Καλοκαιρινό βράδυ στην κορυφή του μοναχικού εξοχικού δρόμου που κατέληγε στην καρδιά μιας αμμουδιάς.
Ώρα πολύ ακουγόταν η θάλασσα να λυσσομανά στο σκοτάδι της κι εμείς εκεί δυο φιγούρες σαν φοβισμένες και αναποφάσιστες σκιές κάτω από το δημόσιο φως να παρατηρούμε την διαδρομή να σβήνεται απαλά μέσα στην νύχτα. Κοιτούσα τα μικρά δάχτυλά σου, σχεδόν να χάνονται μέσα στα δικά μου κι όμως περίσσευε ένας ολόκληρος κόσμος που έπρεπε να συμπληρώσω. Απουσία ανθρώπων τριγύρω που σε ριγούσε … όταν σ’ άκουσα να με ρωτάς: - εκεί στο σκοτάδι Μαμά, θα μου χαρίσεις τον ουρανό που μου είχες υποσχεθεί, εκεί που λάμπουν περισσότερο τα αστέρια ? - Εκεί… - απαντώ-, πάμε ? προχωρήσαμε και χαθήκαμε στο τέλος της διαδρομής ανακαλύπτοντας τα διαμάντια του σκοταδιού. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα… θυμάμαι μόνο οτι είδαμε αμέτρητα αστέρια να πέφτουν γιορτάζοντας την φυγή τους από τον ουρανό και τα μάτια σου άστραφταν από ενθουσιασμό …λάμψεις χαράς στην άμμο και εγώ σε έσφιγγα περισσότερο στην αγκαλιά μου και ας φοβόμουν αυτό το πέταγμα της ανάμνησης μας, στιγμή αθάνατη στην ψυχή μας, φτάνει να θυμάσαι, εκείνο… το αστέρι που σε έκανε να γελάς. . . Κωνσταντία Φαγαδάκη |
Author
Κωνσταντία Φαγαδάκη Archives
October 2023
Categories
All
|