Πως μοιάζει τάχα η αγάπη με έναν σκύλο που αγοράζουμε νεογέννητο από ένα μαγαζί. Το πηγαίνουμε σπίτι μας και στην συνέχεια η φροντίδα μας εκτός από την τροφή του, είναι η εκπαιδευση. Μαζί με τον χρόνο λοιπόν κυλάει και η εκπαίδευση , γινόμαστε δηλαδή «εκπαιδευτές»…
Σιγουρα αν μιλουσε ο σκύλος θα μας ελεγε ότι διαφωνεί με ορισμένα γούστα μας. Τι κρίμα όμως… θα ήταν καλό να μπει λίγο φως προς δική μας βελτίωση, οπότε η ευκαιρία μας χάνεται στα γλειψίματα και στις χαριτωμενιές. Ασκούμε έλεγχο του βάζουμε λουρί και του δίνουμε εντολές. Παίζουμε μαζί του αλλά και το παιχνίδι.., είναι γεμάτο από δικούς μας κανόνες κι αυτό. Μαθαίνει την υπακοή, κι αυτό, το ονομαζουμε επικοινωνία. Το αποτέλεσμα είναι ότι καθότι ο σκύλος εξαρτημενος από εμας, ακολουθεί τα γούστα μας • μας αναζητά και θα μας αναζητά πάντα , κι αυτό (για τροφή, για βόλτα και παιχνίδι) το λέμε Αγάπη. Η συντροφιά μέσα απο τα μάτια ενός σκύλου ίσως να εχει αλλο όνομα, και εμείς τελικά πληρώνουμε για ένα σωσίβιο ... Όμως εδώ δεν βλέπουμε το λάθος εξ αρχής : Το πρωτο πλησίασμα. Η δομή μιας οποιαδήποτε σχέσης εχει τις ρίζες της στο πρώτο πλησίασμα που απαραίτητη προυποθεση είναι η ελευθερία και από τις δυο πλευρές. Στον Μικρό Πριγκιπα θυμόμαστε το πλησίασμα με την αλεπού. Οι δυο τους αν και ανηκαν σε διαφορετικούς κόσμους, έμαθαν ο ενας απο τον αλλον για τον πλανήτη του. Ο χρόνος κυλούσε και όσο κυλούσε, η αλεπού αναγνώριζε από μακρυά ανάμεσα στα στάχυα, το χρώμα των μαλλιών του Μικρού Πρίγκιπα και στο γέλιο του το τρεμόσβησμα των αστρων.. . Επομένως, δεν είναι απλά μόνο ο χρόνος που ξοδευτηκε, αλλά ο τρόπος . Η αγάπη δεν πωλείται, δεν επιβάλλεται και δεν λήγει. Ακόμα κι όταν ειπαν αντίο κρατησαν την κιβωτο τους γιατί είχαν και οι δυο σωθεί. . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Αγναντεύοντας το κόκκινο του ήλιου στην συνάντηση του με τη νύχτα στην εποχή του μη συνωστίζεσθαι σ’ένα ορφανοτροφείο στην καρδιά του βουνού, δυο πέτρινα κτίρια θηλέων και αρρένων σχηματίζουν ένα νοητό κύκλο γύρω από μια παιδική χαρά στο προαύλιο χώρο και διηγούνται για ένα βράδυ του Δεκέμβρη. Ούτε μια φθορά στα παιχνίδια δεν δήλωνε την παρουσία παιδιών ∙ ο μύλος, οι τέσσερις θεόρατες κούνιες που σου έδιναν την εντύπωση ότι κρεμνιόντουσαν από τον ουρανό, ένα βαγόνι από τρένο παλιάς κοπής και μια τσουλήθρα πολύχρωμη, θαρρείς για γίγαντες, έμοιαζαν σαν να είχαν μολις βγει από παραμύθι που παγώνει τον χρόνο. Εκείνη την ώρα φυσούσε λυσσασμένα ο αέρας- τόσο πολύ-, που τα δέντρα έμοιαζαν να χορεύουν. Το παχύ στρώμα απ΄τα φθινοπωρινά φύλλα, σαν κομφετί στροβιλίζονταν χαρίζοντας ένα τόνο γιορτής. Και ήταν αυτός ο τοπικός ανεμοστρόβιλος που ξύπνησε την περιέργεια του μικρού Ιάσονα. Ο υψηλός πυρετός απ΄το πρωί τον είχε εξαντλήσει. Στο θάλαμο ήταν μόνος του μετά από απόφαση της διοίκησης του ορφανοτροφείου. Έπρεπε να απομονωθεί λόγω κορονοϊου. Από την άλλη πλευρά του τοίχου τα δωμάτια ήταν γεμάτα παιδιά. Στο απέναντι κτήριο το ίδιο. Εκεί ήταν η αδερφή του η Λητώ. Την έβλεπε πάντα από μακριά. Τελευταία φορά που βρέθηκαν δίπλα - δίπλα ήταν στο περυσινό στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου που γινόταν κάθε χρόνο του Αγιου Νικολάου στην μεγάλη σάλα με την δασκάλα του πιάνου. Εκείνη την ημέρα συμμετείχαν όλα τα παιδιά∙ ήταν μέρα συνάντησης και χαράς. Πρώτη χρονιά φέτος, μέσα Δεκεμβρίου η μέρα αυτή δεν θα ερχόταν, κι αυτό γιατί δεν θα δεχόντουσαν επισκέψεις λόγω των μέτρων της κυβέρνησης. Η ελπίδα, να ξαναβρεθεί δίπλα στην αδερφή του χάθηκε στην απογοήτευση. Όλον τον καιρό ένιωθε ότι είχε ένα άγνωστο μέρος του στην άλλη ακρη της παιδικής χαράς που δεν έπρεπε να πλησιάσει. Ένα συναίσθημα που είχαν λίγο πολύ όλα τα παιδιά. Κι όμως όλες οι μέρες του χρόνου περιστρέφονταν κ έπαιρναν χρώμα αυτές τις μέρες, των Χριστουγέννων. Οι αυστηροί κανόνες ήταν το πρώτο πράγμα που όφειλε να μάθει το κάθε παιδί στο ορφανοτροφείο και να υπηρετεί πιστά μέσα στους απρόσωπους τοίχους. Σαν το κέλυφος χωρίς το περιεχόμενο τα δυο πέτρινα κτίρια τώρα, χωρίς την προσμονή των Χριστουγέννων δεν διέφεραν και πολύ από … φυλακή. Μουντά και άχρωμα έπαιρναν πρόσωπα οι πέτρες στους τοίχους απο τις παιδικές ψυχές που «κυοφορούσαν» εντός και ψιθύριζαν για το δάκρυ του Δεκέμβρη που έμεινε ορφανός από Χριστούγεννα, σαν το χιόνι που αντί να ζεσταθεί στην στόφα των ανθρώπων, κλείνεται στο πάγο. Ο Ιάσονας ιδρωμένος από τον υψηλό πυρετό ακούμπησε το πρόσωπό του στο παγωμένο τζάμι. Μια ανακούφιση ένιωσε, ανατριχιάζοντας όλη την ραχοκοκαλιά του. Τα μισάνοιχτα κόκκινα μάτια του έβλεπαν έξω οράματα : την επανάσταση της παιδικής χαράς ∙σαν γιγάντιο παιχνίδι που το κατεύθυνε με την σκέψη του. Τα κλαδιά από τα δέντρα σαν χέρια απλώθηκαν πάνω στον μύλο και άρχισαν να τον περιστρέφουν, οι κούνιες ακολούθησαν τον ρυθμό του ανέμου · τα κυπαρισσόμηλα, τα καρύδια, σπασμένα κλαδιά έπεφταν σαν βροχή στην τσουλήθρα. Όλα είχαν ηχο σαν ορχήστρα που καλούσε..! Είδε τα παιδιά από το απέναντι κτήριο των θηλέων στα παράθυρα. … και ξαφνικά ένα κορίτσι βγήκε έξω με το λευκό νυχτικό της κρατώντας ένα φως στα δάχτυλά της . Η αδερφή του ήταν ! Σαν νεραϊδα έμοιαζε ! Ο Ιασονας χάρηκε τόσο πολύ με την πρωταγωνίστρια του, ήταν πιο φωτεινή απ’τα αστέρια που έλαμπαν αφύσικα μέσα στην αγωνία των σύννεφων που ανοιγόκλειναν τον ουρανό. Περιφερόταν με κίνηση χορεύτριας που μόλις απέδρασε από την θεατρική σκηνή ψάχνοντας τον νέο ρόλο της. τότε… ενας αετός έφερε ένα αστέρι πάνω στην κορυφή του πιο ψηλου έλατου φωτίζοντας την παιδική χαρά. Το κορίτσι βρήκε την θέση της κάτω από το δέντρο, Το βαγόνι ζωντάνεψε σαν σπίτι, από φως ονειρικό και χαρούμενες σκιές ο μύλος και η τσουλήθρα γέμισαν από γονείς και παιδιά που γελούσαν και έπαιζαν σε μια αίσθηση χρόνου, χωρίς τέλος γιατί …, η παιδική χαρά γεννήθηκε, για να μην μείνει μοναχό, ποτέ ξανά παιδί, στη γη. Όλα αυτά καθρέφτιζαν τα μάτια του Ιάσονα που φλέγονταν ! Ξημερώνοντας η επόμενη ημέρα με την πρώτη ηλιαχτίδα να του χαϊδευει το χλωμό του πρόσωπο αναρωτιόταν τι είδε χτες το βράδυ … μα αν ήταν όνειρο δεν ηθελε να ξυπνήσει κι αν ήταν παραλήρημα πυρετού παρακαλούσε λίγο ακόμα να κρατήσει κι αν ήταν… τα φετινά Χριστούγεννα;
. . Κωνσταντία Φαγαδάκη . https://www.youtube.com/watch?v=UvmulB2RF1g Για άλλη μια φορά τα διδάγματα της ανθρωπότητας πέφτουν στους υπονόμους.Οι μέρες αργοκυλουν κι αυτές στους υετούς.Όλα ρευστοποιούνται σε φωνές-βοές που δυναμώνουν όλο και πιο πολύ σαν την Βαβελ που γκρεμίζεται απο μέσα..Ο κακός εαυτός μας ̇ η σάπια σχεδία, σαν μια Μέδουσα που τρώει τους ναυαγούς της γιατί δεν βλέπουν στεριά …
. . Κωνσταντία Φαγαδάκη * η φωτογραφία είναι απο την αίθουσα του Λούβρου οπου εκτίθεται ο πίνακας του Ζερικώ "Η Σχεδία της Μέδουσας". Ακτιβιστές σωριάστηκαν στο πάτωμα για να επεκτείνουν το ναυάγιο Μια σελίδα από το ημερολόγιο χτυπούσε ρυθμικά σαν βροχή στο τζάμι πνιγμένη μέσα σε μια θολή πανσέληνο. Ένας φίλος πάγωνε… μακριά! Έκρυβε έναν ήλιο κάτω από το βαρύ παλτό του∙ μια φίλη περπατούσε στα σοκάκια της πόλης αναζητώντας το παδικό της χαμόγελο στις βιτρίνες∙ και όλα αυτά θαρρείς και αντάμωναν γύρω από ένα ξύλινο τραπέζι κάπου εκεί... σε ένα βαγόνι σε διαφορετικούς σταθμούς … είπαμε καλό μήνα.
. . Κωνσταντία Φαγαδάκη Εννιο Μορικόνε
“ I don’t write music for fame. I write it for myself” “Being original is getting harder and harder “ "Music's untangible, it has no physical features, it's just like a dream. It exists only when it's played, it becomes body and flesh in her listener's mind. Poetry doesn't need to be interpreted, words have their own meaning: music's not like that. You can interpret music in so many ways... a piece describing a war scene could be read by someone as the score to a frenzied dance " Ennio Morricone ……………………………. Δεν είμαι δημοσιογράφος ούτε ειδική σε θέματα μουσικής… απλά μια ασίγαστη επιθυμία μου με οδηγεί και ένα δέος απέναντι στον μαέστρο που μάγεψε τον κόσμο με την μουσική του, να κοιτάξω λίγο πίσω από τα φώτα της μεγάλης του πορείας, τον άνθρωπο Ennio Morricone. Εδώ δεν θα μιλήσουμε για τα βραβεία του, τα πολυσυζητημένα έργα του τις παραστάσεις που τον απογείωσαν αλλά… θα αναφερθούμε στις φορές που πρωταγωνίστησε η φωνή του αντί της μουσικής του οι συνθήκες, οι άνθρωποι της ζωής του, οι άγνωστες συνεργασίες του … η Ελλάδα και φυσικά όλα αυτά μέσα από την ιδιαίτερα λακωνική και μετρημένη παρουσία του σε όλη του την ζωή. O Ennio Morricone γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1928 στην Ρώμη της Ιταλίας. Η μητέρα του Libera Ridolfi ήταν επιχειρηματίας και ο πατέρας του Mario Morricone ήταν επαγγελματίας παίχτης τρομπέτας που ερμήνευσε σε ορχήστρες ελαφριάς μουσικής. Η οικογένειά του ήρθε από το Arpino κοντά στο Frosinone . Μεγάλωσε στο Trastevere μαζί με τα 4 αδέρφια του : τους αδερφούς Aldo και Franco και τις αδελφές Andriana και Maria. O Morricone ήρθε σ’ επαφή με την μουσική χάρη στον πατέρα του ο οποίος του δίδαξε πώς να διαβάζει μουσική και να παίζει διάφορα μουσικά όργανα. Συμμετείχε στην Εθνική Ακαδημία της St. Cecilia για να πάρει επίσημα μαθήματα τρομπέτας το 1940 και σε ηλικία 12 ετών γράφτηκε σε ένα τετραετές πρόγραμμα αρμονίας. Υπο την διεύθυνση του Goffredo Petrassi O Morricone μελέτησε την τρομπέτα, την σύνθεση και την χορωδιακή μουσική. Το 1946, έλαβε το πτυχίο του στην τρομπέτα και μετά συνέχισε να εργάζεται σε κλασική σύνθεση και χορωδιακή μουσική. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του λαμβάνοντας το δίπλωμα “the Diploma in instrumation for Band Arrangement (fanfare) με βαθμολογία 9/10 το 1952. Συνέχισε και εντάχθηκε στο Ωδείο της St. Cecilia και αποφοίτησε το 1954 με το βαθμό 9,5 /10 έχοντας πλέον το δίπλωμα the Diploma in composition under Petrassi. Αξιοσημείωτο είναι να αναφέρουμε ότι έγραψε τις πρώτες του συνθέσεις σε ηλικία 6 ετών. Ο Morricone Ζει τον πόλεμο και αναφέρει: «Γεννήθηκα το 1928, οπότε το 1943 και 1944 είχαμε πόλεμο στη Ρώμη. Υπήρχαν πολλές δυσκολίες, έλλειψη φαγητού, αρκετές ανεπάρκειες. Όταν λοιπόν, δούλευα με τους Αμερικανούς, τους Άγγλους και τους Καναδούς λίγο μετά τον πόλεμο, όταν έπαιζα μαζί τους, με πλήρωναν με φαγητό. Αυτά μπορούν να δώσουν μια ιδέα για το εύρος της φτώχειας εκείνο τον καιρό». Το 1950 γνωρίζει την μέλλουσα γυναίκα του Maria Travia μια συγγραφέα που έγραφε στίχους για εκείνον. Το 1955 ξεκινά να γράφει μουσική για το σινεμά και ένα χρόνο μετα παντρεύονται στις 13 Οκτωβρίου 1956 και από τότε…είναι μαζί μέχρι τον θάνατο . Είχε πει για εκείνη: « Όλοι θα πεθάνουν. Δεν φοβάμαι ιδιαίτερα γι’ αυτό. Αυτό που με τρομάζει είναι ότι αν «φύγω» πριν τη σύζυγο μου θα την αφήσω μόνη και το αντίστροφο. Το ιδανικό θα ήταν να πεθάνουμε μαζί». Το 2016 της αφιερώνει το Όσκαρ που έλαβε για την μουσική στην ταινία Μισητοί 8 του Ταραντίνο. Αποκτούν τρεις γιους τον Marco το 1957 τον Andrea το 1964 τον Giovanni το 1966 και μια κόρη την Alessandra το 1961. Ο Andrea εχει μια πετυχημένη καριέρα ως συνθέτης και μαέστρος ενώ ο Giovanni ως σκηνοθέτης. Η συνεργασία του με τον σκηνοθέτη Sergio Leone και φίλο του υπήρξε καθοριστική για να γίνει παγκόσμια γνωστός στην μουσική επένδυση τον ονόματι «σπαγγέτι γουέστερν» . Τελειομανής και ασίγαστος να ανακαλύπτει τα όρια του κόσμου της μουσικής πειραματίζεται με νέους ήχους. To 1964 ίδρυσε Το Gruppo di Improvvisazione Nuova Consonanza επίσης γνωστό ως The Group ή Il Gruppo ήταν μια πρωτοποριακή ομάδα αυτοσχεδιασμού που θεωρείται η πρώτη συλλογική ομάδα πειραματικών συνθετών με κύρια μέλη : Franco Evangelisti (πιάνο, κρουστά) Ennio Morricone (τρομπέτα, φλάουτο) Egisto Macchi (perc, celesta, χορδές). Η ομάδα ήταν αφιερωμένη στην ανάπτυξη νέων μουσικών τεχνικών μέσω αυτοσχεδιασμού, θορύβου-τεχνικών και αντι-μουσικών συστημάτων. Τα μέλη της ομάδας καθώς και οσοι προσκεκλημένοι συμμετείχαν χρησιμοποιούσαν εκτεταμένες τεχνικές σε παραδοσιακά κλασικά όργανα. Επηρεάζοντας την μουσική της δεκαετίας του ’70. Εκείνη την εποχή είναι αξιοσημείωτο να αναφέρουμε την κυκλοφορία του άγνωστου άλμπουμ «Non Devi Dimenticare - da vi scrivo da un carcere in Grecia» με ποίηση του Αλέξανδρου Παναγούλη από την εποχή που ήταν κρατούμενος της χούντας. O Morricone ντύνει μουσικά τις απαγγελίες των ποιημάτων των: Aντριάνα Αστι, Παζολίνι, Τζιαν Μαρία Βολοντέ και του Παναγούλη. Όταν ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1979, ο Παναγούλης και ο Παζολίνι δεν ζούσαν. Ο Morricone επηρέασε πολλούς καλλιτέχνες καθ’ όλη την διάρκεια της 65χρονης καριέρας του, συμπεριλαμβανομένων των Hans Zimmer, Danger Mouse, Dire Straits, Muse, Metallica και Radiohead. Επίσης σύνθεσε τραγούδια για αρκετούς καλλιτέχνες όπως οι Gianni Morandi, Alberto Lionello, Rita Pavone, Gino Paoli, Demis Roussos και πολλούς άλλους. Δεν έδινε συχνά συνεντεύξεις και όποτε συνέβαινε αυτό ήταν λιτός και δωρικός στις απαντήσεις του, σχεδόν αποστομωτικός. Αυστηρός, ουσιαστικός και σπάνιος …όπως και η μουσική του. Αγαπούσε υπερβολικά την Ρώμη για να την εγκαταλείψει για μια έπαυλη στο Χολιγουντ. Μετρημένος σε όλη του την ζωή και στις καθημερινές συνήθειες του: «Ξυπνάω νωρίς. Κάνω λίγη άσκηση στο σπίτι. Μετά, κατά τις 7, βγαίνω να αγοράσω εφημερίδες. Διαβάζω τις εφημερίδες. Περιμένω να ξυπνήσει η γυναίκα μου και μετά παίρνουμε πρωινό. Ξεκινάω δουλειά γύρω στις 8.30. Και αυτή είναι η μέρα μου, αυτή είναι η ρουτίνα μου» Απεβίωσε στις 6 Ιουλίου στο Universita Campus Bio Medico στην Ρώμη σε ηλικία 91 χρονών όπου είχε βρεθεί μετά από πτώση, που του προκάλεσε κάταγμα στο ισχίο αφήνοντας το παρακάτω γράμμα: Εγώ, ο Ένιο Μορικόνε, πέθανα. Το ανακοινώνω σε όλους τους φίλους, που βρίσκονταν πάντα δίπλα μου αλλά και σε αυτούς που βρίσκονται λίγο πιο μακριά, τους οποίους αποχαιρετώ με πολλή αγάπη. Είναι αδύνατον να κατονομάσω όλους αυτούς. Αλλά μια ειδική αναφορά θέλω να κάνω στους Πεπούτσο και τη Ρομπέρτα, τους αδελφικούς φίλους που ήταν παρόντες στα τελευταία χρόνια της ζωής μας. Υπάρχει μόνο ένας λόγος που με σπρώχνει να τους χαιρετίσω όλους με αυτόν τον τρόπο και να έχω μια κηδεία σε κλειστό κύκλο: δε θέλω να ενοχλώ. Αποχαιρετώ με πολλή αγάπη την Ίνες, τη Λάουρα, τη Σάρα, τον Έντζο και τον Νόρμπερτ, με τους οποίους εγώ και η οικογένειά μου μοιραστήκαμε ένα μεγάλο μέρος από τη ζωή μας. Θέλω να εκφράσω την αγάπη μου για τις αδερφές μου, Αντριάνα, Μαρία και Φράνκα, και τους αγαπημένους τους, και να τους θυμίσω πόσο τις αγαπούσα. Ένα βαθύ και έντονο αντίο στα παιδιά μου, Μάρκο, Αλεσάντρα, Αντρέα και Τζιοβάνι, στη νύφη μου, Μόνικα και στα εγγόνια μου, Φραντσέσκα, Βαλεντίνα, Φραντσέσκο και Λούκα. Ελπίζω να γνωρίζουν πόσο πολύ τους αγάπησα. Αποχαιρετώ τελευταία (αλλά όχι λιγότερο σημαντική) τη Μαρία. Θυμάμαι ξανά την απίστευτη αγάπη που μας κράτησε μαζί και στεναχωριέμαι που την αφήνω. Σε αυτήν, το πιο επίπονο αντίο", ανέφερε το αποχαιρετιστήριο γράμμα του. Αυθεντικός και αθόρυβος ο Ennio Morricone μέχρι τον θάνατο του και η μουσική του μια ακόμα διάσταση για όσους την βιώνουν… Tον ευχαριστούμε !
Πηγές: https://www.athensvoice.gr/culture/cinema/661483_14-agnosta-stoiheia-gia-ton-enio-morikone» https://www.kathimerini.gr/1087058/gallery/politismos/moysikh/zwntas-me-tis-moysikes-toy-enio-morikone https://en.wikipedia.org/wiki/Gruppo_di_Improvvisazione_Nuova_Consonanza www.lifeinitaly.com/music/ennio-morricone https://gossipgist.com/ennio-morricone https://www.news247.gr/kosmos/ego-o-enio-morikone-pethana-to-sygklonistiko-apochairetistirio-gramma-toy.7675668.html https://flix.gr/news/ennio-morricone-life-lessons.html . . πρώτη δημοσίευση : stigma Μετά τον θρήνο η σιγή, ένα φιλμ καταστροφής περνώ ανάμεσα και σε μαθαίνω, από την άκρη ενός πινέλου μέχρι τα υψώματα…Eκεί που στάθηκε η σπορά όταν ξενιτεύτηκε. Εκεί που φύτρωσαν τα δέντρα σου και χάραξες το πρώτο σου όνειρο στον κορμό τους. Εκεί που έκλειναν τα μάτια οι πρόγονοι όταν σου μιλούσαν για την άνοιξη, που τους πόνεσε σαν καρφί στα κόκκαλα που άφηναν πίσω.. και έχτισαν την αποδημία τους... στης Άνοιξης τα φθινόπωρα. Όλα τώρα, καρέ - καρέ περνούν από μπροστά μου… και όποτε ερχόντουσαν τα καλοκαίρια επιθυμούσες τα μελτέμια που σε σήκωναν ως τ’ αστέρια κι εσυ με ανοιχτά πανιά διέσχιζες τις αντανακλάσεις του έρωτα στο σώμα των κυμάτων… Μόνιμος φυγάς, με τον ορίζοντα μπροστά σου κι ένα δάκρυ να σε οδηγεί κάθε φορά που το γκάζι χαϊδευεις … στην αγκαλιά του δρόμου. . . Κωνσταντία Φαγαδάκη . painting: Konstantia Fagadaki
Χρόνια τώρα έρχομαι σαν στοιχειό στο γνωστό ακρογιάλι λες και περιμένω κάτι…
Κοιτώ τον γκρεμισμένο φάρο… τον ερωτεύομαι σαν απλησίαστο αγριεμένο νερό που παλεύει με τις ρουφίχτρες του. Δεν θέλησα τίποτα από αυτό το τοπίο. Άλλωστε μου έδωσε τόσα Λιχαδονήσια ανατολές και ηλιοβασιλέματα…μόνο αφησε με να χαίρομαι τους ανεμοστρόβιλους των σκέψεων μου στο αντικριστό βουνό και την θέα της καταιγίδας σαν γέρνει βαθύ φιλί στην στέπα της κορυφής σου… Σε κοιτώ και δεν με νοιάζει καν να μου πεις ποιος είσαι… . . Κωνσταντία Φαγαδάκη
εκείνο το Πάσχα..
φοβόταν ότι δεν θα ελευθερωθεί… Κάθε μέρα επι 8 μήνες σχεδόν το ίδιο όνειρο την έλουζε με κρύο ιδρώτα τις νύχτες . Ο ίδιος εφιάλτης σαν τακτικός επισκέπτης την ξυπνούσε… με την αίσθηση ότι δεν θα μπορούσε να γεννήσει το σπλάχνο της.. Μια παράξενη αίσθηση που όσο και να ήθελε να διώξει επέστρεφε σαν σκιά που την ακολουθούσε. Όσο πλησίαζαν οι μέρες , μεγάλωνε κι ο φόβος. Σαν να κρυβόταν ο ήλιος πίσω από τα σύννεφα κάθε φορά που ήθελε να τον δει. Όμως, ήταν υγιής όλα έδειχναν μια τέλεια πορεία … Ξημέρωνε Μεγάλο Σάββατο το χρονοδιάγραμμα του γιατρού έδειχνε ότι είχε περιθώριο τρεις εβδομάδες ακόμη μέχρι να κρατήσει το νεογέννητο μωρό της. Ειχε ετοιμάσει τις βαλίτσες για το καθιερωμένο οικογενειακό ταξίδι του Πάσχα, όταν ξαφνικοί πόνοι της κυρίεψαν το σώμα … Καταλαβε… ότι γεννούσε… τότε θυμήθηκε το χιουμορ που είχε κάνει πριν καιρό στον γιατρό της όταν του είχε πει αστειευόμενη «λετε να γεννήσω την ημέρα της γιορτής σας;» Ακολούθησαν 24 ώρες μάχης με ένα διάλλειμα στην μέση λίγων ωρών για να υποδεχθεί την Ανάσταση . και η νέα ζωή ακούστηκε όταν δεν είχε ανάγκη τον πλακούντα … στην μεσουρανία μιας Κυριακής του Πάσχα ………………………………. Εκείνο που σε ελευθερώνει είναι όταν είσαι έτοιμος να αντικρίσεις την νέα ζωή . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Κι ήρθε ο καιρός να δούμε πολύ μακριά . Όσο απέχει μια τηγανιά πατάτες.. απο άλλη. Όσο μια μέρα … από την άλλη . Τροφή να έχουμε μόνο… ανάμεσα στα χαρακώματα κι ένα καλντερίμι μνήμης για τα χέρια που κάποτε κρατήθηκαν .
Δεν είναι οι μέρες παράξενες είναι που όσο κι αν σιωπούν οι δρόμοι, τα μπαλκόνια φλυαρούν γιατί οι άνθρωποι θέλουν τον ήλιο συνομιλητή όπως ο Έρωτας τον σπόρο… όπως η γοητεία να είσαι ζωντανός μέσα στο περίβλημα . Να ακούς το τρίξιμο από το Ανοιχτό Παράθυρο που κάθε φορά για εσένα … είναι τα ανοιχτά παράθυρα του κόσμου σαν τα άνθη της φετινής Άνοιξης και ο κάθε γενετήσιος κώδικας συνεπιβάτης …σε ένα ταξίδι που το πλέγμα των αποστάσεων υφαίνει το δίχτυ της θάλασσας… Κι ο ήλιος ψηλά… μίλησε από το αστεροσκοπείο του και κοίταξε 360ͦ ͦ και άλλες τόσες … Μοίρες που δεν ξέραμε και βρήκε από τις 365 ανατολές να περισσεύουν μέρες χωρίς Μοίρες. Την τελευταία ονόμασε Μούσα πριν κλείσει ο κύκλος σαν τις συμπληγάδες πέτρες για να εμπνέει τους ορφανούς προορισμούς να συνεχίζει η ζωή και το πλήρωμα να ονειρεύεται όπως αναζητούν τα μάτια το Φως … Κι όσο κι αν μοιάζει η ομορφιά έξω με κάλεσμα σειρήνων εμείς μάθαινουμε καλύτερα τον δημιουργό στον μύθο και στην αλήθεια . Γι’ αυτό μη μιλάς μην αγγίζεις μάθε έτσι ν’ αγαπάς να λαχταράς να κάνεις τραγούδι τα λεπτά... να εμπνέεσαι με ένα χελιδόνι όταν αλλάζει η εποχή. Άσε μόνο ένα οροπέδιο Λασιθίου να σε προσγειώνει στον Ουρανό του Τάλω και μια Ιθάκη. Έτσι για να θυμάται ο εχθρός τα όρια του και να προσκυνά αυτό το χώμα που άνθισε στον εγκλεισμό του. Έχει κάτι από ενδυνάμωση ηλίου αυτό το πέρασμα και δεν θα σταματήσουμε εδώ … . . Κωνσταντία Φαγαδάκη πρώτη δημοσίευση: http://www.athlepolis.gr/stigma/stigma-no-17-anoiksi-2020/ . φωτογραφία : οροπέδιο Λασιθίου Τα παιδιά μου κολυμπούν γύρω μου σαν χρυσόψαρα. Πόσο όμορφα είναι μέσα στο σπίτι! Τα κοιτώ ώρες να κολυμπούν γύρω μου να γλιστρούν ανάμεσα στα δάχτυλα μου μέχρι που μ’ έπεισαν… ότι ζούμε σ’ ενυδρείο … κι όμως πως ήρθαν εκείνα τα δάκρυα στα μάτια μου όταν ένιωσα τα χέρια μου… Θαρρώ κανείς δεν τα είδε κι αλήθεια είναι… ότι σαν είσαι ψάρι τι σημασία έχουν τα δάκρυα…
Δεν ξέρω… είναι κι αυτή η φωτογραφία που μου τα θυμίζει…. . . Κωνσταντία Φαγαδάκη |
Author
Κωνσταντία Φαγαδάκη Archives
October 2023
Categories
All
|