Στην απέναντι όχθη
που κοιτάς πισω απο καθε εικόνα γέλιου είναι το δέντρο που φυτεψες η αγωνία στους καιρους που το φροντιζες οι πονεμενοι ώμοι σου στους ουρανους που σήκωνες Τα χέρια... σαν κλαδιά στα φτερωτα που απλωνες Καταφυγιο, που προσφερες η νυχτα και η μέρα που γέννας, Όλη η διαδρομή που τικτεις . . Κωνσταντία Φαγαδάκη Comments are closed.
|
Authorkonstantia fagadaki ArchivesCategories
All
|