου πάνω στο δικό σου και αυτό μου φτάνει παππού ... Πίνακας - painting : Daria Petrilli Θα σας πω ένα «παραμύθι»:
Ένα Like διηγείται: Ήμουν κάποτε συναίσθημα στα μάτια των ανθρώπων, είχα και φωνή, κι όμως για κάποιους έγινα «νόμισμα». Με χρησιμοποιούν ασύστολα, πολλές φορές χωρίς να με ξέρουν με πληρώνουν σε συναλλαγή. Περπατώ σε ηλεκτρονικά κουτάκια και έχω πλέον σχήμα και μορφή. Δάχτυλα πολλά μ’ αγγίζουν... με μπερδεύουν όταν γι’ αλλού προορίζομαι κι αλλού πηγαίνω. Με τραβούν με το ζόρι από «το χέρι» για μία ανταμοιβή. Μα, πείτε μου πού πηγαίνω κι αν είναι αλήθεια αυτή η διαδρομή; Να ξαποστάσω λίγο θέλω, επιβάτης να γίνω στο λεωφορείο της ζωής. Αφήστε με να δω καλύτε ρα ποιες εικόνες θα συλλέξω, να έχω μαζί μου όταν θα με ξαναδείς. Μιλώ για ’σένα που στέκεσαι από πάνω μου... ακούς την αγωνία μου; Κρατώ ένα παιδί στο χέρι μου, γι’ αυτό πριν με «πατήσεις» να με σεβαστείς. Είμαι το μέλλον σου. Σε παρακαλώ... φρόντισε με, μην με δίνεις σε χέρια που θα με μεταλλάξουν σε σφαίρα. Δεν μου άρεσε ποτέ αυτή η διαστροφή. Να θυμάσαι μόνο, όταν με πρωτοκοίταξες και με παρέδωσαν στα χέρια σου, έμοιαζα με όλα εκείνα που φέρνει η χαρά. Κι αυτό θέλω να είμαι... να με βλέπεις και να χαμογελάς. . κωνσταντία φαγαδάκη . πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό stigma : ξεφυλλίστε το online |
Author
Κωνσταντία Φαγαδάκη Archives
October 2023
Categories
All
|